ببینید| داستان گروه تبهکاری بزرگ ایران / نایبیان؛ راهزنان بی رحم

نایب حسین کاشی در اواخر قاجار گروهی از اشرار درست کرد که اسم شان هم مردم را می ترساند اما رسانه های حامی او، آن ها را حامی مردم معرفی می کردند.

- عصر ایران؛ محسن ظهوری صدای گلوله روزگاری برای مردم عادی شده بود؛ به خصوص برای مردم کاشان و اطرافش که گرفتار گروه تبهکاری شده بودند؛ نایبیان، کسانی که شنیدن نام شان هم در دل مردم رعب و وحشت ایجاد می کرد.

راهزنان بی رحمی که نه می شد از دست شان به حکومت شکایت برد و نه کسی می توانست رودرروی آن ها بایستد.

سردسته شان این فرد بود؛ نایب حسین کاشی که قرار است داستان زندگی او را در این فیلم ببینید.

کسی که با رِجال حکومتی زد و بند داشت، اموال مردم را می دزدید و در رسانه ها خود را حامی مردم معرفی می کرد.

صفاتی که تا امروز هم عده ای درباره او تکرار می کنند.

به خاطر گروه او نایبیان بود که کاشان چند بار محاصره شد و کوچه و خیابان پر از جنازه.

مأموران حکومت رشوه گیرش بودند و جاسوسانش همه جا گوش به زنگ تا جدیدترین خبرها را برایش بیاورند.

نایبیان به این ترتیب برای خودشان دم و دستگاهی داشتند و توانستند ده سال بر مناطق مرکزی ایران حاکم خودخوانده شوند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بیشتر ببینید: داستان کمیته مجازات؛ نخستین تشکیلات ترور سیاسی در ایران (فیلم)" ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ این زن مهدعلیاست؛ ملک جهان خانم مادر ناصرالدین شاه قاجار.

قصه را با او شروع می کنیم که نخستین کاشف نقش اول داستان ماست؛ حسین پشت مشهدی که بعدها نایب حسین کاشی نامیده شد.

کسی که در جوانی از یکه بزن های مشهور کاشان بود و مادر شاه او را یکی از غلامان خود کرد.

حسین پسر علی رنگرز بود؛ از نوادگان ایل بیرانوندی ها، که نادرشاه آن ها را به کاشان کوچانده بود؛ در محله پشت مشهد و در بیرون از حصار شهر.

دوره حضور او پیش مادر شاه، باعث آشنایی اش با برخی درباریان شد و بعد که مهدعلیا مُرد، دوباره به کاشان برگشت.

او همراه هاشم برادر بزرگ ترش راهزنی و دزدی می کرد.

آن ها با عرب های محله پشت مشهد هم دشمنی داشتند و دائم با هم سر جنگ و دعوا بودند.

آن قدر اوضاع کاشان را به هم ریختند که حکومت دستور اعدام هر دو برادر را صادر کند.

اینجا در حوالی بازار کاشان، هاشم را گرفتند.

او را دو شقه کرده و هر شقه اش بر دروازه ای از شهر آویزان شد.

ولی دست شان به حسین نرسید.

او خود را به مرقد امامزاده حبیب بن موسی رساند و پشت گلدسته هایش سنگر گرفت.

وقتی به او قول دادند که اگر از شهر برود کاری به کارش ندارند، او هم پایین آمد و از کاشان رفت.

اما دوری اش زیاد طول نکشید؛ اوضاع که آرام شد، به کاشان برگشت و این بار سمت حکومتی هم گرفت.

در آن روزگار راه ها ناامن بود و گذرگاه ها پر از راهزن.

اطراف کاشان پر شده بود از راهزنانی که کاروان ها را غارت می کردند؛ به خصوص سرقت گاری های پستِ راه نطنز به یزد که همیشگی بود.

سهام السلطنه عرب عامری حاکم وقت کاشان که از عهده امن کردن راه ها برنمی آمد، حسین را خواست و او را نایب قراسوران کرد.

کسانی که از طرف حکومت مسئول امنیت راه ها و جاده ها بودند.

به این ترتیب حسین پشت مشهدی شد نایب حسین کاشی.

او به سرعت وظیفه اش را انجام داد؛ راه ها را امن کرد و راهزنان را از میان برداشت.

اما دو سال بعد، وقتی دید سوارانی دارد و دار و دسته ای، خودش شد شر و یاغی.

تشکیلات او به سرعت بزرگ تر می شد.

او همراه 9 پسر خود شروع به جمع کردن آدم های بیشتر کرد؛ کشاورزانی که زیر بار مالیات سنگین بیکار شده بودند و هر کدام تفنگی به دست گرفته و به استخدام او درمی آمدند.

بعد از ترور ناصرالدین شاه، گروه نایب حسین کارهای خود را گسترش داد.

حکومت مرکزی مثل زمان ناصری قدرت نداشت و کار نایب هم راحت تر بود.

کم کم باج گرفتن از روستاییان و سرقت اموال مردم کاری عادی برایشان شده بود.

حاکم کاشان هم که زورش به او نمی رسید و نمی توانست کاری انجام بدهد.

مردم مدام به حکومت تلگراف زده و شکایت می کردند اما فریادرسی نبود.

یک بار اهالی روستای راوند یازده تن کشته خود را بر دوش گرفتند و برای دادخواهی به در خانه روحانیون کاشان آوردند که توفیری برایشان نداشت.

در همین اوضاع ماشالله خان پسر بزرگ نایب حسین به همراه محمدآقابیگ از عرب های محله پشت مشهد مشترکا داروغه شهر هم شدند که بعد از مدتی نتوانستند با هم کار کنند.

درگیری آن ها به اوج رسید و شهر کاشان هم شده محل زد و خوردهای دار و دسته آن ها.

با امضای فرمان مشروطه و تشکیل مجلس شورای ملی، امید مردم برای بهیود اوضاع بیشتر شد.

پس هر روز سیل تلگراف ها بود که به مجلس و وزارت داخله می فرستادند.

کمی که گذشت و نتیجه ای حاصل نشد، مردم شهر در مدرسه سلطانی تحصن کردند.

روحانیون شهر هم با دیدن اوضاع به آن ها پیوستند و شهر ناگهان غلغله شد؛ بازار تعطیل و مغازه ها بسته.

مردم در خیابان های کاشان تجمع کرده و خواهان دستگیری نایب حسین و فرزندانش بودند.

نایبیان با دیدن اوضاع مجبور شدند از کاشان خارج شده و به مزرعه دوک بروند که باغ و عمارتی در آن داشتند، اما وقتی روحانیون به مهدورالدم بودن آن ها حکم کردند دیگر مجال ماندن در آن جا را هم نداشتند.

مردم خانه های نایبیان را در پشت مشهد و مزرعه دوک خراب کردند ولی آن ها را نیافتند.

نایبیان به جوشقان و سپس قم رفته و از آن جا برای تظلم خواهی به تهران تلگراف زده بودند.

دولت از ماشالله خان پسر نایب حسین خواست تا برای توضیح به تهران بیاید و او هم راهی پایتخت شد.

اما در تهران، دستگیر و حکم اعدامش را صادر کردند.

نایبیان به پایان کار خود نزدیک شده بودند، اما نمی دانستند قرار است دعواهای سیاسی آن ها از این سقوط به اوج برساند.

در تهران محمدعلی شاه قاجار با مشروطه سر ناسازگاری داشت.

او مخالف امضای پدرش مظفرالدین شاه برای تشکیل مجلس بود و تلاش می کرد تا مدام بر سر راه مشروطه سنگ اندازی کند.

و چه کاری بهتر از ناامن کردن شهرها و عاصی کردن مردم؟ به دستور محمدعلی شاه ماشالله خان را از زندان عدلیه فراری دادند و کمک کردند تا نایبیان به کاشان برگردند.

در همین اوضاع بود که محمدعلی شاه مجلس را به توپ بست و مشروطیت را تمام شده اعلام کرد.

حالا وقت جولان نایبیان رسیده بود.

ماشالله خان نایب نراق شد و برادرش علی هم شجاع لشکر لقب گرفت و به اصفهان رفت.

گرچه ماشالله خان زیاد در نراق نماند و به خاطر شرارت های زیادش از سوی حاکم محلات برکنار شد، اما قدرت نایبیان دیگر مهارناپذیر بود.

آن ها مزرعه دوک را پایگاه خود کرده و از همان جا عملیات را برای شهرها و روستاها رهبری می کردند.

قتل محمد آقابیگ داروغه، که اجازه ورودشان را به شهر نمی داد یکی از کارهایشان بود تا بتوانند به پشت مشهد کاشان برگردند.

پس از آن قورخانه یا همان انبار اسلحه کاشان را غارت کردند و از اینجا نایب به یاغی بزرگ کاشان تبدیل شد.

سردسته گروهی تبهکار که دو هزار سرباز داشت.

پانصد نیرو خودش، پانصد نفر از آن ماشالله خان و هزار نفر هم در راه ها و جاده های اطراف کاشان.

او شبکه بزرگی از جاسوسان در استخدام خود داشت که در ادارات دولتی مشغول به کار بودند.

رشوه بگیرانی که جدیدترین خبرها را به او می رساندند و تلگراف شکایات مردم کاشان از نایب حسین را باز نکرده تحویل خود نایب حسین می دادند.

روزنامه و دم و دستگاه رسانه ای هم در اختیارش بود.

روزنامه کاشان از طرفداران او بود و مدام او را حامی ستمدیدگان و خدمتگزار مردم معرفی می کرد.

اما نمی شد واقعیت را فراموش کرد؛ او و گروهش تبهکار بودند و دزد.

دوران محمدعلی شاه که به سر آمد و مشروطه خواهان تهران را فتح کردند، جنک با نایب هم شروع شد.

پس قشونی مسلح از قفقازی ها به کاشان آمدند تا او را به زیر بکشند.

جنگ سریع تمام شد و قفقازی ها شکست سختی خوردند.

نایب پس از این پیروزی دست به تسویه حساب گسترده با عرب های پشت مشهد کاشان زد و بسیاری را کشت.

کاشان از حکومت کمک خواست و مجاهدین مشروطه روانه کاشان شدند.

مجاهدین در کاشان شکست سختی خوردند و جنازه هایشان در کوچه و خیابان به زمین افتاد.

آن زمان ایران ارتش منظم و همیشگی نداشت و هر نیرویی جداگانه کار می کرد.

پس حکومت به بختیاری ها دستور سرکوب نایب حسین را داد که آن ها هم راهی شدند.

شهر محاصره و نایب حسین گریخت.

نوبت به قزاق ها رسید تا جلوی نایبیان را بگیرند.

آن ها شهر را محاصره کرده و بی درنگ به توپ بستند.

خانه و زندگی مردم بود که ویران می شد.

اما نایب و گروهش فرار کردند و به بیابان های اطراف گریختند که دیگر نمی شد پیدایشان کرد.

یک بار هم ژاندارمری حمله کرد که نیروی منظم و آموزش دیده ای داشت.

وقتی با فرار نایبیان مواجه شدند، تمام خانه های سران و اعضایشان را خراب و اموال شان را ضبط کردند.

نبرد بختیاری ها و نایبیان هم به دفعات اتفاق افتاد.

بارها سربازان بختیاری به کاشان حمله و نایب را فراری می دادند.

در این جنگ و درگیری ها چندباری هم اموال مردم کاشان به غارت می رفت؛ از طرف هر سمتی که پیروز می شد.

یک بار که نایبیان در حال فرار و بختیاری ها در تعقیب شان بودند، تمام روستاها و شهرهای بین راه به دست نایبیان غارت شد؛ مهاباد و نطنز و موغار و زوار و اردستان و انارک و تون و طبس.

در این درگیری ها زنان برخی شهرها را هم به غنیمت می بردند و خانه های مردم را خراب می کردند.

شدیدترین محاصره را هم سردار افخم و سردار ظفر کردند که با شش هزار سوار از اصفهان به کاشان امدند.

ان ها توانستند 17 روز نایبیان را در کاشان گرفتار کنند و وقتی متوجه فرارشان شدند، به شهر ریخته و برخی سربازان اموال مردم را غارت کردند.

سرداران بختیاری هم دستور دادند تا تمام اموال به صاحبان شان برگردد که همه در میدان شهر گذاشته شد تا هر کس مال خودش را بردارد.

در این مدت یک بار هم ماشالله خان به ریاست قراسورانی راه های یزد و کاشان منصوب شد و اشرار را از آن مناطق دور کرد.

اما این رویه ادامه نداشت؛ وقتی حقوق سربازانش دیر می رسید، خودشان دست به غارت می زدند و به روستاها حمله می کردند و مالیات می گرفتند.

آن ها تجار یزد و کاشان را وادار به خراج می کردند و کسی هم در برابرشان نمی توانست قد علم کند.

حتی ماشالله خان حاکم یزد را هم بیرون کرد و خود مدتی بر مسند حاکمیت نشست.

نایبیان با گروه های تبهکاری دیگر هم درگیر بودند؛ مثلا با نایب حسین نراقی از اشرار نراق درگیر شدند که جنگ سختی بین این دو گروه در گرفت و نایب نراقی کشته شد.

اما مهم ترین دشمن شان سردار صولت بود که با همراهی ژاندارمری چندبار به گروه او حمله و ضرباتی کاری به آن ها زده بود.

با شروع جنگ جهانی اول، نایبیان به قدرت بیشتری رسیدند.

آن ها از قبل با آلمانی ها رابطه ای را آغاز کرده بودند تا سران قبایل و عشایر را علیه انگلیسی ها در کشور بشورانند.

از این راه پول خوبی هم نصیب شان شده بود، اما دشمن بزرگی به دست آورده بودند؛ انگلیسی ها.

در روزهای شروع جنگ جهانی اول، نایبیان در قلعه کرشاهی در محاصره سردار صولت بودند.

قلعه ای که بقایای آن در شهرستان آران و بیدگل باقی مانده و روزگاری مقر دفاعی اصلی نایبیان خارج از کاشان بود.

در روزهای سخت محاصره بود که نیروهای روس به ایران حمله کردند و فراخوان هایی برای نبرد با آن ها داده شد.

نایب حسین که می دانست تاب محاصره را بیشتر از این ندارد، اعلام کرد که می خواهد به کمیته دفاع ملی بپیوندد.

کمیته ای که علیه تجاوز روس ها به خاک ایران تشکیل شده و مقرش کرمانشاه بود.

با خلاصی از محاصره، نایبیان که حالا تحت نظر ماشالله خان اداره می شدند، به جنگ روس ها رفتند ولی شکست سختی خوردند و به کنگاور گریختند.

پس از مدتی دوباره به کاشان رفتند و با روس ها درگیر شدند.

نهایتا با پایان جنگ توانستند دوباره به کاشان برگردند و این بار با حکم ظل السلطان ریاست قراسورانی به ماشالله خان داده شد تا امنیت راه ها را تامین کند.

ماشالله خان هم این کار را به خوبی انجام داد و در این بین سپاه خود را هم بیشتر مجهز کرد و 5000 قبضه تفنگ پنج تیر به آلمانی ها سفارش داد.

با شروع قحطی در ایران پس از جنگ جهانی اول، ماشالله خان شروع به پاک کردن گذشته خود کرد.

از ثروتمندان می گرفت و بین فقرا پخش می کرد.

درِ انبارهای غله را به زور باز و غلات را بین نانوایی ها پخش می کرد.

در تهران، وثوق الدوله صدراعظم شد که هدف اصلی اش را ایجاد قدرت متمرکز و از بین بردن یاغیان گذاشت.

او اعضای کمیته مجازات را در تهران دستگیر کرد و به فکر نابودی نایبیان افتاد.

پس ماشالله خان را به تهران فراخواند که ماجرای مفصلی دارد.

می گویند به دستور احمدشاه قاجار ماشالله خان انتخابات کاشان را باطل کرده بود.

انتخاباتی که می گفتند وثوق الدوله در آن اخلال ایجاده کرده.

از طرفی وثوق الدوله سندی هم داشت که نشان می داد ماشالله خان دستور قتل حاکم نطنز را داده و همین را فرصتی برای از بین بردن او می دید.

ماشالله خان مغز متفکر نایبیان و از پدر خود بسیار باهوش تر بود.

او می دانست نمی تواند همیشه یاغی بماند و می خواست رویه ای تازه در پیش بگیرد.

پس با انجام کارهای خیریه و عمرانی در کاشان تلاش می کرد تا خود را حامی مردم نشان دهد.

به خاطر درگیری هایش با وثوق الدوله، می دانست مشکلی در این احضار وجود دارد، ولی وقتی سفارت انگلیس به او اطمینان داد که جانش در امان است، او هم با خیال راحت به تهران رفت.

به محض رد شدن ماشالله خان و سربازانش از قم و رهسپار شدن به پایتخت، نیروهای ژاندارمری به ریاست فضل الله خان طبق نقشه به سمت کاشان حرکت کردند.

ماشاالله خان در تهران دستگیر شد و حکم اعدامش را صادر کردند.

نایب حسین کاشی و گروهش در روستای فرح آباد کاشان مشغول استراحت بودند که ناگهان متوجه شدند توسط ژاندارمری تحت محاصره اند.

پس زد و خورد آغاز شد.

در تهران ماشالله خان را به دار آویختند؛ هفتم شهریورماه 1298.

در فرح آباد برای حسین کاشی راهی جز فرار نمی ماند.

او و گروهش به سمت قم فرار می کنند ولی در بین راه با هم درگیر می شوند.

برخی اعضای گروهش که از قبل با ژاندارم ها زد و بند کرده بودند، با نایب حسین و پسرانش رودررو شده و تیراندازی آغاز می شود.

گلوله ای به دست نایب حسین می خورد، تیری شکم رضا پسرش را سوراخ می کند و علی پسر دیگرش هم از ناحیه پا زخمی می شود.

ژاندارم ها بلافاصله هر سه را دستگیر و روانه تهران می کنند که رضا در بین راه می میرد.

اینجا میدان توپخانه است که حالا امام خمینی نام گرفته.

روز 25 شهریور 1298 خورشیدی نایب و یاران نزدیکش را همین جا دار می زنند.

به این ترتیب شورش 13 ساله آن ها تمام می شود.

حالا بیش از یک قرن از آن زمان گذشته و هنوز بین مورخان کسانی پیدا می شوند که به دلیل نسبت خونی یا قومی با این دار و دسته، آن ها را آزادیخواه و حامی مردم می نامند تا تبهکارانی که مردمی را به گروگان گرفته بودند، در تاریخ تبرئه کنند.

کلید واژه ها: مردم - نایب - گروه - رسانه ها - حامی - داستان - داستان زندگی - معرفی - حکومت - ایران - رسانه - کاشان - مردم عادی - کاشی - حسین - خیابان - محاصره - حکومتی - سردسته - گرفتار - اشرار - زندگی - اموال - شکایت - گلوله - قاجار - گروهی - امروز - تکرار - قرار