حکمت شصت و چهار؛ گذر عمر

دنیا مسیر آخرت است و در این مسیر منزلگاه هایی است که در آنجا باید زاد و توشه برای آخرت برگرفت تا هنگامی که انسان به مقصد می رسد دستش خالی نباشد؛ - ایسنا/قم دنیا مسیر آخرت است و در این مسیر منزلگاه هایی است که در آنجا باید زاد و توشه برای آخرت برگرفت تا هنگامی که انسان به مقصد می رسد دستش خالی نباشد؛ ولی دنیاپرستانی که در تمام عمر به دنیا مشغول اند، همچون کسانی هستند که بر مرکب سوار و در خوابند و ساربان آن ها را به سوی مقصد می برد.

در حکمت 64 نهج البلاغه آمده است: أَهْلُ الدُّنْیَا کَرَکْبٍ یُسَارُ بِهِمْ، وَ هُمْ نِیَامٌ؛ اهل دنیا همچون کاروانیانی هستند که آنان را به سوی مقصدی می برند و آن ها در خوابند .

حجت الاسلام شکیبایی در گفت وگو با ایسنا به تشریح حکمت 64 نهج البلاغه امیرالمومنین (ع) پرداخته که شرح آن زیر آمده است: می دانیم دنیا مسیر آخرت است و در این مسیر منزلگاه هایی است که در آنجا باید زاد و توشه برای آخرت برگرفت تا هنگامی که انسان به مقصد می رسد دستش خالی نباشد؛ ولی دنیاپرستانی که در تمام عمر به دنیا مشغول اند، همچون کسانی هستند که بر مرکب سوار و در خوابند و ساربان آن ها را به سوی مقصد می برد.

انتهای این مسیر همان مرگ است آن ها زمانی که سیلی اجل در گوششان نواخته شود از این خواب غفلت بیدار می شوند و تهی دست به سوی آخرت می رو