عرفه؛ روز آشتی باخدا

تو پناهگاه منی زمانی که راه ها با همه وسعتشان درمانده ام کنند و زمین با همه پهناوری اش بر من تنگ گیرد و اگر رحمت تو نبود، هر آینه من از هلاک شدگان بودم و نادیده گیرنده لغزشم تویی و اگر پرده پوشی ات بر من نبود، - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از بجنورد، مهدیه یزدانی؛ آدمیزاد همیشه مستأصل که روزگار راه و رسمش سخت گرفتن به اوست و زندگی اش به گذر از مشکلی به مشکل دیگر برقرار است، گاه رشته ی تدابیرش ازهم گسیخته می شود و قلب کوچکش پاره پاره.

مگر جان آدمی چقدر می تواند در برابر طوفان های مداوم زندگی دوام بیاورد درحالی که بار زندگی از شدت وسعت و سنگینی شانه هایش را افتاده، کمرش را خم و زانوهایش را لرزان می کند.

دنیا بر او سخت گرفت و دیوار صبر و تحمل کوتاه شد و خدا دست هایی آفرید که بال نجات بشر باشند وقتی با خضوع و احترام رو به آسمان بلند می شوند.

خداوند اراده کرده اشرف مخلوقاتش را در کبَد بیافریند، در ملحفه ای از رنج و بلا و سختی.

خدا می خواست هر بار که بنده اش سر فرود می آورد و رشته ی درهم پیچیده ی بلا را به چاره ی دعا باز می کند رو به فرشته های آسمان به مباهات و لبخند بگوید: آیا نمی بینید که بندگان من از راه های دور و غبارآلود به سوی من آمده اند و مالشان را در راه من خرج کرده اند و بدن ها را خسته کرده اند؟ به عزت و جلالم سوگند! گناهکارانشان را به