آقای مدیر جای خالی عدالت با تندیس پر نمی شود!

روزی که باید به نام کارگر باشد، سردیسی از یک مدیر رونمایی شد؛ نمادی تلخ از وارونگی معنا و خودستایی مدیران.

- مجله مهر : چند سال پیش بود که در مراسمی به مناسبت بزرگداشت تقدیر از کارگران، عکسی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شد؛ عکسی که خیلی زود به نمادی گویا از وضعیت کارگر در ایران بدل شد.

در قاب آن تصویر، مدیران با لباس های اتوکشیده و کت وشلوارهای رسمی، روی صندلی های راحتی نشسته بودند؛ اما برای کارگران صندلی ای وجود نداشت آن ها روی زمین با لباس کار، خسته و بی پناه نشسته بودند؛ آن تصویر، چیزی بیش از یک صحنه بود؛ خلاصه ای از یک ذهنیت، سندی ناگفته از نگاه فرادست و فرودست، از فاصله ای که حتی در روز تقدیر از کارگر، قرار بود به احترام نیروی کار از میان برداشته شود اما همچنان پابرجا مانده بود.

حالا پس از گذشت چند سال انگار اصل ماجرا تغییر نکرده؛ تنها شکل بروز آن فرق کرده است.

روز کارگر امسال، در یکی از شرکت ها، رویدادی برگزار شد که بار دیگر همین ذهنیت را با زبانی تازه فریاد زد.

در اقدامی پرحاشیه مدیرعامل شرکت از سردیس خود رونمایی و پرده برداری کرد؛ آن هم درست در روزی که فلسفه اش پاسداشت تلاش های جمعی کارگران است نه پرستش فردی مدیران مجسمه ای از خود برای یادبود خود، در میان کارگرانی که هنوز صدایشان پژواک ندارد و شنیده نمی شود.