«ابوحمزه» یادگار 70 ساله در مسجد جامع اصفهان

به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، زمزمه دعای ابوحمزه در سحرگاه ضیافت الهی، تو را به آغاز خودت می برد، به خویشتنت می شناساند و غفلت ها، ذنب ها، سستی ها و تندروی ها را نشانت می دهد و از چشم پوشی ها، چوب کاری ها، صفح و صفا می گوید.

این دعا صدای عذرها را در درونت در می آورد، گره های روح را می گشاید، یأس ها را شکسته و امید را در وجودت به جوانه می نشاند؛ راه طلب را نشان می دهد و تو را رها می کند در خواستن ها.

دعای ابوحمزه در درونت جریان می سازد ،جریانی از نیاز، طلب و بخشش؛ تو را آرام نمی کند و  برای همین است که وقتی زمزمه می کنی خالی نمی شوی بلکه پر می شوی و خودت را با آن می یابی و همچنین خودش را.

دنبال نور می روی که اگر نور نبود، خودت را نمی دیدی؛ تو با او خودت را می بینی، پس اوست که تورا به خویش می خواند که در نور نمانی واز نور دور نمانی چون از نور ماندن تاریکی است و در نور ماندن کوری؛ باید با نور نگاه کرد، نه آنکه به نور نگاه کرد، زمزمه کن که من با تو ،تو را شناختم وحتی خودم را با تو دیدم.

 ای معبودم ،ای بزرگم، اگر مرا در برابر ذنب ها و جرم ها مطالبه کنی، من تورا با عفوت مطالبه می کنم؛ اگر مرا با پستی و فرومایگی ام بگیری، تو را با کرامت و لطفت خواهم گرفت؛ از تو می خواهم تمام دلم را برای خودت پرکنی تا به سوی غیرتو نروم.