رییس دانشگاه آزاد اسلامی و عضو هیات علمی دانشکده فیزیک دانشگاه شهیدبهشتی و همچنین از دوستان و همکاران شهید محسن فخری زاده، گفتاری را درباره این شهید منتشر کرد.
- رییس دانشگاه آزاد اسلامی و عضو هیات علمی دانشکده فیزیک دانشگاه شهیدبهشتی و همچنین از دوستان و همکاران شهید محسن فخری زاده، گفتاری را درباره این شهید منتشر کرد.
به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا به نقل از روزنامه فرهیختگان در یادداشت دکتر محمدمهدی طهرانچی آمده است: ابعاد مختلف شهید بزرگوار در عرصه علم و فناوری به لحاظ نوع مسئولیت هایشان بسیار ناشناخته مانده است.
با توجه به شناختی که من از این شهید بزرگوار دارم می خواهم قدری به ممتازی ایشان در بحث علم و فناوری بپردازم.
سابقه آشنایی من با این شهید بزرگوار به دوران کارشناسی در دانشگاه شهیدبهشتی برمی گردد.
ایشان قبل از من و قبل از انقلاب فرهنگی وارد دانشگاه شدند و من پس از تعطیلات انقلاب فرهنگی و با بازگشایی دانشگاه ها وارد شدم اما با توجه به وقفه ای که به وجود آمد، فرصتی حاصل شد که من با شهید محسن فخری زاده آشنا شوم.
جوانی عمیق، متدین، انقلابی، آرام و متواضع که هر جوان و دانشجویی را به عنوان یک دانشجوی پیشکسوت شیفته خود می کرد.
اگر بخواهم از آن دوران شهید بگویم و نکته اساسی و دال مرکزی فخری زاده دانشجو را به تصویر بکشم، نگاه عمیق و یادگیری عمیقش به علم فیزیک بود.
تلاشی که محسن برای یادگیری عمیق داشت و قانع نشدنش در بحث های سطحی، هر کسی را که قدری با ایشان آشنا بود، شیفته خودش می کرد.
این خصلت آقامحسن بود که من در این 35 سال بارها و بارها با آن برخورد کردم.
ایشان لیسانسش را از دانشگاه شهیدبهشتی گرفت و عازم دانشگاه صنعتی اصفهان شد.
کارشناسی ارشدش را در رشته فیزیک هسته ای گرفت و به عنوان هیات علمی در دانشگاه امام حسین (ع) شروع به کار کرد؛ اما وقتی به عرصه دفاعی کشور آمد، ویژگی های علمی خاصی که مهندس فخری زاده آن زمان، در خودش داشت و دوستان که با مرتبه دکتری بودند و هرکدام در کار علمی خودشان سرآمد بودند مثل شهید شهریاری، شهید علی محمدی و دیگران که مجذوب خودش کرد، نگاه علمی ای بود که با مدیریت توأم شده بود.
این نگاه علمی اجازه می داد به راحتی همه کسانی که خودشان را در علم و در حوزه تخصصی مطرح می دانستند و خودشان را برای خدمت به مردم بزرگ ایران در طبق اخلاص گذاشته بودند، حول محسن عزیز گرد هم بیایند.
سعه صدر، حسن خلق و نگاه علمی ایشان در عرصه مدیریت نکته ای بود که خیلی ها را مجذوب فخری زاده عزیز کرده بود.
این شهید بزرگوار سال ها توانست به عنوان حلقه مرکزی فعالیت های علمیِ هسته ای و دفاعی منشأ خدمات باشد.
ایشان در حوزه تخصصی جایگاه خود را که در حوزه دتکتورهای هسته ای بود، خوب می دانست؛ اما وقتی در کنار دیگر دوستان می نشست هیچ وقت به عنوان مدعی و حرف آخر، حرف نمی زد.
این خصلت اجازه داده بود که فخری زاده به عنوان یک مدیر دوست داشتنی برای همه خادمین علم و خادمین ملت بزرگ ایران باشد و این ویژگی آنها را جذب ایشان کرده بود؛ اما ابعاد دیگری هم در وجود فخری زاده بود که این شهید بزرگوار را به عنوان قطب حرکتی شهیدانی چون علی محمدی، شهریاری و دیگر عزیزان قرار داده بود، آن هم جنبه های معنوی و عرفانی این عزیز بود.
ایشان با حافظ خیلی مأنوس بود.
وقتی شما وارد اتاق فخری زاده می شدید، دورتادور اتاق، اشعار حافظ بود که شما را مجذوب می کرد.
وقتی با ایشان سر صحبت را باز می کردی دنیایی از عمق، عرفان و شناخت را با خودش همراه داشت.
اما نگاهش به علم، ویژگی دقیق دیگری بود که از فخری زاده یک دانشمند ساخت.
ایشان علم را فقط به عنوان سوغاتی که آورده شده بود، نمی دید.
تلاش وافری داشت که ماهیت علم را بشناسد.
یادم هست جمعی را گرد هم آورده بود و مطالعات اولیه شان بحث علم و دین کتاب ایان باربور بود.
ایشان در بحث علم و دین به جِد دنبال این بود که علم چیست و نگاه به علم چگونه باید باشد.
بنابراین در سال 88 در کنار هیاهوی کار و بحث و مدرسه، حلقه ای تشکیل داد و دوستانی را گرد هم آورد تا راجع به فلسفه، فیزیک و کوانتوم مکانیک با هم صحبت کنیم.
10 جلسه هر دو هفته یک بار، سه شنبه ها ساعت هفت ونیم صبح با کسانی که فیزیک خوانده بودند، گرد هم می آمدیم که یکی از اشخاص شاخص این جلسات شهید بزرگوار مسعود علی محمدی بود.
یادم هست آن روزها مسعود بیشتر نگاه ساینیستی را مطرح می کرد و محسن که با حکمت متعالیه آشنا شده بود و به کوانتوم مکانیک نگاه می کرد، بحث های جدی در می گرفت.
محسن در کنار همه کارهای اجرایی و مدیریتی اش نه تنها آن بحث ها را ادامه داد، بلکه در مرحله بعد حلقه ای راجع به بحث علم و قرآن تشکیل داد که دیدگاه هایی را ما آنجا مطرح می کردیم و بحث هایی را داشتیم.
من قدری به سبب مشغولیات دانشگاه جدا بودم و این جلسات را کم وبیش شرکت می کردم، ولی ایشان خیلی جدی تر بحث ها را ادامه داد.
بعد از آن در سال 92، جلساتی با حضور آقای دکتر خسروپناه در موسسه حکمت و فلسفه شکل گرفت و آقامحسن با همه سختی هایی که در رفت وآمد داشت، مقید بود که در این جلسات بیاید و یاد بگیرد، بحث کند و نظر بدهد.
این ابعاد شاید برای کسانی که می شنوند، عجیب باشد؛ کسی که در حوزه فیزیک به عنوان یک مدیر هسته ای و پروژه های دفاعی یکی پس از دیگری با ذهن باز این مباحث را دنبال می کرد و در کنارش اهل شعر بود و با عرفان آشنا بود و نگاهی به فلسفه داشت که این نگاه از او یک صاحب نظر می ساخت.
زمانی که دانشگاه شهیدبهشتی بودم، ایشان به من گفت فلانی بنا دارم آنچه را که در این حوزه کار کرده ام، بنویسم، منتها قبلش باید تدریس کنم.
خب فرصتی حاصل شد و به عنوان معلم درس فلسفه علم دو ترم متوالی در کنار همه مشغله هایش حاضر شد و به این کار هم رسید و نوشته های خوبی در این قضیه فراهم کرد؛ درس نامه ها و بحث های جدی که نگاهش را به علم یک نگاه دقیق و منطقی کرده بود که می توانست در نگاه بلندش به انجام پروژه های دفاعی بسیار کمک کند.
به هرحال محسن عزیز از میان ما رفت.
شهادت هنر مردان خداست و حیف بود که محسن بدون شهادت از میان ما برود؛ اما من این ویژگی ها را در کمتر مدیری که در عرصه صنایع دفاعی کار کرده باشد و مدیریت می کند، سراغ دارم.
کسی که اهل علم متواضعانه مرجعیتش را قبول می کردند و به راحتی می پذیرفتند که با او کار کنند و این مرد بی ادعا را قبول داشتند.
آنچه بود با شهادت آمیخته شد.
امیدوارم خون این شهید بزرگوار بتواند سرمایه ای برای ادامه دهندگان راهش باشد.
زمان می خواهد که این چنین عزیزانی بیایند و موثر باشند.
ان شاءالله بتوانیم رهروی خوب این شهیدان باشیم.
انتهای پیام
کلید واژه ها: رییس دانشگاه آزاد اسلامی - شهید - دانشگاه - دانشگاه آزاد اسلامی - رییس دانشگاه آزاد - انقلاب فرهنگی - عضو هیات علمی - رییس دانشگاه - دانشگاه آزاد - علم و فناوری - هیات علمی - روزنامه فرهیختگان - محمدمهدی طهرانچی - عضو هیات - ایشان - دانشکده - قبل از انقلاب - زاده - فرهنگی - اسلامی - فناوری - دوستان - انقلاب - منتشر - فیزیک - فرهیختگان - آزاد - هیات - رییس - محسن
