چرا توابین شجاعتشان را در قیام اباعبدالله (ع) به کار نگرفتند؟

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، توابین نام گروهی در تاریخ سیاسی سده اول اسلام است که به تاسی از سالار شهیدان در برابر حکومت امویان خیزش کرده و در این حرکت مسلحانه کوشیدند مخالفت خود را با حکومت داری امویان بویژه خشونت افسار گسیخته بنی امیه در کربلا .

- ، توابین نام گروهی در تاریخ سیاسی سده اول اسلام است که به تاسی از سالار شهیدان در برابر حکومت امویان خیزش کرده و در این حرکت مسلحانه کوشیدند مخالفت خود را با حکومت داری امویان بویژه خشونت افسار گسیخته بنی امیه در کربلا و شهادت امام حسین (ع) و اصحابش از یک سو و اسارت خاندان وحی از سوی دیگر، به نمایش گذاشته و به قدر وسعشان در صدد خونخواهی امام (ع) و اصحابش برآمده و قاتلان و ستمگران را به سزای رفتارشان برسانند.

این قیام، نخستین خیزش مردمی توصیف می شود که در خون خواهی سالار شهیدان حضرت امام حسین بن علی (ع) به انجام رسید و راه را برای قیام های آینده شیعیان همچون قیام مختار بن أبی عبید ثقفی، قیام زید بن علی بن الحسین (فرزند امام سجاد (ع)، قیام یحیی بن زید بن علی و … گشود و زمینه را برای تداوم قیام های علوی در رویارویی با ستمگری بنی امیه، فراهم کرد.

(1)پس از آنکه امام حسین بن علی (ع) که در حرکتی تاریخی و تاریخ ساز، قیام جاودانه خود را به انجام رساند و با این قیام، کاخ بیداد یزید�