یادداشت| شاید باید راهدار باشی

دلنوشته ای برای مردان نارنجی پوش جاده ها که در روزهای اخیر زیر کولاک و دمای منفی 20درجه جاده های کوهستانی به کمک مسافران و رانندگان در راه مانده شتافتند و علارغم کمبود امکانات زیر بار سنگین کار و قضاوت های گاه نابجا کمر خم نکردند.

- به گزارش خبرگزاری فارس از ارومیه روحینا مجیدی؛ من همکارِ بزرگ مرد جاده های سخت و کوهستانیِ استانی بلند قامت، آذربایجان غربی هستم.

مردی که دستانش بال و پرِ سیمرغین است برای مسافرانِ در جاده های سرد کوهستان ها، همکاران راهدارم آشنای راه و بیراهه های استان هستند و در هر پیچ و خمشان هزاران خاطره خوش و ناخوش دارند.

همکارانی که دوش به دوش  کوهستان های سر به فلک کشیده آذربایجان غربی ایستاده اند تا راههای زمستان باز بماند و هراسی به دل مسافران حین کولاک و بارش برفِ زمستانی راه نیابد.

همکارِ راهدار نارنجی پوشِ من نه با بهار غریبه است و نه با تابستان، از فصل شکوفه ها تا رسیدن میوه های شیرین تابستان با نگاهی تیز، دستانِ تاول دارش را سایه می کند بر سر جاده ها و مسافرانش.

نوروز، سبزه را با حسرت روی سقف ماشین های متردد در جاده ها می بیند و همه دلتنگی اش برای خانواده را با یک لبخند و دستی به نشان “خدا نگهدارتان باد”  برای آن ماشین ها رفع می کند و در کنار جاده می ماند تا دل مسافرانش به حضورشان گرم شود.