هنر "موج بافی" یکی از هنرهای سنتی و اصیل کردستان است که در جریان حوادث روزگار و مدرنیته رو به فراموشی نهاده است.
- ایسنا/کردستان هنر "موج بافی" یکی از هنرهای سنتی و اصیل کردستان است که در جریان حوادث روزگار و مدرنیته رو به فراموشی نهاده است.
به سن ما قد نمی دهد اما یکی از وسایل جهیزیه دختران دهه 40 و 50 پارچه های موج بافی است، هنری به اسم موج بافی که با دستان توانمند و هنرمند زنان کُرد بافته می شد.
حالا اما دیگر تنها چیزی که در جهیزیه ها یافت نمی شود، پارچه موج است، هنری که دیگر نام و نشانی از آن نیست.
در دنیای مدرنیته امروز، پارچه موج را تنها می توان در خانه هایی دید که زمانی مادر به عنوان جهیزیه به دختران خود هدیه داده است و یادگاری است از زمان های قدیم.
بافندگان موج بافی هم، حالا دیگر سنی از آن ها گذشته و همگی پیر و سالخورده هستند و جریان مدرنیته در عصر حاضر نیز مانع از گرایش جوانان به این هنر و زنده نگه داشتن یاد و خاطره پدران شده است.
قوم هنرمند کُرد از هر ابزاری در طبیعت بهره برده و خلاقیت را چاشنی کار کرده و هنری درانداخته که در نوع خود بی نظیر است.
مواد اولیه موج بافی پشم گوسفند و دستگاه مخصوص موج بافی بوده است که با گذشت زمان به مرور از اهمیت و استفاده موج در زندگی انسان کاسته شده است.
طرح موج ها معمولا خانه به خانه و به رنگ های قرمز و مشکی، زرد و مشکی و کرمی و سرمه ای بوده است؛ به گمانم طرح امروزه مانتوهای چهارخانه امروز هم از همین طرح زیبای پارچه های موج بافی قدیم گرفته شده است.
توفیق رحمانی مرد سالخورده ای که در روزگار جوانیش موج بافی یکی از پیشه های اصلی او بوده است؛ می گوید: آن زمان پارچه موج بافی یکی از مهم ترین وسایل زندگی یک خانواده محسوب می شد، در سرمای زمستان نقش داشت و کرسی را برایمان گرم نگه می داشت، پرده بود و از نفوذ سرمای سخت آن دوران به خانه جلوگیری می کرد.
وی می گوید: گاهی به صورت جانماز بافته می شد گاهی به عنوان رختخواب پیچ، گاه پتو می شد و گاهی رویه کُرسی.
جهازی بود برای دختران و یادگاری بود از هنر مادران زمان های دور.
می گوید: طرح ساده ای داشت اما زیبا بود و در هرمنطقه ای طرح خاص خود را داشت؛ پر طاووسی، چهارخانه، سیاه و سفید، تخت قرمز، دعا، محراب، شانه، گنجشک، قیچی و .
اما چهارخانه طرح مخصوص مناطق کُردنشین بود و اغلب پارچه موج بافی را به شکل چهارخانه می بافتند.
وی در خصوص نحوه بافت موج می گوید: این نوع پارچه بر روی دستگاه های بافندگی سنتی، 2 وردی و 4وردی بافته و عرض های متغیری داشت، که وردها به کمک طناب و قرقره و ساز کوچک و بزرگ به بالا و از پایین به پدالهایی متصل می شد.
به گفته وی بالا و پایین شدن پدالها دهنه کار را تشکیل و با عبور ماکو از دهنه پودها گذاشته می شد و یا ادامه این روند به مرور پارچه موج بافی بافته می شد.
انتهای پیام
کلید واژه ها: کردستان - مدرنیته - دستان - هنرهای سنتی - فراموشی - جهیزیه - یکی از - پارچه - دختران - دیگر - هنری - نهاده - حوادث - سالخورده - بافندگان - اصیل - سنتی - زمان - توان - توانمند - یادگاری - هنرمند - گذشته - گرایش - زمانی - وسایل - مانع - داده - زنان - مادر
