چرا توسعه انسانی استان ها به اندازه تهران نیست؟

محققان کشور در یک پژوهش که نتایج ارزشمندی را به همراه داشته است، به بررسی شاخص های توسعه انسانی در نقاط مختلف کشور پرداخته اند و بار دیگر بر تبعیض های موجود بین استان ها بالأخص بین تهران با دیگر مناطق صحه گذارده اند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، سازمان ملل متحد در گزارش های مربوط به توسعه کشورها در دهه 1990، بهبود کیفیت زندگی انسان ها را هدف اساسی توسعه معرفی کرده و انسان را هم عامل توسعه و هم هدف نهایی آن ذکر کرده است.

توسعه انسانی از دیدگاه فلسفی به مفهوم توجه و احترام به فردیت انسان است.

دستیابی به زندگی بهتر، ازیک طرف نیازمند مصرف بیشتر کالاها و خدمات و از طرف دیگر ثمره رشد استعدادها و ظرفیت های انسانی است.

لذا گسترش ظرفیت های ذهنی از طریق آموزش در کنار درآمد، از عناصر اصلی توسعه انسانی به شمار می رود.

بنا بر نظر متخصصان، توسعه انسانی، شالوده اصلی خود را از رویکردی تحت عنوان قابلیت های سن گرفته است که عبارت از توانایی یک فرد برای داشتن انتخاب های مختلف برای دستیابی به سطح رفاه متناظر است.

بر اساس این رویکرد، رشد اقتصادی می تواند یکی از ابزارهای دستیابی به زندگی بهتر باشد؛ ولی نمی تواند لزوماً به عنوان هدف در نظر گرفته شود.

تفاوت رشد اقتصادی و توسعه انسانی به این صورت است که رشد اقتصادی منحصراً بر گسترش یک انتخاب؛ یعنی درآمد است، �