این یکی را از آمریکایی ها یاد بگیرید

در چندماه اخیر، اگر گذرتان به خیابان انقلاب یا کریمخان خورده باشد و ویترین کتابفروشی ها را دیده باشید، حتما متوجه حجم انبوه کتاب های خاطراتی شده اید که از آن سوی آب آمده اند.

- در چندماه اخیر، اگر گذرتان به خیابان انقلاب یا کریمخان خورده باشد و ویترین کتابفروشی ها را دیده باشید، حتما متوجه حجم انبوه کتاب های خاطراتی شده اید که از آن سوی آب آمده اند.

تمایل فعالان بازار نشر به این کتاب ها روزبه روز بیشتر می شود و خوب هم می فروشند، اما چرا مخاطب امروز اینقدر علاقه مند است که خاطرات افراد مشهور و بیشتر سیاست مداران آمریکایی را بخواند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه فرهیختگان در ادامه نوشت: امروز به دنبال یافتن این پاسخ رفتیم و البته نظرات کارشناسان را پرسیدیم که چرا هنوز ثبت و خاطره نگاری بین سیاسیون ایرانی اعتباری نیافته است.

خاطرات آمریکایی ها و اروپایی ها در ایران زمانی که دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا شد، برخی آثار به نام و نویسندگی او در بازار نشر ایران انتشار یافت.

البته این کتاب ها در قالب خاطرات او نبودند، بلکه خاطرات اطرافیانش بود؛ آنهایی که از کار و فعالیت های اقتصادی اش باخبر بودند یا اینکه ارتباط نزدیکی با او داشتند.

گره خوردن نام این آثار با رییس جمهور شدن ترامپ باعث پرفروش شدن این کتاب ها در ایران شد و یک سال بعد از گذشت ریاست جمهوری او، فروش کتاب خاطرات سیاسیون در ایران بسیار زیاد شد.

البته این نظر علی محمدی کتابفروشی است که از سال 1370 در خیابان انقلاب کتابفروشی دارد.

او درمورد فروش این مدل کتاب ها گفت: در تمام این سال ها ما خاطرات سیاسیون را زیاد داشتیم، اما تقریبا فروش این مدل کتاب ها تفاوت چندانی با باقی آثار نداشت.

بیشتر اساتید دانشگاه و دانشجویان به دنبال خرید این کتاب ها بودند، ولی تقریبا از زمانی که ترامپ رییس جمهور آمریکا شد و یک سال بعد از گذشت ریاست جمهوری او، فروش این کتاب ها یک باره زیاد شد، جوری که حتی کتاب های قدیمی هم که داشتیم پرفروش شدند و ناشران وقتی که این استقبال مردم را دیدند به سمت چاپ این آثار رفتند و می بینیم که الان همه از هم سبقت می گیرند تا این خاطرات را زودتر منتشر کنند.

در یک سال اخیر شاهد انتشار بیشتر این کتاب ها بودیم؛ از خاطرات برادرزاده دونالد ترامپ گرفته تا جان بولتون و اوباما.

به تازگی هم کتاب خاطرات کامالا هریس، معاون ریاست جمهوری آمریکا به چاپ های مجدد رسیده و کتاب دیگری هم قرار است به زودی منتشر شود که ناگفته های زندگی هریس و بایدن است و به گفته ناشر خیلی ها بعد از تبلیغ این کتاب، بسیار به دنبال این بودند که هرچه زودتر خواندن آن را شروع کنند.

همه اینها نشان از این دارد که چقدر اقبال به این کتاب ها در کشورمان زیاد شده است.

ناشر کتاب سرزمین موعود که حاوی خاطرات باراک اوباماست درمورد چاپ این کتاب گفت: زمانی که تصمیم به این کار گرفتیم، فکر می کردیم مخاطب دنبال خرید این کتاب و خواندن خاطرات باشد، اما فکر نمی کردیم اینقدر مورد استقبال قرار بگیرد، مخاطب ما را به این سمت برد که این خاطرات را منتشر کنیم، چون او دنبال چیزی به غیر از اخباری بود که در رسانه ها می خواند و می خواست از جزییات بیشتری مطلع شود و برای همین سعی کردیم با چاپ این کتاب، حس کنجکاوی مخاطب ارضا شود.

خاطرات سیاسی در ایران شاید بتوان گفت در میان سیاسیون بعد از انقلاب جدی ترین کتاب خاطرات متعلق به مرحوم هاشمی رفسنجانی است؛ ثبت خاطراتی که از سال 1360 شروع شده بود و تا چند روز پیش از فوت ایشان ادامه داشت.

این خاطرات خودنوشت تبدیل به یک سند شده است و در موارد مختلف به عنوان مرجع مورد استفاده قرار می گیرد.

البته نقدهایی هم به این خاطرات وارد است اما نکته مهم ثبت آنهاست که به صورت روزانه و منظم انجام شده است.

خاطرات سیاسی عنوان کتابی نوشته محمد محمدی ری شهری، اولین وزیر اطلاعات است.

البته وی به ثبت خاطرات خود از دوران مسئولیت های مختلف مثل وزارت اطلاعات، دادستان کل کشور و نماینده رهبری در حج توجه داشته و پنج جلد کتاب در این خصوص نوشته است.

این کتاب زمانی که به چاپ رسید، خیلی جنجال آفرین شد؛ کتابی که محوریت آن مربوط به مساله سیدمهدی هاشمی و بیت مرحوم منتظری بود.

صورت جلسه های مهمات و تجهیزات کشف شده در خانه های تیمی باند هاشمی در آن کتاب آورده شد و همچنین نامه نگاری هایی که وزیر وقت اطلاعات با بیت منتظری داشت و برعکس.

حسن روحانی، رییس جمهور نیز گاهی دست به قلم شده است و خاطرات خودنوشتی دارد.

او برای ثبت خاطرات، بحث هسته ای را مورد نظر قرار داده و خاطرات هسته ای اش را تحت عنوان امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای چاپ کرده است.

البته پیش از آن خاطرات خود را از دوره نهضت امام خمینی (ره) عرضه کرده بود و از حدود یک سال پیش بسیار عنوان شد که خاطرات او از دوران دفاع مقدس هم در دست نگارش و تدوین است.

بیشترین حجم خاطرات سیاسی از آن کسانی است که زمانی در وزارت امور خارجه فعالیت می کردند.

کتاب هایی چون از طرابلس تا دمشق خاطرات محمدرضا باقری، دیپلماسی در عمل خاطرات بهادر امینیان سفیر سابق ایران در رومانی، خاطرات دیپلمات های ایرانی در اروپا و کتاب خاطرات سیدمحمد صدر از جمله کارهای وزارت امور خارجه هستند.

کتاب گذری بر تاریخ که خاطرات شفاهی علی اکبر صالحی، رییس کنونی سازمان انرژی اتمی و وزیر امور خارجه در دولت احمدی نژاد است، جدیدترین اثر از این مجموعه بود که چندی پیش رونمایی شد.

کمال خرازی، وزیر امور خارجه دولت خاتمی نیز پای مصاحبه خاطره نگاران نشست و کتاب خاطرات و مخاطرات در خردادسال 97 چاپ و عرضه شد.

همچنین باید از خاطرات دکتر علی اکبر ولایتی هم نام ببریم که در کتاب روزگاری شد خاطرات مربوط به اولین دوره تصدی گری وزارت امور خارجه بین سال های 60 تا 64 را منتشر کرده است.

کتاب صبح شام نوشته حسین امیرعبداللهیان از جمله خاطرات خودنوشت است که درمورد بحران سوریه منتشر شده است.

در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد چندین جلد کتاب از سخنرانی های او منتشر شد، اما بعد از پایان ریاست جمهوری اش خیلی ها منتظر بودند تا از او کتاب خاطراتی ببینند اما تا الان که هشت سال از رفتنش از پاستور گذشته است، خبری از چاپ کتاب خاطرات او نبوده است.

خاطرات محسن رفیق دوست هم از آن دست کتاب هایی است که خیلی ها به دنبال خواندنش بودند.

وزیر سپاه، تامین کننده تجهیزات و تسلیحات در جنگ و ریاست بنیاد مستضعفان عنوان هایی هستند که او داشته است.

رفیق دوست دوجلد خاطرات دارد با عنوان برای تاریخ می گویم .

از جنوب لبنان تا جنوب ایران و از سنندج تا خرمشهر و ایستگاه آسمان از جمله خاطرات سرلشکر رحیم صفوی تاکنون منتشر شده است.

همچنین پیش از اینکه حاج حسین همدانی در حلب به شهادت برسد، کتاب مهتاب خیّن از خاطرات وی منتشر شد.

البته این خاطره نگاری بعد از شهادت وی نیز ادامه پیدا کرد اما خاطره نگار این بار سراغ همسر شهید رفت و کتاب خداحافظ سالار را عرضه کرد.

کالک های خاکی عزیز جعفری هم چندسال قبل نوشته و عرضه شده است.

محسن رضایی که زمان جنگ فرمانده سپاه بود هم چند عنوان کتاب درخصوص دوران دفاع مقدس و البته فرماندهان شاخصی مثل احمد متوسلیان دارد و چند جلد از خاطرات شفاهی رضایی هم از سوی مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس منتشر شده است.

یکی از بهترین خاطرات خودنوشت که اخیرا منتشر شده هم خاطرات شهید سردار حاج قاسم سلیمانی است؛ خاطراتی که او از زمان کودکی اش نوشته و حالا قرار است به ترتیب از سوی خانواده منتشر شود.

جلد اول این خاطرات خودنوشت به اسم از چیزی نمی ترسیدم منتشر شده است.

چرا سیاسیون به سمت ثبت خاطرات روزانه نمی روند؟ ایمان لک از فعالان و کارشناسان ادبی، سال هاست درحوزه کتاب به خصوص نشر بین الملل فعالیت می کند.

او با اشاره به اهمیت زندگی نامه خودنوشت مسئولان یک حکومت، درمورد شیوه خاطرنگاری بین سیاست مداران خارجی گفت: بیشتر خاطراتی که سیاسیون خارجی نوشته اند، خودنوشت است و این مساله خیلی مهم است که فرد قبل از اینکه عمرش به پایان برسد، چندین بار خاطرات خودنوشت خودش را در مقاطع مختلف منتشر کند.

حالا بگذریم از اینکه این افراد کتاب داستان و رمان هم براساس اتفاق هایی که در دوران زندگی شان هم افتاده می نویسند.

این پژوهشگر ادبی درمورد جایگاه خاطره نویسی در جوامع غربی گفت: کتاب های موفق این حوزه آنهایی هستند که سانسور و دروغ ندارند، البته ممکن است بین این کتاب ها خاطرات غلوشده هم باشد، اما همین غلو کردن کار دستشان داده و باعث شده تا زود رسوا شوند و مخاطب دیگر اعتمادی به آنها نداشته باشد.

اینکه نمی توانند دروغ بگویند به خاطر این است که معمولا در کشورهای دیگر اکثر سیاسیون خودشان را ملزم به نوشتن خاطرات روزانه کردند یا اینکه اتفاق های دوران کاری و سیاسی شان را روزانه هم که نباشد ثبت می کنند.

به خاطر همین است که اگر کسی در ثبت خاطراتش دروغی ثبت کند، در یک همپوشانی جمعی، دروغش آشکار می شود.

البته ممکن است هرکسی بخواهد نقش خودش را در اتفاقات پررنگ جلوه دهد، مثلا زمانی که حادثه 11 سپتامبر اتفاق افتاد، اگر خاطراتی را که درمورد آن اتفاق نوشته شده مرور کنید، متوجه می شوید که هرکدام از مسئولان وقت آن زمان کاخ سفید می خواهند نقش خود را پررنگ جلوه دهند.

لک همچنین به لزوم ثبت خاطرات خودنوشت در بین مسئولان کشورمان پرداخت و افزود: ما خاطرات خودنوشت بسیارکم داریم.

بیشتر خاطرات به صورت تاریخ شفاهی ثبت شده است.

اگرچه همین ثبت تاریخ شفاهی هم خوب است اما اینکه خاطرات به صورت خودنوشت و روزانه باشند؛ احساسات آن زمان را هم با خود دارند و همین باعث می شود مخاطب با خاطرات واقعی تری روبه رو باشد.

اما مساله این است که ما معمولا عادت به سانسور داریم و حتی در ثبت خاطرات خودنوشت هم خودمان را سانسور می کنیم.

این یک موضوع بسیار مهم در خاطرات خودنوشت است، وقتی خودسانسوری از در تو بیاید، دیگر آدم ها با مخاطب و خودشان شفاف نیستند و همین مساله اذیت کننده می شود و مخاطب حرف های فردی را که خاطراتش را می نویسد، باور نمی کند.

او به کتاب خاطرات حاج قاسم سلیمانی اشاره کرد و گفت: وقتی این خاطرات را می خواندم، از صداقت ایشان خوشم آمد؛ اینکه بدون تعارف و بدون اینکه ترسی از قضاوت داشته باشند، می گوید تا مثلا فلان تاریخ اسمی از امام خمینی نشنیده بودند و تا همان زمان هم شاه پهلوی را دوست داشتند و از کارهایی که در آن زمان می شد هم خبری نداشتند.

این خیلی مهم است؛ اینکه این آدم با این همه مسئولیت های مهم در زمان ما وقتی به خاطراتش برمی گردد، می گوید از این مسائل خبر نداشتم.

در حالی که اگر می خواست خودش را بزرگ کند، می توانست این کار را انجام ندهد.

اما اصل کار را بر صداقت می گذارد و بر همین اساس خاطراتش را پیش می برد.

محافظه کاری یا تنبلی؟ برای اینکه بدانیم چرا سیاسیون ما به سمت ثبت خاطرات روزانه شان نمی روند، به سراغ چند نفر از اهالی کتاب رفتیم و نظر آنها را درمورد این موضوع پرسیدیم و خروجی کار نظرات جالبی شده است.

میثم رشیدی، نویسنده و روزنامه نگار نکته جالبی را در جواب این سوال گفته است: فعالیت در بخش های سیاسی، ریزه کاری ها و پیچیدگی هایی دارد که گاه، افراد مشغول در این امور را هم متعجب و حیرت زده می کند؛ شاید به همین خاطر است که سیاسیون به جای نوشتن خاطراتشان که باید با توضیحات زیادی برای اقناع مخاطبان همراه باشد، تصمیم می گیرند بی خیال نگارش و انتشارشان باشند.

رسانه ها هم در مواردی که سیاسی ها مبادرت به نوشتن خاطراتشان کردند، مدام به دنبال یافتن نقاط حساس و چالش برانگیز بوده اند و به جای تحسین این کار، امور را به نحوی پیش برده اند که نویسنده خاطرات، از کارش پشیمان شده! هادی ناصری، مدیرکل کتابخانه های عمومی استان تهران، اما نظر قابل تاملی درمورد ننوشتن این خاطرات دارد و می گوید: خاطرات مسئولان می تواند به عنوان یک بخش مهم از مستندسازی تجربه های سازمانی حوزه مربوط به عملکرد آن مجموعه باشد.

به همین جهت، این منبع خاص می تواند کارکردهای اطلاع رسانی و تبیینی در گذر زمان داشته باشد.

همچنین در پیاده سازی دانش سازمانی، بازنگری و قضاوت درمورد تجربه های قبلی راهگشا خواهد بود و از صرف هزینه های مادی و معنوی مجدد جلوگیری می کند.

با این نگاه شاید دیگر خاطره نویسی صرفا یک امر خوب نباشد و تبدیل شود به یکی از الزامات مدیریتی در کشور، اما اگر به این مهم توجه نمی شود، به نظر می رسد این دو دلیل قابل بررسی باشد: نخست آنکه به غلط این تصور جا افتاده که کار اجرایی با وقت گذاشتن برای خواندن و نوشتن مغایر است.

بعضی فراتر رفته اند و قائلند که الان وقت کار است و فرصت خواندن و نوشتن در حوزه کاری را ندارند.

این نگاه نادرست مقدمه و یا بهتر بگوییم توجیهی است برای نخواندن و ننوشتن.

با نگاهی بر خاطرات سیاسی منتشرشده می توان تا حد زیادی دریافت که عموم نویسندگان خاطرات، صبغه خواندن و اهل مطالعه بودنشان، بارزتر است.

افراد اهل مطالعه غالبا به ضرورت ثبت خاطرات و تجربه های حرفه ای خود واقفند.

این بینش شاید برای افرادی که اهل مطالعه نیستند وجود نداشته باشد یا وقتی به آن می رسند که بیشتر جزییات را فراموش کرده اند.

نکته دوم نگاه محافظه کارانه است.

از آنجا که عرصه خاطره نویسی در این حوزه ناگزیر از بیان آرا و تصمیم ها و تقابل ها و .

است، نویسنده یا قید نوشتن و ثبت را می زند یا اگر بنویسد چنان با حذف و سانسور خودخواسته آن را جرح و تعدیل می کند که عملا دیگر خواندنش برای مخاطب فایده ای ندارد.

مصطفی وثوق کیا، دبیر فرهنگی خبرگزاری مهر هم درمورد این موضوع می گوید: در سال های اخیر روند انتشار خاطرات سیاست مداران غربی در ایران رواج بیشتری گرفته است.

مثلا برای انتشار خاطرات اوباما و جان بولتون تعداد زیادی ناشر با هم رقابت کردند تا اثرشان را زودتر به بازار بفرستند.

انتشار خاطرات سیاست مداران در غرب امر متداولی است و علاوه بر عواید مادی زیادی که نصیب شخص می کند، روایت او را هم تبدیل به روایت غالب می کند، با این حال در ایران ماجرا عکس غرب است.

سیاست مداران ما اگر خیلی فعال باشند و خاطرات خود را بنویسند، انتشار آن را مدتی طولانی به تاخیر می اندازند تا اصل ماجرا به اصطلاح فراموش شود و زهر آن گرفته شود؛ مثل خاطرات مرحوم هاشمی رفسنجانی که اگرچه به روز نوشته شده، اما تاخیر طولانی آن عملا فقط آن را به مرجعی برای مورخان تبدیل کرده است، یا خاطرات جواد ظریف که آن هم مختص دوران کودکی و دانشجویی و نهایتا اول انقلاب است.

به نظر می رسد فضای سیاسی کشور و البته عدم تمایل به شفافیت از سوی سیاست مداران باعث می شود خاطرات آنها از دوران مسئولیت شان به موقع و به هنگام تحریر و منتشر نشود، در حالی که هیلاری کیلنتون از دوران مبارزات انتخاباتی خود کتاب نوشته و بعد از آن هم در دوران وزارت خارجه اش خاطراتش را منتشر کرده است.

هیچ یک از وزرای خارجه کشور در سال های اخیر خاطراتی از خودشان قبل از روی کار آمدن دولت فعلی منتشر نکرده اند و خب به نظر انتظار بی جایی است که ما از دولتمردان حاضر در مذاکرات برجام توقع داشته باشیم خاطراتی از خودشان را منتشر کنند تا ما بدانیم در این مذاکرات چه اتفاقاتی افتاده است.

با این حساب در همین فقره اخیر برجام چند مذاکره کننده ارشد آمریکا روایت های خودشان را به صورت کتاب روانه بازار نشر کردند و در ایران هم خوانده و تبدیل به مرجع اصلی روایت شد، اما ما هنوز درگیر حساسیت های سیاسی هستیم.

مدتی قبل با یکی از نویسندگان تاریخ شفاهی کشور که صبحت می کردم می گفت خاطرات یکی از رجال کشور در دهه اخیر را ثبت کرده، اما به جهت حساسیت، گوینده خاطرات فقط به انتشار خاطراتش بعد از فوتش رضایت می دهد.

مهدی سلیمانی، فعال حوزه کتاب درمورد این مساله گفت: خاطره نگاری اگرچه برای برخی اقشار می تواند خوب باشد و پسندیده، اما از نظر من برای سیاسیون واجب است و این هم بخشی از همان مسئولیتی است که عهده دارش شده اند.

او درمورد اینکه چرا سیاسیون ما کمتر سراغ نوشتن خاطرات خود می روند؟ گفت: در پاسخ به این سوال باید به چند نکته اشاره کنم: اول اینکه سیاسیون زیاد اهل گفت وگو با مردم نیستند! سیاسیون ما اگر اهل گفت وگو باشند و به آن فکر کنند، نوشتن خاطرات می تواند بستری مناسب برای گفت وگو با جامعه و مردم باشد.

در این روایت ها است که بستری مهیا می شود تا مردم براساس روایت ها، اتفاقات را تحلیل و ارزیابی کنند.

دلیل دوم اینکه سیاسیون منفعل هستند! بارها و بارها اتفاق افتاده که ماجرایی را دشمنان مطرح کرده اند و سیاسیون ما برای دفاع از واقعیت، شروع به بیان خاطرات و روایت های خود کرده اند.

در واقع بیش از آنکه فعالانه وارد عرصه روایت تاریخ و خاطرات خود شوند و با این ابزار مانع روایت تراشی دشمنان شوند، منفعلانه در مقام پاسخگویی و دفاع، شروع به روایت می کنند.

دلیل سوم و مهم دیگر اینکه سیاسیون محافظه کارند! روایت دقیق آنچه روی داده، ممکن است تبعات و دلخوری هایی را به همراه داشته باشد و بیان صحیح و صریح خاطرات نیازمند شجاعت و استقلال است که این روزها دُری است نایاب.

یکی دیگر از دلایلی که سیاسیون از نوشتن خاطراتشان پرهیز می کنند به خاطر این است که آنها می ترسند! واضح است که اگر بنا باشد آنچه روی داده است بیان شود و در دسترس عموم مردم قرار بگیرد، ممکن است اعتراضاتی را ازجانب مردم و نخبگان به همراه داشته باشد.

این موضوع به حدی جدی است که در مواردی حتی پاسخ مطالبه رهبر انقلاب از روایت سیاسیون نیز با سکوت همراه می شود.

آخرین دلیلی که در واکاوی این مساله وجود دارد این است که سیاسیون ما از اهمیت چنین کاری غافلند! واقعیت این است که هنوز هم بسیاری از مسئولان از اهمیت بیان خاطرات خود و نقل رویدادهای تاریخ آگاهی ندارند.

شاید بتوان گفت در واقع نسبت به جایگاهی که در آن حضور دارند نگاه درستی ندارند و از این بدتر آن است که خیال کنند این خاطرات شخصی است و اختیار دارند که بگویند یا نه! این کتاب های خاطرات چه ویژگی های نگارشی ای دارند؟ کتاب خاطرات جان بولتون ایمان لک، کارشناس ادبی می گوید که هر فردی در نوشتن خاطرات سبکی را انتخاب کرده و می نویسد.

خاطرات باید به‎گونه ای باشد که مخاطب جذب کتاب بشود و باور کند که مسئولی که دارد خاطراتش را می نویسد همه‎چیز را برای او بازگو کرده است.

لک در این‎باره می گوید: ببینید نوع نوشتن خاطرات بسیار مهم است.

اینکه من مخاطب عادی بدانم الان داخل اتاقی قرار گرفته ام که روزی سرنوشت کشورم و بخش مهمی از سیاست های کشور در این اتاق اتفاق افتاده و حالا با خواندن این خاطرات می دانم در لحظه ای که تصمیم های مهم گرفته شده چه احساساتی داشته اند.

او به کتاب خاطرات جان بولتون اشاره می کند و می گوید: خاطرات جان بولتون یک نکته مهم دارد، او می داند که در حال صحبت برای عامه مردم است، لازم نیست از اصطلاحات سیاسی استفاده کند.

البته اصطلاحات سیاسی در کتاب دارد اما در اندازه فهم مخاطب عام.

او سعی کرده است این خاطرات را جوری بنویسد که مخاطب خود را در لحظه در آن صحنه مهم تصمیم گیری ببیند.

درحالی‎که می توانست خاطرات را جور دیگری هم بنویسد و در حد و اندازه ای باشد که فقط سیاسیون این کتاب را بخوانند.

اما همه می دانند که ثبت این خاطرات جز اینکه یک سند مهم محسوب می شود، برای این است که مخاطب بداند در کشورش چه گذشته است.

کتاب ابوباران لک به یکی از کتاب هایی که به‎تازگی در کشور منتشر شده، اشاره کرده و می گوید: ما از سوریه خاطرات زیادی داریم.

می خواهم اشاره ای بکنم به یکی از کتاب هایی که درمورد سوریه بود و یکی از اعضای فاطمیون این کتاب را نوشته است.

در کتاب ابوباران واقعا صداقت در خاطرات فرد بسیار زیاد است، از روزهایی می گوید که به‎دنبال این بوده از ایران برود حتی از خودکشی نافرجامش و در نهایت می رسیم به جنگ سوریه و چقدر جذاب این خاطرات را تعریف کرده است.

خیلی مهم است که نثر و ادبیات کتاب جوری باشد که مخاطب با نویسنده همراه شود.

چون این کتاب قرار نیست فقط یک سند باشد، بلکه باید جوری نوشته شود تا مخاطب عام بتواند با آن ارتباط برقرار کند.

کتاب خاطرات میشل اوباما خیلی ها بعد از آمدن خاطرات میشل اوباما تاکید داشتند که کتاب متفاوتی است، اما لک درمورد این کتاب نظر دیگری دارد و می گوید: برخی خاطرات میشل اوباما را جزء کتاب های خاطرات دسته‎بندی می کنند اما نکته اینجاست که قصد او از نوشتن چنین کتابی یک اثر انگیزشی بوده تا به دوستان و همراهان خودش برای ادامه زندگی انگیزه بدهد.

درمورد این کتاب باید بگویم که خاطرات او از دوران دبیرستانش، بسیار مهم و تامل‎برانگیزترین بخش کتاب است.

او از مشکلات نژادپرستانه در مدرسه اش می گوید و خیلی نکات مهمی را بازگو می کند.

نثر او در این زمان آنقدر صادقانه است که مخاطب کاملا حرف هایش را باور می کند.

از جایی می توان حرف های او را صادقانه دانست که با مقایسه تاریخی حرف های او می توان این موضوع که درمورد تفاوت های نژادپرستی می گوید را درست و صادقانه دانست.

کتاب خاطرات اوباما سرزمین موعود کتاب خاطرات باراک اوباما دو هفته به انتخابات اخیر آمریکا منتشر شد و به همین دلیل در صدر پرفروش های کتاب جای گرفت.

ناشر سرزمین موعود یکی از ویژگی های این کتاب را تمرکز اوباما روی خانواده ذکر می کند و همین مساله را در جذب مخاطب مهم می داند.

فاطمه موسوی که به‎تازگی خواندن این کتاب را تمام کرده است، نکته بارز این کتاب را مساله خانواده و دعواهای بین دو حزب آمریکا می داند و می گوید: ببینید به نظرم اوباما و حزبش دقیقا می دانستند در چه زمانی کتاب را منتشر کنند، اینکه در نزدیکی انتخابات منتشر کنند و ابتدا نسخه صوتی را برای مخاطب درنظر بگیرند، همه اینها باعث شد آمار فروش کتاب بالا برود.

کتاب با ازدواج اوباما شروع می‎شود و سختی هایی که او و همسرش در زندگی کشیدند در کتاب گنجانده شده است.

مخاطب جذب کلام بی‎تکلف راوی می شود.

نکته بعدی درمورد دعواهای حزبی است و به قول خودش این مشکلاتی که داشته، کمک کرده تا در راهش پیش‎ رو باشد.

گفتن از خانواده خیلی به اوباما برای کتابش کمک کرده تا بار سیاسی کتاب را کم کند و مخاطب فقط در مناسبات سیاسی درگیر نشود.

اگر بخواهم به نثر و ادبیات او نمره بدهم می توانم بگویم که یک نویسنده توانمند، این کتاب را نوشته است، این مساله خیلی مهم است که مخاطب ادبیات کتاب را بپسندد و آن را دنبال کند.

کتاب خاطرات هریس کامالا هریس، معاون رییس‎جمهوری آمریکا حالا دیگر در ایران شناخته‎شده است و برای همین کتاب خاطراتش با عنوان حقایق ناگفته زمانی که در ایران منتشر شد توانست به چاپ های متعدد برسد.

ویژگی مهم کتاب خاطرات هریس این است که یک مفهوم انسانی بر خاطرات هریس، سایه انداخته و آن چیزی نیست جز مفهوم عدالت.

هریس در همه بخش های کتاب سعی کرده با تکیه بر همین مضمون خاطراتش را تعریف کند.

او به‎گونه‎ای خاطراتش را تعریف می کند که گویی از کودکی تا دانشگاه و تا رسیدن به پست های مهم دولتی، همواره دغدغه اش عدالت بوده است.

معمولا در خاطره‎نگاری ها، انتخاب یک مضمون برای پیشبرد متن، علاوه‎ بر حفظ وحدت رویه می تواند در همراه کردن مخاطبان هم موثر باشد؛ همان کاری که هریس در این کتاب کرده و او به‎خوبی می داند باید روی کدام بخش و دغدغه شخصی اش تاکید کند و آن را نقطه تمرکز روایت کتابش قرار دهد.

آمارها چه می‎گویند؟ طبق آماری که از خانه کتاب گرفتیم تا امروز که 10 اسفند سال 99 است، در این سال تقریبا 25 عنوان کتاب از خاطرات سیاسیون غربی در کشورمان منتشر شده است و حدودا 70 تا 80 ناشر هم این کتاب ها را چاپ کرده اند.

البته ناشران اصلی برای این کتاب ها خیلی کمتر از این تعداد بوده و به 6 ناشر می رسد.

انتهای پیام
کلید واژه ها: خیابان انقلاب - خاطرات - آمریکایی - کتابفروشی ها - آمریکایی ها - کتاب - کتابفروشی - روزنامه فرهیختگان - کریمخان - خیابان - ویترین - انقلاب - دونالد ترامپ - سیاست مداران - افراد مشهور - انبوه - ایران - امروز - اروپایی ها - فرهیختگان - کارشناسان - بازار نشر - در ایران - اعتباری - اروپایی - روزنامه - فعالان - ایرانی - دونالد - گزارش