از حجاز تا طوس

شاهزاده های ریاض و انقلابیون تهران پس از کشاکش های مستمر می بایست به این نتیجه رسیده باشند که هر گونه نادیده انگاری یا تقلیل خواهی و به حاشیه راندن کشور مقابل با قدرت و مکنت های فرامرزی نمی تواند در راستای اهداف عالیه با صبغه ی دینی باشد.

- عصر ایران؛ فاضل دریس-  دوران نوجوانی در مجله ای خواندم که کشورهای غربی و غیر مسلمان به جهان اسلام از دید و پنجره چند کشور مثل ایران و عربستان و مصر و ترکیه نگاه می کنند و این دیدگاه تا به امروز بنظرم صائب و صحیح باشد و همه به قدرت معنوی و مالی و ایدلوژیک و تاریخی این کشورها در میان مسلمانان اذعان دارند .

در این میان ایران با سابقه ی یک انقلاب مبتنی بر دین و عربستان به عنوان خاستگاه دین حنیف و میزبان مقدسات اسلامی در طول چند دهه ی اخیر شاهد فراز و نشیب هایی در روابط خود بوده اند.

آنچه که واضح است این است که هر دو کشور بسیاری از تصمیم گیری های خود در انتخاب نوع روابط با کشور مقابل خود را به بسیاری از مناطق و کشورها و گروههای فرا مرزی خودشان گره زده اند یعنی هر دو کشور بنا به شرایط سیاسی و اقتصادی و مذهبی، خود را نماینده جریانی سیاسی و اعتقادی می دانند و بر همین اساس ملزم به دفاع از دیگرانی می کنند که شاید با کشور مقابل دارای زاویه باشند.