حرف دل پیشکسوت فرهنگی در کهگیلویه و بویراحمد/اگر وزیر آموزش و پرورش بودم؟

پیشکسوت فرهنگی در کهگیلویه و بویراحمد از شیرینی و سختی های معلمی در استانی می گوید که محرومیت ها همواره در آن وجود داشته و معلمان گاه در اوج مشقت از رسالت خود دست نکشیده اند.

- به گزارش خبرگزاری فارس از یاسوج وقتی حرف از معلمی می شود خیلی ها تصویر امروز و بچه های لباس فرم پوشیده و کلاسهای رنگارنگ و معلمان اتو کشیده پیش چشمشان نقش می بندد.

اما معلمی چهره دیگری هم دارد تصویری که از نگاه دهه شصتی ها و همه آنهایی که هنوز کلاس های درس شان زیر آفتاب سوزان و سرمای استخوان سوز برگزار می شود زمین تا آسمان با آن روایت های فانتزی فرق دارد.

فکرش را بکنید معلمی در کهگیلویه و بویراحمد روایت گذشتن از رودخانه، کوه و دشت با پای پیاده و قاطر و اسب تا رسیدن به مدارس کپری، میز و نیمکت های لب پریده و چهره های آفتاب سوخته و کله های از ته تراشیده دردمند است.

 معلم در کهگیلویه و بویراحمد نه معلم که پدر و مادر و دوست و خانواده است؛ برای دانش آموزانی که از کار و سختی روزانه ساعتی به آموختن پناه می آورند تا راه زندگی شان به آینده ای بهتر ختم شود.

برای آنکه تصویری واقعی تر از معلمی در کهگیلویه و بویراحمد را ببینیم و بدانیم پای صحبت های معلم بازنشسته ای نشسته ایم که زندگیش وقف آموزش دانش آموزان روستایی و مناطق محروم شده است و بی شک مسئولیتش فراتر از معلم�