این وضعیت از کجا آغاز شد؟ /اسرار باقی مانده گنج ایران روی میز مسکو/نماینده مدافع ارابه مرگ و منافع خود!

حذف ایران از بازار نفت چین؛ استراتژی جدید روسیه، چشم حیفا به خلیج فارس، رقابت نزدیک حزب االله و «نیرو های لبنان»، حمایت قاطع قوه قضاییه از طرح دولت برای ارتقاء عدالت اجتماعی، - به گزارش سایت قطره و به نقل از تابناک روزنامه های امروز سه شنبه 27 اردیبهشت ماه در حالی چاپ و منتشر شد که آغاز رایزنی ها برای از سرگیری مذاکرات، وداع با عالمِ واعظِ درس آموز استاد فاطمی نیا، گرد و خاک عراقی در آسمان کشور از مواردی است که در صفحات نخست روزنامه های امروز برجسته شده است.

در ادامه تعدادی از یادداشت ها و سرمقاله های منتشره در روزنامه های امروز را مرور می کنیم: نماینده مدافع ارابه مرگ و منافع خود! حسین فصیحی طی یادداشتی در شماره امروز جوان با عنوان نماینده مدافع ارابه مرگ و منافع خود! نوشت: نماینده ای که 50 سال است، فعال بازار خودرو است در مخالفت با واردات خودرو، یک تنه از ارابه های مرگ خودروسازان داخلی حمایت می کند.

مصطفی میرسلیم که براساس اطلاعات پایگاه اطلاع رسانی مجمع تشخیص مصلحت نظام، رییس هیئت مدیره شرکت دسا (دیزل سنگین ایران)، مؤسس مرکز تحقیقات موتور و رییس هیئت مدیره شرکت تحقیق، طراحی و تولید موتور ایران خودرو (ایپکو) از سال 1376 تاکنون، ناظر عالی طرح موتور ملی پایه گازسوز و ناظر عالی طرح موتور ملی دیزل سواری است، اظهار نظر پلیس درباره بازنشدن ایربک ها را دروغ می داند و با مقصر خواندن پلیس می گوید این ادعا اصلاً صحت ندارد! او باز نشدن 100 ایربک خودرو بین 900 هزار خودروی تولید داخل را آماری ناچیز می داند.

با چنین اظهار نظری اگر بازنشدن ایربک ها به مرگ 100 نفر هم منجر شده باشد، از دست رفتن جان مردم برای این نماینده مردم آماری ناچیز است.

میرسلیم مدعی است تولید خودرو های داخلی، لج خودروسازان خارجی و واردکنندگان را در آورده است.

اظهار نظر های این نماینده مجلس در دفاع از ارابه های مرگ، بار دیگر چرایی آن را مورد پرسش قرار داد.

دفاع از منافع شغلی یا منافع عمومی، عمده ترین موضوع مطرح شده است که قطعاً منافع عمومی در آن جایگاهی ندارد.

اگر آرای کسب شده این نماینده را هم در نظر بگیریم بدون تردید از 892 هزارو 318 شهروندی که به وی رأی دادند، بعید است به جز صاحب یک یا چند رأی، بقیه با وی در این موضوع همداستان باشند.

جالب است این نماینده هنوز نمی داند گلایه از تولیدات ارابه های مرگ آن هم به قیمت نجومی، درد عمومی است که از هر طرف آن را بخوانند درد است و تاکنون به مدد دست های پنهان برای آن درمانی پیدا نشده است.

نماینده تهران بهتر است یک روز که تحت الحفظ به مجلس می رود یا از آن خارج می شود، سری هم به بیمارستان معیری که در چند قدمی مجلس قرار دارد، بزند و آمار مصدومان و کشته های سوانح ناشی از تولیدات داخل را که در این مرکز تخصصی ثبت می شود بررسی کند، شاید با دیدن ملت رنج کشیده ای که در طول شبانه روز به این مرکز درمانی آمد و شد دارند درکی حقیقی از آن چه در میدان جریان دارد، پیدا کند.

نقل است که طبیبی را دیدند که هرگاه به گورستان رسیدی ردا در سر کشیدی.

از سبب آنش سؤال کردند.

گفت: از مردگان این گورستان شرم می دارم، بر هر که می گذرم ضربت من خورده است و در هر که می نگرم از شربت من مرده است! این حکایت گورستان های کشور است که عمده قبرهایش به دلیل استفاده از همین تولیدات شرکت های خوروسازی بنا شده است و مدیران و مدافعانشان باید هنگام عبور از کنار آرامگاه ها آن کنند که آن طبیب می کرد.

اسرار باقی مانده گنج ایران روی میز مسکو محمدصادق جنان صفت طی یادداشتی در شماره امروز جهان صنعت نوشت: آمریکاستیزی ایران در چهار دهه تازه سپری شده یک امر نهادینه شده است و به نظر نمی رسد با ادامه وضعیت امروز توزیع قدرت در ایران و نظام سیاسی آمریکا تغییری در این ستیزه جویی پدیدار شود.

آمریکا ستیزی شوربختانه از سوی نظام سیاسی ایران گسترش یافت و به غرب ستیزی رسید.

به این ترتیب است که ایران از دوستی و همراهی اقتصادی کشور هایی مثل ژاپن و کره جنوبی در شرق آسیا، کانادا و استرالیا و از آن ها مهم تر دو غول اتحادیه اروپا یعنی فرانسه و آلمان و همچنین انگلستان بی بهره است.

شرایط به گونه ای شده است که خوب یا بد نظام سیاسی ایران تصور می کند برای جلوگیری از به گوشه رانده شدن ایران باید از نظر نظامی با روسیه و از نظر اقتصادی با چین اتحاد راهبردی داشت.

به همین دلیل است که گفته می شود نظام سیاسی ایران یک موافقتنامه یا قرارداد 25ساله با چین بسته و البته جزییات آن به دلیل خواست چین فاش نمی شود.

از سوی دیگر ایران گویا یک قرارداد 20ساله با روسیه بسته که جزییات آن نیز فاش نشده است.

در حالی که آمار ها و اطلاعات و نیز نقشه توزیع قدرت اقتصادی و سیاسی در جهان نشان می دهد اقتصاد چین در سرازیری افتاده و دیگر آن رشد های طلایی را تجربه نمی کند و ارتش روسیه نیز در باتلاق افتاده و از پس اوکراین برنمی آید.

ادامه پیوند های راهبردی به ویژه با روسیه باید در کانون تجدیدنظر قرار گیرد.

واقعیت این است که روسیه در حال حاضر و از چند دهه پیش نفت و گاز ایران را از صادرات جهانی دور کرده است و به تازگی نیز با صادرات نفت ارزان به چین و مشتریان قدیمی ایران در آسیا ایران را حتی از فروش نفت ارزان و با هزینه های سنگین دور می کند.

عقل و خرد حکم می کند سرمایه گذاری راکد ایران در بخش نفت و گاز و بهره برداری کامل از ظرفیت های موجود نفت و سرمایه گذاری در نفت ایران از تیررس و دید روس ها به مثابه رقیب اصلی ایران دور نگه داشته شود.

اما با کمال شگفتی می خوانیم که اسپوتنیک نیوز خبرگزاری روسی به زبان فارسی به نقل از خجسته مهر مقام بلندپایه نفتی ایران خبر می دهد: در سفر جناب آقای رییس جمهور به مسکو موفق شدیم قرارداد هایی را به صورت قطعی با روسیه امضا کنیم و تفاهمنامه هایی را به امضا برسانیم و هم اکنون پنج میدان نفتی توسط کشور روسیه در جمهوری اسلامی ایران در حال توسعه است و دو میدان نفتی دیگر هم به زودی فرآیند اجرایی و آغاز عملیات اجرایی آن توسط روسیه شروع می شود.

آیا در حالی که می دانیم روسیه رقیب اصلی نفت ایران در بازار های جهانی است و می تواند از اطلاعات نفت ایران به زیان منافع بلندمدت ایران استفاده کند باز هم این اتفاق باید رخ دهد؟ اگر این حرف ها برای تحریک دیگر شرکت های بین المللی نفت جهان زده می شود باید بدانیم که آن ها تا زمانی که ایران از قید و بند های تحریم به طور کامل رها نشود به بازار سرمایه گذاری ایران برنمی گردند.

ایران نباید نقشه باقی مانده گنج نفت را در اختیار رقیب بگذارد.

این وضعیت از کجا آغاز شد؟ جاوید قربان اوغلی در سرمقاله امروز شرق با عنوان این وضعیت از کجا آغاز شد؟ نوشت: کشور های همسایه که 40 سال قبل در مقایسه با ایران به روستا هایی عقب مانده شبیه بودند، اکنون به کشور هایی با استاندارد های قابل قبول جهان برای زندگی تبدیل شده اند و ما هنوز اندرخم سامان دهی مرغ و تخم مرغ و ماکارونی هستیم.

کشور های همسایه که 40 سال قبل در مقایسه با ایران به روستا هایی عقب مانده شبیه بودند، اکنون به کشور هایی با استاندارد های قابل قبول جهان برای زندگی تبدیل شده اند و ما هنوز اندرخم سامان دهی مرغ و تخم مرغ و ماکارونی هستیم.

رییس مجلس از تریبونی که قرار بود محل جلوس نخبگان قانون گذار و مردان سیاست باشد، از ماکارونی صحبت می کند.

رییس جمهور و وزرای او بیشترین زمان را برای تصمیم گیری درباره حذف ارز چهارهزارو200 تومانی و تبعات ناشی از آن تخصیص می دهند و دادستان کل کشور و مسئولان قوه قضاییه که باید محل دادخواهی و تأمین آرامش فکری و روانی مردم باشند، وقت خود را به تعزیرات حکومتی و برای برخورد با تبعات جراحی بزرگ ضروری، ولی نابهنگام اقتصادی و اخلالگران بازار ماکارونی و مرغ و تخم مرغ اختصاص می دهند.

در این بازار آشفته آنچه مغفول مانده و هیچ یک از رجال سیاست و دولتمردان درباره آن حتی نمی توانند فکر کنند، آینده کشور و واژه کلیدی توسعه است.

در جهانی که بیشتر از هرزمان دیگر به دهکده ای کوچک تبدیل شده و با کلیک روی یک واژه هرکسی می تواند آخرین اطلاعات شاخص های توسعه اقتصادی، آموزشی، نیروی انسانی و.

را در صفحه موبایل خود مشاهده کند، درگیرشدن بزرگان کشور در ابتدایی ترین نیاز های زندگی مردم را چگونه می توان تفسیر کرد.

اولین گام ضروری پذیرش این گزاره رایج است که کشور حال و روز خوشی ندارد.

افق روشنی در آینده نزدیک یا دور برای برون رفت از آن وجود ندارد.

چرخ های توسعه زنگ زده و مقایسه شاخص های زندگی با دیگر کشور ها در شرایطی که ماکارونی مسئله اصلی کشور است، معنا و مفهومی ندارد.

واقعیتی ملموس که زبان حال قاطبه مردم است و دولتمردان یا از آن غافل اند (که باورش بسیار سخت است) یا بر اساس مصلحت آن را کتمان می کنند.

اعتراض مردم به افزایش قیمت کالا ها را نمی توان به ضدانقلاب، عامل بیگانه، آشوبگران و.

نسبت داد.

کسانی که در دولت قبل با کوچک ترین کمبود، نابسامانی و افزایش قیمت بر سر دولتمردان فریاد زده و آن را با تندترین عبارات به بی تدبیری روحانی و وزرای دولت او نسبت می دانند، امروز مردم را در این جراحی بزرگ دولت به تحمل و صبوری دعوت می کنند.

این قصه پر غصه از کجا آغاز شد و مسبب این کلاف سردرگم، چه کسانی یا چه سیاستی است؟ به نظر من انتخابات سال 1384 نقطه آغاز وضعیت اقتصادی است که همه ارکان کشور را درگیر کرده است.

مسبب این وضعیت کسی است که تخم لق یارانه را در سبد کشور گذاشت و مردم را به جای تلاش و کار و تولید ثروت به صدقه گرفتن عادت داد.

در بهترین شرایط اقتصادی و بین المللی کشور را از دولت اصلاحات تحویل گرفت و در وخیم ترین شرایط به رییس جمهور بعد از خود تحویل داد.

درآمد نجومی 850 میلیارد دلار حاصل از فروش نفت و فراورده های نفتی را بدون اعتنا به نظرات مشفقانه اقتصاددانان صرف سیاست های پوپولیستی خود و کسانی کرد که او را با تعریف و تمجید به عرش اعلا برده و مردمی ترین رییس جمهور لقب دادند که با منش خود یادآور حکومت علی و احیاکننده ارزش های اسلامی است.

روحانی کشور را در شرایطی از معجزه هزاره سوم تحویل گرفت که در سیاست داخلی مردم صدقه بگیر دولت شده بودند و در سیاست خارجی مهم ترین دستور کار کشور خارج کردن کشور از قیدوبند قطع نامه ها و تحریم های منتج از بحران هسته ای در سیاست خارجی و سامان دادن تولید و حذف یارانه ای بود که در روز آغاز پخش پول در دولت نهم معادل 50 دلار و در آخرین روز های دولت دهم کمتر از یک سوم آن شده بود.

تولید وانهاده و دلالی و رانت خواری جای آن را گرفته بود.

معنی اشتغال به دو ساعت کار دستفروشی در خیابان و مترو تقلیل یافته بود.

امروز اگر تحریم ها را مانع اصلی عقب ماندگی کشور در مقایسه با همسایگان می دانیم، مگر غیر از این است که سیاست خارجی آن دولت و علی الخصوص چهار سال اولش مسبب اصلی تحریم ها و گشودن در های رانت خواری است که به بهانه دورزدن تحریم ها از همان زمان کلید خورد.

مفسده ای که اگر روزی بابک زنجانی ها شاخص آن بودند، امروز به هیولایی تبدیل شده که بابک زنجانی مقابل کسانی که در این مسیر افتاده و بیت المال را با اختلاس تخلیه می کنند، بسان گنجشکی است در مقابل عقاب.

کسانی که در آن روز ها برای احمدی نژاد نذر می کردند و در منابر و مساجد به او دعا می کردند، اکنون چه جوابی برای مردمی گرفتار ابتدایی ترین نیاز های زندگی دارند؛ طرفه آنکه سخنان و مصاحبه های همان معجزه هزاره سوم، امروز به بزرگ ترین دغدغه فکری حامیان آن زمان وی و چالش سیاست گذاران کشور تبدیل شده است.

روحانی اگر هیچ کار نکرده باشد، همین که توانست کشور را از چنبره شش قطع نامه الزام آور شورای امنیت سازمان ملل نجات دهد، شایسته تحسین است.

مشکل کشور در سنجاق کردن معیشت مردم، آینده جوانان و توسعه کشور در چنان سیاست خارجی و سیاست ترجیح تملق و عوامی گری بر صراحت و نخبگی در داخل است.

یک بار فرق هاشمی و احمدی نژاد را در نگاه به پدیده مهاجرت در همین ستون نوشتم.

نگاه احمدی نژادی همچنان جاری و ساری است؛ هرچند او با تغییر چهره به منتقد آن تبدیل شده باشد.

بعید می دانم کسی مخالف عقلانی کردن اقتصاد کشور و یا حامی ارز چهارهزارو 200 تومانی باشد.

اصلاحات اقتصادی رییسی ضرورت غیرقابل انکار کشور است؛ اقدامی که اجرای آن با تأخیری طولانی در حال انجام است.

از این منظر نمی توان بر رییسی خرده گرفت و او را مقصر دانست.

مشکل جای دیگری است.

نوسانات نرخ ارز، توزیع ناعادلانه یارانه ها و.

جملگی حاصل چرخه معیوب اقتصاد کشور و این یکی ناشی از رویکرد ناصواب در سیاست خارجی است.

تردید نباید کرد تا زمانی که این دور باطل ادامه داشته باشد، همچنان مهم ترین مسئله دولت و مجلس و.

داستان مرغ و تخم مرغ و ماکارونی و در آینده ای نه چندان دور کوپنی کردن نان با عنوان روزآمد آن سامانه هوشمند کالابرگ خواهد بود.

بشخصه کشوری را در جهان سراغ ندارم که با سیاست خارجی غیرتعامل گرا در مسیر توسعه گام برداشته باشد.

اگر شما سراغ دارید، این گوی و این میدان.

کلید واژه ها: نماینده - روزنامه - امروز - مدافع - یادداشت - بازار خودرو - منتشر - بازار - ایران - 27 اردیبهشت - قوه قضاییه - بازار نفت - رایزنی ها - از سرگیری - استراتژی - اردیبهشت - گرد و خاک - آغاز - سرمقاله - سه شنبه - واردات - مخالفت - رایزنی - تابناک - عدالت - شماره - نزدیک - گزارش - فصیحی - خودرو