در حسرت بقیع...

«سر که می چرخانی و مسیر نرده ها را دنبال می کنی می بینی تعدادشان زیاد است.

همه هم یک مشخصه دارند؛ تکیه بر دیوار و چادر روی صورت و اشک هایی که اشک هایی که سرازیر است.

- - مدینه منوره - رضا خسروی: چادرش را روی صورتش انداخته و آرام حرف می زند.

صدایش واضح نیست اما مشخص است دل پر دردی دارد.

بین مسجدالنبی و قبرستان بقیع قدم می زند.

از جلوی در ورودی که رد می شود بغضش می ترکد.

گوشه چادرش را کنار می زند و با حسرت نگاهش را به پشت نرده های سبز می دوزد.

دوباره شروع می کند به گلایه.

اینها را به بغل دستی اش می گوید که حال و روز بدتری هم دارد.

او هم گریه می کند و فقط سری به نشانه تایید حرف های همسفرش تکان می دهد.

چند قدم که از در ورودی قبرستان دور می شوند، دلشان طاقت نمی آورد مسیر را ادامه دهند.

سری می چرخانند و دوباره برمی گردند.

آفتاب از پشت کوه های غربی مدینه سرخی اش را روی قبرستان پهن کرده است.

درست مثل سرخی قلب زائرانی که نفس هایشان برای دیدن بقیع به شماره افتاده است.

سرخی دل آنها از آفتاب سرخ تر است.

به چند قدمی ورودی که می رسند بغض راه گلویشان را می بندد.

به قدم هایی خیره می شوند که با سرعت سربالایی را بالا می روند تا وارد قبرستان شوند.

جمعیت که وارد می شود و اولین نگاه را به قبر گمشده می کند، قند در دلشان آب می شود.