عمو داوود؛ قصه نگفته تهران

او به کسانی که در صف دریافت غذا بودند، کالباس مارتادلای معروفش را بی دریافت وجهی می بخشید.

- احمد مسجدجامعی نوشت: تنوع غذایی ایران ناشی از تنوع محیطی و فرهنگی آن است.

مواد نخستین غذا، در شیوه بهره برداری و آداب غذایی تاثیر می گذارد.

در کناره های دریاهای شمال و جنوب ایران وجه بارز غذاهای دریایی است.

در مناطق کوهستانی گوشت قرمز حرف اول را می زند.

در شمال ایران تنوع غذایی تا حدی است که رشت را پایتخت غذایی ایران نامیده اند.

در میان ویژگی های شهرهای مختلف به نوع غذا اهمیت ویژه ای داده می شود.

تهران همان ایران کوچک است که همه الگوهای این سو و آن سوی کشور را در خود گرد آورده است.

وجه دیگر غذای ایران، الگوبرداری از غذاهای سایر ملل بوده است.

مثل گوجه فرنگی که از نام آن شناسنامه اش پیداست.

آنچنان با غذای ایرانی درهم آمیخته که انگار بخشی از فرهنگ غذایی کهن ما بوده است.

هرچند زنده یاد نجف دریابندری نویسنده، مترجم، فیلسوف و غذاشناس درباره آن می گفت مزه غذا را به کلی ویران می کند.

اگر کسی سفری به ایتالیا داشته باشد حتما پیتزای ایتالیایی را هم تجربه کرده است و به خوبی می فهمد پیتزای ایرانی با آن چندان فاصله دارد که می توان این دو را تنها در لفظ مشترک خواند.