دانشگاه کودکان کار با بچه های مسلط به زبان انگلیسی و روسی

خبرگزاری فارس_تبریز؛ کتایون حمیدی: در دِل شهر تبریز، خانه ای است لبریز از بوی خدا؛ بویی که از همان درب ورودی اش تو را به آغوش می کشد و مستانه می کشاندت به داخل.

خانه ای که قصه ها دارد برای گفتن که هر کدام شان کیلو کیلو دلت را هوایی خواهد کرد؛ خانه ای که قهرمان قصه اش عاشق نوازی کرده و مانده است تا آخرِ قصه.

عقربه های ساعت روی 8 از هشتم خردادماه؛ دو روزی مانده به ولادت آقای مهربان مان و دل ها عین کفترهای حرم جلد شده اند که پَر بزنند برای آقا جان و ای کاش هایی که از دلت سرازیر می شود که کاشکی الان در حرم ات بودیم! خُب چه می شود کرد، حتما قسمت نبود اما به جایش می خواهم به این خانه پُرقصه ای بروم که برگ سبزی است، تحفه درویش دلداده در حسرت حرم! خانه ای که صاحب خانه اش خود خادم سلطان طوس است.

  این خانه در شلوغ ترین و لاکچری ترین خیابان تبریز قرار دارد که روزانه هزاران هزار آدم از کنارش رد می شود، بی آنکه متوجه این شوند که این خانه کجاست و پشت دَرِ این خانه چه چیزی می گذرد.

من هم نمی دانم از سرِ چه کار نیکی و دعای خیری افتاده قرعه روایت به نامم.

از حیاط بزرگ و بهاری اش رد شده و به یک درب شیشه ای بزرگ می رسم؛  خانمی پشت میز نشسته و کمی آن طرف تر هم اتاق شیشه ای دیگر قرار دارد که رویش نوشته: پذیرش .