جان برکفان محیط زیستی از خودی ها می خورند

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری؛ دستی به زانویش کشید و آه از نهادش بلند شد باندها را محکم تر بست به خیال اینکه شاید درد پاهایش کمتر شود اما این فقط یک تلقین بود، 30 سال بالا و پایین رفتن از کوه های سنگی منطقه کار خودش را کرده بود و آقاتقی دچار ساییدگی زانو شده بود.

نمی توانست به خودش بقبولاند که دیگر موعد بازنشستگی اش رسیده و باید خانه نشین شود.

کاملا مشخص بود با تک تک سلول های بدنش عاشق این محیط است، این را از جایی فهمیدم که برق آفتاب توی سرمان بود و نزدیک بود هر آن ذوب شویم ولی انگار او هیچ گرمایی را احساس نمی کرد و سرمستانه آوازهای قدیمی خود را سر می داد و صدایش در میان کوه ها پژواک می شد چـرا تـو جلـوه ساز این بهار من نمی شوی، چه بوده آن گنـاه من که یار من نمی شوی، بهار من گذشته شاید.

حیوانات این منطقه را حفظم ـ می بینی باباجان پیر شدم ولی نمی توانم از این طبیعت دست بردارم، دو سه روز دیگر قوچ های تنگ صیاد بارشان را زمین می گذارند من باید ببینمشان و باز هم برایشان اسمی انتخاب کنم.

شاید باورت نشود کَل و میش و قوچ های این منطقه را حفظم.

دور پایم می پیچند و من برایشان حرف می زنم از مردم برایشان می گویم، از سختی های زندگی ام، از خوشی ها و ناخوشی هایم و آن ها هم گوش می دهند.