وقتی جهش تولید در سیاه چادرها رنگ واقعیت می گیرد/ از ساز ناکوک طبیعت و مسؤولان تا قطع نفس های زندگی عشایری

خود، زبان، موسیقی، غذای محلی، لباس و مراسم را حفظ کرده اند.

مهاجرت برای بقا، این روح زندگی عشایری در ایران است.

در قلمرو عشایر آب طلاست و اهالی این سرزمین هیچ آرزویی به جز شنیدن صدا شرشر آب و هجوم قطرات دل انگیز باران بر سقف کوتاه چادرهایشان ندارند؛ آن ها همچنان عشایرنشین هستند و با خود می گویند، شاید امروز یا فردا باران بیاید.

موج امید و دعا برای نزول باران، آنان را هنوزهم نسبت به زندگی در پهنه دشت و صحرا دلگرم می سازد.

  تمام دلخوشی عشایر به این است که باران ببارد و طبیعت ساز ناکوک نزند زیرا عشایر در سال های اخیر مدام از زهر خشکسالی کشیده و چشیده اند طوری که گیاهان مرتعی نابود شده اند.

گوشت، لبنیات، پشم و صنایع دستی از سوی عشایر تولید می شود اما کمتر به فکر این قشر محروم هستند، مسؤولان اگر به فکر سرپا نگه داشتن زندگی عشایری هستند باید از آن ها حمایت کنند چرا که در غیر این صورت دیگر تولید کننده ای باقی نمی ماند و همه افراد مصرف کننده می شوند.

برای فرار از سرما به انواع کلاه پشمی و پوشش های نمدی نیاز دارند یا زن ها برای حفظ وجاهت خود، از لباس های بلند و روسری های رنگین و جالب استفاده می کنند، اما شکل، دوخت، اندازه و انتخاب رنگ ها در طوایف کوچ نشین نوعی وحدت فرهنگی به آنان بخشیده که علاوه بر مرغوبیت و جاذبه، شهرت ویژه ای نیز ب�