آزاده شماره 11054/ از آب و نان سهمیه ای تا جشن آزادی با سیب زمینی آب پز

انگاری آن وقت ها سیاهی شب به غم هایشان پهلو می زد و غوغای غمِ دوری آبادی شان را ویران می کرد، نه غم دوری از اهل و عیال و خانه و کاشانه! دوری از توپ و تانک و خمپاره، - خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: هنوز دلبازترین کوچه دنیا را پشت خاکریز می دیدند و خم به ابرو نمی آوردند، هر چند گهگداری آسمان دلشان ابری می شد و چیزی را بهانه می کردند برای سرپا ماندن.

چیزی مثل بوییدن خاک یقه شده به لباس گل آلودشان؛ از همان اولِ اول که بنا شد دقایق تلخ بگذرند از لباس های رزمشان یک قاشق گِل چیدند و با این و آن پا کردن ور دل هم به انتظار ایستادند تا گِل خشک شود و بعد همه خاک پاک وطن را که قدر مشتی بود میان یک شیشه شربت ریختند و نوبتی با بوییدنش شب را به صبح می چسباندند.

یک مشت خاک، رایحه وجب به وجب ایران را میان خیالشان می پیچاند و هر شب سفری دلچسب را سیر می کردند، بعد دو چشم شان باران شبانه کوک می کرد و بغض از مژه هایشان سیل می شد، سیلی بی صدا که آسایشگاه را قُرق می کرد.

 انگاری آن وقت ها سیاهی شب به غم هایشان پهلو می زد و غوغای غمِ دوری آبادی شان را ویران می کرد، نه غم دوری از اهل و عیال و خانه و کاشانه! دوری از توپ و تانک و خمپاره، دوری از آخرین صدای اسم رمز یا زهرا(س) و حتی دوری از پیام امام(ره).

هیچکس جز مشتریان آن چهاردیواری با سقف بلند اما تنگ و تُرش نمی داند چه آتشی تن به تن با بوییدن خاک وطن بین اسرا زبانه می کشید و میان دلشان در بن بست عشق به وطن تا خود صبح چه بلوایی به پا می شد.

حالا چشم ببندید و لحظه ای روی بام دلتان بنشینید و به چهاردیواری آبستن به التهاب دقایق سری بزنید؛ به همان بن بست عاشقی که اهالی اش دیوار به دیوار دوری و بی خبری خانه می گزیدند و غم شبانه را با شیشه شربت خاکی سَر می کشیدند.

پلک اول، مهمان لشکر تا دندان مسلح در آرزوی خون و لاله دمیده بود که با چشمان و دستان بسته غبار غریب غربت به سر و رویش نشست و مهمان  لشکر تا دندان مسلح دلتنگی شد، اگر حساب روز و سال به میان آید می شود 27 اردیبهشت 65، یعنی اولین روز اسارت او.

او که می نویسم یعنی یازده هزار و پنجاه و چهارمین اسیر در عراق، یعنی یعقوب 14 ساله که به همراه یک گردان از شهرستان بهار در قالب کاروان راهیان کربلا به جبهه اعزام شد و 35 روز بعد از اعزامش در جریان دفاع از منطقه مهران پس از عملیات   والفجر 8  دقیقا زمانی که تگرگ شدید گلوله می بارید با دو پای خانواده" خود را از حال و احوالشان باخبر کنند البته علاوه کنید عکس دسته جمعی سالی یکباری را.

از اینجای روز و ماه اسارت را آقای وهابی روایت می کند، روایتی صمیمی با ذکر جزییات؛ او می گوید: 51 ماه و 8 روز اسیر بودم در این مدت دو سال در کمپ 9 و دو سال و نیم هم در کمپ 7 سپری کردم؛ اوضاع اردوگاه ها از نظر تغذیه و امکانات خیلی وخیم بود تا جایی که روزانه به هر نفر 3 قرص نان کوچک داده می شد به همراه آب سهمیه ای.

اکثر اسرا دچار بیماری های پوستی مثل گال می شدند دسته دیگر هم که جراحت داشتند بیشتر در معرض بیماری قرار می گرفتند، بهداشت و دوا و درمان هم اصلا گفتنی نبود، بیمارستان یا اردوگاه تفاوتی نداشت رسیدگی به اسرای زخمی در کار نبود و زخم ناسور تیر و ترکش با خون آبه و عفونت رها می شد.

خیلی از بچه ها در اثر همین زخم و جرح شهید شدند و بیرون از اردوگاه دفن، آزار و اذیت بعثی ها هم خودش داستانی مفصل داشت، از بد و بیراه گفتن ها تا شکنجه های گاه و بی گاه.

پلک دوم، قرض دادن لحظات به خواندن قرآن و نهج البلاغه تمام خوبی" ترجمه می کردم.

گرچه از قرآن و به ویژه نهج البلاغه برای حفظ آرامش و اتکا به کلام خدا بی نصیب نمی ماندم و چندین سوره قرآن را حفظ و در قرائت کتاب آسمانی تبحر پیدا کردم، همین موضوع زمینه ساز ادامه تحصیل تا مقطع کارشناسی ارشد بعد از اسارت در رشته مترجمی زبان عربی و کسب رتبه های برتر در مسابقات قرآنی شد.

 باید اضافه کنم از حضور دوستان و همرزمان بهره می بردیم عین وقتی که مخفیانه رشته های ورزشی پینگ پنگ، فوتبال، والیبال و کلاس های فرهنگی توسط اساتید و بزرگان برگزار می شد و من پای ثابت این برنامه ها بودم.

پلک سوم، آمدیم نبودید/ زبونی دشمن به اقرار دشمن خاطرات رسوب کرده در روح و جان اسرا شبیه حیاط پردرخت خانه پدری با در چوبی یا آواز چلچله ها حتی عطر خوش اقاقیا نیست، دیگر پای خاطرات اردوگاهی به میان می آید؛ خاطراتی مثل شکنجه و شکستن در پی شکستن هر چند گاهی هم یادگاری های شیرین به جا می ماند مثل اعتراف به زبونی دشمن توسط خود دشمن.

اعترافی که روح و جان اسرای ایرانی از جوانان 14، 15 ساله تا مردان میانسال و مسن را صیقل می داد و نام ایران را همچون تاجی بر تارک دنیا می نشاند، پس این آزاده سرافراز تفالی به شیرین ترین خاطراتش می زند و می گوید: با یادآوری این خاطره به خودم می بالم، درست زمانی که دو اعتراف از جانب شقی ترین دشمنان شنیدم.

یکبار صدام ، رییس جمهور وقت عراق در پیامی که به مردم ایران داشت گفت (و لقد تحققت کل ما اردت موه ایها السیدین علی خامنه ای و علی اکبر هاشمی رفسنجانی) به معنی این که آقایان خامنه ای و هاشمی رفسنجانی هر آنچه که شما می خواستید و دوست داشتید همان شد و به آن رسیدید.

این پیام مایه مباهات ما اسرا بود و خستگی زندگی طاقت فرسا در اردوگاه های عراق را از تنمان بیرون کرد و اما دومین پیام از طرف وزیر وقت امور خارجه عراق، طارق عزیز بود که در مصاحبه ای شنیدم گفت (قد قاوم ایران امام العالم کلّه ثمانی سنوات) به تعبیری ایران در مقابل تمام جهان به مدت هشت سال ایستادگی کرد.

 این اعترافات و اقرارها نشان از آن داشت که همه دنیای کفر و الحاد و تمام جهان در جنگ به حمایت از صدام برخاستند ولی ایران تنها با تکیه به ایمان و اراده الهی و صدالبته پشتیبانی مردم هشت سال با تمام توان، از تمامیت ارضی خود دفاع کرد و سر خم نکرد.

راستش همین کسانی که روی دیوارهای خرمشهر نوشته بودند جئنا لنبقی آمده ایم تا بمانیم، کجا رفتند؟ به قول یکی از رزمندگان ما آمدیم ولی نبودید.

پلک چهارم، روز مبادله/ بر دوش مردم در غوغاکده زخم و جراحت و دلواپسی هم بندان، یا اندیشه پریشان برای ایران غوطه ور بودند که خبر موافقت مبادله جامع و کامل اسرا را شنیدند، بعد از خبر، یاد وطن بغض شد و تمام دریاهای خدا اشک شوقشان.

 اسرا بقچه یادگاری هایی اردوگاهی و اسارت را به دوش گرفتند و راهی شدند، گوشه ای از آنچه 26 مرداد سال 69 تا ورود به ایران گذشت را آقای وهابی نقل می کند و می گوید: به دنبال خبر مبادله شور و شوق عجیبی در اردوگاه به پا شد و همه منتظر بازگشت به ایران بودند.

روز موعود فرارسید و ما در حیاط اردوگاه جمع شدیم تا نمایندگان صلیب سرخ تشریفات مبادله و آزادی را فراهم کنند، آن شب شام سیب زمینی آب پز بود، وقتی سیب زمینی ها را بین بچه ها تقسیم کردند از شدت خوشحالی همه آنها را به سر و صورت هم زدند.

راستش بعد از چند سال که تاریکی شب و سوسوی ستاره ها را از نزدیک ندیده بودیم آزادی حس و حال غریبی داشت، خلاصه پس از انجام تشریفات ساعت 11.

30 شب سوار اتوبوس و از اردوگاه خارج شدیم و ظهر روز اول شهریور به مرز خانقین عراق و خسروی خودمان رسیدیم.

 زمان عبور از اسلام آباد یکی از دوستانم که سوم راهنمایی یعنی در آخرین پایه تحصیلی همکلاسی بودیم به نام مرحوم کمال ابراهیمی مشغول خدمت سربازی بود، سریع خودش را به اتوبوس رساند البته سرعت اتوبوس ها آنقدر کم بود که می شد پیاده سبقت گرفت بنابراین از روی لاستیک های اتوبوس بالا آمد و از شیشه سرش را داخل کرد و از دوستان احوال مرا می پرسید.

 یکی از دوستان به او گفت عقب اتوبوس نشسته برو از شیشه های عقبی نگاه کن، کمال دوباره روی جفت لاستیک های عقب اتوبوس قشنگ رو به رویم، از خودم حالم را می پرسید و سراغ می گرفت.

مرا دید ولی نشناخت به همین خاطر تند تند می پرسید وهابی کدامیک از شماهاست، وقتی خودم را معرفی کردم با زور به داخل اتوبوس آمد و با شوق دستش را دور گردنم حلقه کرد؛ بعد هم بی خیال خدمت شد و خودش را به خانواده ام رساند تا خبر سلامتی بدهد و مژدگانی بگیرد، اما پدر و مادر حتی برادرانم باور نکرده بودند.

القصه سه روزی در ماهیدشت کرمانشاه قرنطینه شدیم و سپس به طرف همدان حرکت کردیم، نزدیک صدا و سیما راننده، رادیو" اتوبوس را روشن کرد و اخبار ساعت 16 استان پخش شد؛ گوینده خبر گفت: شنوندگان عزیز! اسامی آزادگانی که امروز وارد همدان می شوند را اعلام می کنم، بعد اسمم را از رادیو همدان در داخل اتوبوس شنیدم.

وقتی رسیدیم استقبال خیلی خوب بود مردم سر از پا نمی شناختند تا جایی که چندین ماشین در طول مسیر تا روستای زاغه مملو از جمعیت بود، ما را تا روستایمان مشایعت و بعد هم ورودی روستا چند نفر از جوانان به همراه جمعیتی عظیم مرا بر دوش با سلام و صلوات و خوش آمدگویی تا منزل همراهی کردند.

کلید واژه ها: دوری - سیب زمینی - میان - خبرگزاری - لباس - انتظار - خاکریز - شماره - ایران - سهمیه - آسمان - آزادی - زمینی - بهانه - قاشق - دنیا - شیشه - تانک - ابری - ابرو - همان - کوچه - شربت - سفری - خانه