عاشقانه های حسینی اهل تسنن در ارتفاعات تالش

  مادر پیر روستایی راه رسیدن به مقصد راه به ما نشان داد، اما مسیر گزارشم را عوض کرد، آری سخن گفتن از شیعه و سنی در تالش اصلاً زیبنده نیست و به مذاق مردمان این دیار خوش نمی آید.

از لابه لای کوچه های مه گرفته که در کناره اش سنگ ها را به شکل زیبایی چیده اند عبور کردیم تا به محل قرار برسیم، خودروی پراید که انصافاً تا اینجای مسیر را خوب دوام آورده بود دیگر توان بالا رفتن از این مسیر سخت و تنگ را ندارد، به اجبار باید به یکی از عشایر بسپاریمش.

آقای آجودانی یکی از اهالی روستا به استقبالمان آمد، به یاد روزهای کودکی خود تصمیم گرفتیم باقی مسیر را با پای پیاده طی کنیم.

  پیرمردی روستایی داس در دست از دور به ما نزدیک می شود، به ما گفت چه می خواهید، گاوم رفت و ممکن است گم شود باید زود بروم.

از او پرسیدیم در ماه محرم به مسجد می روی و عزاداری برپاست؟ با صدای بلند گفت بله که برپاست و ما همیشه می رویم، پیرمرد خوش سخن ما با عشق و هیجان خاصی شروع به سخن گفتن از رسومات سنتی گذشتگان کرد، از شاخسی واخسی و حسین حسین گویان و کلی سنت جالب دیگر.

در شاخسی واخسی عزاداران شانه به شانه یکدیگر می ایستند و در صف اول آن ها، ریش سفیدی اشعار و نوحه هایی را می خواند و به دنبال او، سایر عزاداران نیز آن ها را تکرار می کنند.