روزگار بی مانتویی در تهران؛ بازار پر از مانتوهایی برای نپوشیدن!

هر قدم که برمی دارم صحنه های جدیدتری می بینم، پاهایم میخکوب می شوند و چشم هایم خیره.

رنگ و وارنگ، کوتاه و بلند، نازک و ضخیم، همه جورش هست و دیده های هر رهگذری را به سمت خود هدایت می کنند.

نه اشتباه نکنید این جلب توجه به خاطر زیبایی نیست! عجیب و غریب بودن شان است که چشم ها را به پشت شیشه می دوزد.

تکه پارچه های وصله به هم، که زبانم نمی چرخد اسم مانتو برایشان به کار ببرم.

بالاتر از ایستگاه مترو هفت تیر به سمت خیابان مفتح شمالی می روم و از پشت ویترین، مانتوفروشی ها را نگاه می کنم.

در طرح ها و رنگ های مختلف کنار هم چیده شده اند و توجه هر مشتری را به سمت خود جلب می کنند.

هر کدام از دیگری کوتاه تر است و در نامتعارف بودن به کناری طعنه می زند.

مدل های بلند نیز بین شان دیده می شود اما به قدری عجیب و غریب هستند که شباهت به همه چیز دارند جز مانتو.

دخترهای جوان با تیپ های مختلف در حال رفت وآمد به فروشگاه ها هستند و مدل های دلخواه خود را انتخاب و پُرُو می کنند بعضی ها هم چرخی می زنند و وقتی مانتوی مورد نظر خود را پیدا نمی کنند، به سمت فروشگاه بعدی می روند.

  مانتوفروشی در میدان 7تیر طرح جوان پسند توی بازار پیدا نمی شود جلوی یکی از مغازه ها مادر و دختری در حال تماشای ویترین هستند دختر جوان از یک مانتو اسپرت کوتاه و بروز خوشش آمده: مامان اون مانتو طوس