و پرده برای همیشه فرو افتاد...

این ناامیدی و شوک، امیدوارکننده است.

امیدواری برای اینکه شاید شعر معاصر به خودش بیاید و دست از دوران شکوه مند گذشته بکشد.

-    هادی عیار    ساعت از 2 گذشته و بی خوابی در میانهٔ مرداد کلافه ام کرده بود.

بی دلیل و ناگهانی اشک ریختم.

نمی دانستم چرا ولی غمی سنگین در دلم بود که مبدل به اشک شده بود.

به اینستاگرام پناه بردم تا دیدن خوشیِ جماعت، اشکم را بخشکاند.

نخشکاند و به جای آن، دلیل اشک هایی که به پیشواز رفته بود را به من فهماند.

نخستین کاری که کردم، جست وجوی تصویر ابتهاج در کنار کسرایی، نیما، شاملو و مرتضی کیوان بود.

حالا، آخرین شعلهٔ روشن از انجمن ادبیِ شمع سوخته نیز خاموش شده و به هفت هزار سالگان پیوسته بود.

خاک، گوهر قیمتی دیگری را به کام کشید و ما فقط توانستیم آه بکشیم.

آهی برای رفتگانِ بی برگشت.

توانِ تسلیت نداشتم.

خبر آن قدر صدا داشت که گوش عالمی را پر کند و چه نیاز به من، به جای آن تصمیم گرفتم از موقعیتِ سایه در صدسال اخیر شعر فارسی بنویسم.

موزه ای به پُرباری حافظهٔ سایه برای شعر و موسیقیِ صدسال اخیرِ فارسی سراغ ندارم.

سایه ای در جوار نیما، شاملو، شهریار، کسرایی، نادرپور، لطفی، علیزاده، شجریان و اسامی بسیاری که تا امروزِ شعر فارسی کِش آمده است.