روایت امضای سرخ؛ روحانیِ شهیدی که برای دخترش رجعت کرد

 سخن را با کلامی ماندگار از سید شهیدان اهل قلم آغاز می کنیم که قلم را بر صفحه ی بی جان کاغذ می نگاشت و می گفت: پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند؛ اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند .

آری شهیدان زنده اند و زندگی می بخشند و قرآن کریم خطاب به آنانی که شهدا را مُرده فرض می کنند، با لحنی پُرصلابت می فرماید: وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ ، همان هایی که پیر و مرادشان می گفت: در قهقه ی مستانه شان و در شادی وصولشان، عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونند .

سوژه خبرگزاری فارس، کبوتر عاشقی است که بعد از شهادت، لانه و کاشانه خود را رها نکرد و با رجعتی زیبا، در خانه خود حضور پیدا کرد و کریمانه بر برنامه امتحانات دختر کوچکش، امضایی سرخ زد.

گفتگوی امروز ما با فرزند شهید سرافراز، روحانی جهادی و مردمی، سلاله الزهرا (س)، حجت الاسلام والمسلمین سیدمجتبی صالحی خوانساری است که پای حرف دل او نشستیم و ضمن جویا شدن اصل ماجرا از زوایایی جدید، دغدغه های او شنیدیم.

*سلام، لطفا خود و پدر شهیدتان را برای مخاطبان ما معرفی کنید.