برگ درختی که زنان بوشهری را شاغل کرد!+ عکس

تعطیلات آخر هفته که به روستا رفت، مقداری رنگ های مختلف مخصوص با خودش برد و به عمه هایش گفت دست به کار شوند، برگ ها را رنگ کنند و سفره ها و سبدهای بیشتری ببافند.

- خبرگزاری فارس بوشهر- مرضیه جهاندیده: این اصل را همیشه به یاد داشته باش؛ ساکنان دریا پس از مدتی صدای امواج را نمی شنوند.

این را فرشته رحیمی می گوید؛ وقتی می خواهد به اولین روزها برگردد، اولین روزهایی که می خواست  کارش را شروع کند، اولین روزهایی که سعی می کرد متفاوت ببیند، عمیق تماشا کند، بیندیشد و دنبال راه حل باشد.

او میان نخلستان های جنوب در روستای طلحه متولد شد و رشد کرده بود.

کودکی اش را لابلای همین نخل ها گذرانده و حالا که بزرگ شده بود، به این فکر می٬کرد که گویا همسایگان نخلستان دیگر قدرت نخل ها را فراموش کرده اند، یادشان نمی آید که روزی از تک تک شاخ و برگ و ریشه و ساقه و حتی هسته خرما استفاده می کرده اند و نخل یار همیشه همراهشان در گوشه گوشه زندگی شان بوده است.

با خودش فکر می کرد که چطور می تواند حضور نخل را یک بار دیگر در زندگی نخل نشینان پر رنگ کند.

عمه هایش در حد رفع احتیاج چیزهایی با برگ نخل می بافتند؛ زنبیلی برای حمل خرما، سفره ای برای خوردن غذا یا پاک کردن سبزی، فرشینه ای برای برداشت خرما و.

فرشته از ایده سفره حصیری خیلی خوشش آمده بود.

معلم بود و بارها و بارها با دانش آموزانش درباره راه های حفاظت از محیط زیست و به حداقل رساندن استفاده از پلاستیک در زندگی روزمره صحبت کرده بود.

این سفره حصیری که قابل شستشو هم بود به نظرش کمک خوبی به حذف سفره های پلاستیکی بود که اتفاقا حجم بالایی هم در مصارف خانگی داشتند.

  همین شد که به عمه گفت برایش یک سفره و سبد خرید حصیری ببافد.

سفره و سبد را با خود به کلاس برد و به بچه ها نشان داد که چطور می توان با استفاده از برگ های نخل که درخت غالب استان بوشهر است، در مصرف پلاستیک صرفه جویی کرد و با محیط زیست هم مهربان تر بود.

همکارانِ مدرسه سفره و سبد را که دیدند خوششان آمد و از خانم رحیمی خواستند، سری بعد که به روستا رفت  برایشان بیاورد.

او با خودش فکر کرد که با رنگ کردن برگ های درخت نخل و طرح دادن با آنها می تواند نمونه های جذاب تری تولید کند که با زندگی مدرن امروزه هم همخوانی بیشتری داشته باشد؛ همین شروع داستان کارآفرینی اش شد.

تعطیلات آخر هفته که به روستا رفت، مقداری رنگ های مختلف مخصوص با خودش برد و به عمه هایش گفت دست به کار شوند، برگ ها را رنگ کنند و سفره ها و سبدهای بیشتری ببافند.

عمه ها نپذیرفتند چون معتقد بودند دیگر کسی پولی بابت این بافته های قدیمی از کار افتاده نمی دهد.

خانم رحیمی باید آنها را متقاعد می کرد که "هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش" .

اتفاقا انسان امروزی بیش از هر زمان دیگری دنبال برگشت به آرامش گذشته هاست.

از اطرافیان و ساکنان روستا دنبال بافنده های قدیمی را گرفت.

بانوان کهنسالی که در جوانیشان با برگ های درخت نخل چیزهای زیادی بافته بودند.

چیزهایی که به درد زندگی روستایی و کشاورزی شان می خورد.

  زنانی که هرگز طعم استراحت و بیکاری را نچشیده بودند یا در مزارع، نخلستان و کشتزارها مشغول کشاورزی بودند، یا در صحرا دام هایشان را به چرا می بردند یا در منزل مشغول پخت و پز و شستن لباس ها و بافتن زنبیلی، فرشینه ای یا سبدی بودند.

اما زمان که گذشت و محصولات پلاستیکی هر چه بیشتر وارد زندگی هایشان شد، کم کم مصرف محصولاتی که با برگ نخل می بافتند هم آنقدر کم شد که دیگر تقریبا حذف شدند.

حالا فرشته می خواست فرشته نجات این هنر سنتی و فراموش شده باشد.

بافنده های قدیمی را یکی یکی پیدا می کرد.

با آنها صحبت می کرد و قانع شان می کرد که اگر ببافند مشتری برای هنرشان هست.

این هنر، هم می توانست به اقتصاد خانواده کمک کند و هم حس ارزشمندی و رضایت از خود را در میان زنان کهنسالی زنده کند که احساس می کردند دیگر در چرخه اقتصاد خانواده نقشی ندارند و فقط مصرف کننده هستند؛ ضمن اینکه بافت حصیر بار دیگر خاطرات جوانی و آن روزها که در اوج فعالیت و شادابی و جوانی بودند را نیز  برایشان زنده می کرد.

فرشته رحیمی مسؤولیت سنگینی به عهده گرفته بود.

باید یکی از صنایع دستی فراموش شده را احیا می کرد، محصولات را به عموم مردم معرفی می کرد، آنها را قانع می کرد که به جای استفاده از موارد مشابه کارخانه ای و صنعتی از این محصولات که هنر دست زنان روستایی بود، در زندگی روزمره شان استفاده کنند، باید برای این صنعت دستی و بومی استان بوشهر مشتریانی در سراسر کشور پیدا می کرد.

او باید محتوا می ساخت و با طراحی و ایده پردازی های جذاب و مخاطب پسند صنعت حصیربافی با برگ درخت نخل را به همه معرفی کند.

او تنها بود، برای شروع کارش فقط یک گوشی تلفن همراه داشت.

از بستر شبکه های اجتماعی به خصوص اینستاگرام برای اطلاع رسانی استفاده کرد و با تولید محتواهای جذاب، عکس و فیلم و کلیپ کم کم هنر حصیربافی را به مخاطبانش معرفی کرد.

گوشه گوشه نخلستان، برگ های مناسب حصیر بافی، مراحل رنگرزی، طریقه بافت و محصول نهایی را با ظرافت و دقت خاصی برای مخاطبانش به تصویر کشید، آنچنان که مخاطبی که در تهران یا اصفهان و تبریز بود حس می کرد همراه با فرشته رحیمی در حال قدم زدن در نخلستان ها و کوچه پس کوچه های روستای طلحه در شهرستان دشتستان است.

فعالیت های فرشته شوق و هیجان را در زنان روستا زنده کرد.

آنها را به خودباوری رساند.

بار دیگر حصیربافی در منطقه  بوشکان از توابع شهرستان دشتستان استان بوشهر رونق گرفت.

زنان و دختران جوان تر تمایل به یادگیری این هنر سنتی پیدا کردند و وقتی مادر بزرگ هایشان مشغول بافتن بودند، با اشتیاق کسب هنر می کردند.

فرشته مدام در حال نوآوری و ابداع بود.

می خواست تا آنجا که می تواند حصیربافی را با دنیای مدرن پیوند بزند، انواع سفره های حصیری، جابرنجی، ظرف های آجیل خوری، ست های مخصوص سفره هفت سین و یلدا، میز مخصوص، کیف و کلاه های حصیری و.

را طراحی و در اختیار بافنده ها قرار می داد تا تولید کنند و به دست مشتریانی در اقصی نقاط کشور و حتی جهان برساند.

حالا فرشته رحیمی مادر دو فرزند یکی هفت ساله و دیگری شش ماهه با تمام توان همچنان مشغول ادامه رسالتی است که بر خود واجب می داند.

وقتی نوزادش را باردار بود به جای استراحت، خانه به خانه بافنده هایش را می رفت، مواد اولیه در اختیارشان قرار می داد، محصولاتشان را می خرید و درون ماشین سواری کوچکشان جاسازی می کرد .

یکی از دو اتاق خواب منزلشان همیشه پر از هنر دست زنان روستاست.

با حوصله از محصولات چه در فضای باز روستا چه در خانه عکاسی می کند، محتوا برایشان تولید می کند و در صفحه اینستاگرامش به مخاطبان معرفی می کند.

سفارشات را ثبت می کند.

محصول درخواستی را در خانه با کمک همسرش بسته بندی می کند، آدرس پستی را روی بسته می نویسد و همسرش بسته ها را به اداره پست می برد.

  مگر می شود از این حجم کار خسته نشد! تدریس، خانه داری، مراقبت از نوزاد و یک فرزند دانش آموز دیگر، تولید محتوا و جواب دادن به تک تک سوالات و پیام ها، ارتباط با بافنده ها و.

همه و همه او را عمیقا خسته می کند اما هیچ گاه، ذره ای در راهی که قدم گذاشته، پشیمان نمی شود.

هدف های بزرگتری در سر دارد.

امیدوار است که با حمایت مسؤولین بتواند کارگاه بزرگی در منطقه بوشکان تاسیس کند و از پتانسیل تمام بافنده های استان بوشهر برای رونق به این هنر ملی و سنتی بهره ببرد و دست سازه های زنان روستا را به تمام نقاط دنیا صادر کند.

کلاس های آموزشی پیشرفته برپا کند و به صورت رایگان به تمام زنان و دختران جوان حصیربافی را بیاموزد.

او آرزو دارد بار دیگر قدرت نخلستان را در زندگی نخلستان نشینان زنده کند.

انتهای پیام/
کلید واژه ها: اولین - نخلستان - خبرگزاری فارس - روستا - همیشه - هسته خرما - همسایگان - خبرگزاری - آخر هفته - استفاده - تعطیلات - روستای - متفاوت - بوشهری - فراموش - تک شاخ - رحیمی - مختلف - امواج - کودکی - تماشا - فرشته - هسته - روزی - عمیق - دریا - قدرت - دیگر - گویا - فارس