هم پای قافله غدیر

پسرک، خندان و شاد بود و هیچ چیز، حتی تلألو آفتاب و هرم گزنده اش، او را برای ادامه مسیر مردد نمی کرد.

گویی عهد بسته بود و عهدشکنی را جایز نمی دانست.

- خبرگزاری فارس؛ شیراز، سمیه انصاری فرد: شانه به شانه بقیه قدم می زد.

زیر بیرقی سبز از جنس خرمی و شادابی سادات.

دل به دلدار سپرده و از سرانجام کار مطمئن بودند.

همراهش طی مسیر کردم.

کم سال بود و زیر سایه کودکی اش، هر رهگذری به وجد می آمد.

نگاهم با مچ بند و سربند سبز رنگ کودک تلاقی کرد.

با لبخندی شیرین گفت: اینها نشانه است.

پیش تر رفتیم و با هر قدمی، تعداد عابران بیشتر میشد.

عهد بسته با امیر مومنان پسرک، خندان و شاد بود و هیچ چیز، حتی تلألو آفتاب و هرم گزنده اش، او را برای ادامه مسیر مردد نمی کرد.

گویی عهد بسته بود و عهدشکنی را جایز نمی دانست.

ساعتی دیگر راه رفتیم.

همراهان شعار می دادند: فقط حیدر امیرالمومنین است و بر پرچم ها نقش بسته بود: سقیفه ای نیستم، غدیری ام.

هم پای قافله غدیر کودک هم پای قافله غدیر، حالا به حرف آمده بود و خودش را معرفی کرد: اسمم علیرضا است و امام علی را خیلی دوست دارم.

ادامه حرفش همان ماجرای یتیم نوازی امیر مومنان بود.

علیرضا چند سال پیش، پدرش را از دست داده بود و عید غدیر هر سال، زیر علم ولایت می رفت و برکت سفره خود و خانواده اش را از اطعام غدیر می گرفت.