از شاه خراسان اجابت، از مشهدی خانمِ کارآفرین رفاقت

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: دور و نزدیک مشهدی صدایش می کنند، خودش هم می گوید ریزه خوار سفره آقاست.

اصلا از هر سمت که بخوانی اش به مشهد و سلطان طوس گره خورده آن هم با هزار و یک فرسنگ فاصله.

مشهدی، مشهدی بودنش شهره عام و خاص است نه یکی دو نفر از اهالی روستا نه! به وسعت ایران شهرت دارد و خاطرخواه؛ کاروان می برد و دل های گرفته را جلا می دهد و بازمی گرداند.

دوباره از نو، کاروان می برد و دل صفا می دهد و روزمرگی هایش در صحن و سرای آقا می گذرد.

مشهدی با چرخَش، چرخ روزگار را بار دیگر به زانو درآورده و بر سر قول و قرارش ایستاده.

قراری که روبروی گنبد طلایی آقا دوش به دوش حاج قاسم در دلش سُر خورد و مشهدی شد، مشهدی از همان روز که تک و تنها چرخ چرخانده بود و خود را با کوله باری از غم به حرم رسانده بود و ناله کنان دل سبک کرد، مشهدی شد و بیشتر از قبل ریزه خوار خوان سلطان.

مشهدی خانم یا سکینه شکری از روستا گذرکجین اسدآباد را به حرف می گیرم تا قصه پرغصه اما خواندنی و جذابش را برایمان بازگو کند و دلمان غنج برود از همت بلند و زندگی نظرکرده اش.

-مشهدی، از اینکه چطور مشهدی شدی آن هم روبروی پنجره فولاد و گنبد طلایی آقا تعریف کن.

  خیلی مفصل است، مثنوی هفتاد مَن است؛ با وجود مشکلات فراوان و ناتوانی جسمانی دست به کار شدم و هنر قالی بافی که به همت ماد�