در سینما نمی توان مثل تلویزیون یک شبه سلبریتی شد

یاسر جعفری بازیگر فیلم سینمایی «بی وزنی» در نشست تحلیل و بررسی این فیلم عنوان کرد که سلبریتی شدن در تلویزیون یک شبه اتفاق می افتد، اما در سینما اینچنین نیست.

- یاسر جعفری بازیگر فیلم سینمایی بی وزنی در نشست تحلیل و بررسی این فیلم عنوان کرد که سلبریتی شدن در تلویزیون یک شبه اتفاق می افتد، اما در سینما اینچنین نیست.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری مهر" به نقل از روابط عمومی برنامه، نشست تحلیل و بررسی فیلم بی وزنی با حضور مهدی فرد قادری نویسنده و کارگردان، بهاره کیان افشار بازیگر، مهدی ایل بیگی مدیر فیلمبرداری، یاسر جعفری بازیگر و محمدعلی حق پرست تدوینگر با حضور آنلاین محمدرضا لطفی منتقد و فیلمساز و اجرای مسعود بهارلو در برنامه آف لاین کافه هفت برگزار شد.

مهدی فرد قادری در این نشست گفت: اکران فیلم بی وزنی زمستان سال گذشته آغاز شد اما به دلیل شیوع ویروس، سینماها تعطیل شدند.

وقتی می خواستند با بازگشایی سینماها، فیلم را اکران کنند من انصراف دادم و فیلم به زودی در شبکه نمایش خانگی و فیلیمو منتشر می شود.

محمدرضا لطفی که در این نشست به صورت آنلاین به تحلیل فیلم پرداخت، بیان کرد: بی وزنی فیلم محترم و شریفی است که سازنده اش برای ساخت آن به شدت ریسک کرده و جسارت به خرج داده است.

اما چه اتفاقی می افتد که چنین فیلمی باعث تغییر ذائقه مخاطب نمی شود؟ من می خواهم نقدی به همکاران خودم داشته باشم.

بیست سال است کار نقد فیلم انجام داده ام و خیلی راحت می توانم این حرف را بزنم.

اینکه چرا منتقدان درباره برخی فیلم های سینمای ایران نمی نویسند و از کنار آنها می گذرند؟ چرا فیلم نباید در جشنواره فجر نمایش داده شود، در صورتی که جای نمایش فیلم فرم گرا و غیرمعمول، اتفاقاً در جشنواره هاست و آنجاست که برای دیده شدن فیلم زمینه لازم ایجاد می شود.

بی وزنی باید به جشنواره فیلم فجر می رفت و در موردش حرف زده می شد.

فیلم سخیف کمدی حتی لازم نیست در موردش حرف زده شود، اما نمایش آن فیلم در جشنواره، مخاطب جشنواره را هم به سمت وسویی دیگر می برد.

من حاضرم شرط ببندم که هشتاد درصد از همکاران من در رسانه، بی وزنی را ندیده اند، چرا این اتفاق می افتد؟ چرا نود درصد از فیلم های تجربی یا فیلم هایی که در گروه هنر و تجربه اکران می شود، همکاران من نمی بینند و درباره اش نقد مثبت یا منفی نمی نویسند؟ اصلاً فرض کنید فیلم بی وزنی فیلم خوبی نباشد اما مبتذل که نیست! این فیلمی مبتنی بر یک تفکر است که اگر فیلم بدی هم باشد که نیست، حداقل الان باید ده ها نقد منفی برایش نوشته شده باشد.

پس چرا نوشته نشده است؟ چرا این فیلم دیده نمی شود؟ چرا اینقدر مردم ما که می گویند از فیلم بد و کمدی و سخیف و شوخی های مبتذل خسته شده اند، وقتی یک فیلم با فرم و حال و هوای متفاوت اکران می شود، آن را نمی بینند؟ بخشی از این قضیه به فضایی برمی گردد که مخاطب را دعوت به دیدن هر فیلمی می کند، جز فیلم های مستقل و متفاوت.

فرد قادری گفت: اغلب حرف های محمدرضا لطفی درست است.

البته در مورد جشنواره عقیده دارم یک فیلمساز نباید در مورد حضور در یک جشنواره صحبت کند.

بی وزنی در قیاس با سینمای اسپیلبرگ، اسکورسیزی و… یک فیلم کاملاً معمولی و در نهایت به نظرم یک تجربه است.

من هیچکدام از فیلم هایم در جشنواره فیلم فجر شرکت نکرده و هیچوقت اعتراض نکرده ام و به نظرم اعتراض به جشنواره خیلی احمقانه است.

در مورد فیلم اولم جاودانگی با اینکه آن سال، بخش هنر و تجربه هم در جشنواره فیلم فجر وجود داشت، فیلم رد شد و من اعتراضی نکردم.

همان فیلم رفت فستیوال رم و در کنار بعضی از مهمترین فیلم های سال جهان به رقابت پرداخت، به جشنواره رم هم نگفتم خیلی ممنون که فیلم را انتخاب کردید، چراکه معتقدم جشنواره ها با انتخاب هایشان تبدیل به یک جشنواره محلی یا جشنواره ای مهم در سطح جهان می شوند.

محمدرضا لطفی در ادامه بیان کرد: حرف من این بود که جشنواره، یک بازوی مهم برای معرفی این فیلم هاست.

خوب، بد، جلف نیازی به معرفی ندارد، اما تعارض ، بی وزنی و فیلم های مشابه، به معرفی از طریق جشنواره نیاز دارند.

فرد قادری در ادامه این نشست گفت: در حدود بیست سال قبل، پرفروش ترین فیلم سینمای ما، سگ کشی بود.

الان چه فیلمی است؟ سینمای ایران مدت هاست به دو بخش سینمای کمدی / جنسی و فیلم های درام اشک آلود پایین شهری تقسیم شده و در این فضا شاید یکی از دلایلی که فیلم هایی مثل بی وزنی آن طور که باید دیده نمی شود این باشد که مخاطبان سینما را، از تجربه کردن قواعد سینما و عشق به سینما دور شده و کاری کرده ایم که آنها دیگر به صرف همراهی با یک سلیقه سینمایی، به سالن سینما نمی روند.

سریالی که جاناتان نولان ساخته در یک سایت، پنج هزارتا کامنت برایش گذاشته می شود.

آن ها مخاطب هایی هستند که بر اساس سلیقه باید بیایند و بی وزنی را ببینند اما این اتفاق نمی افتد چراکه سینمای ایران را با کمدی های سخیفش و درام های سطحی جنوب شهری می شناسند و نمی دانند که اصلاً فیلم های فرمالیستی هم در این سینما ساخته می شود چراکه عرضه خوبی نمی شوند.

سپس مسعود بهارلو از بهاره کیان افشار درباره ورود یک بازیگر سلبریتی یا یک بازیگر آرتیست به حضور در چنین فیلمی پرسید که او گفت: من سوای این تعاریف، برای بررسی هر پیشنهادی که دریافت می کنم، صرفاً سعی می کنم فقط به فیلمنامه و نقش فکر کنم.

در مورد بی وزنی بالای 6 ماه با آن کلنجار داشتم.

من فکر می کردم که کار سختی است و اصولاً نقش به من نمی خورد اما مهدی فرد قادری اصرار داشت کاراکتری که در ذهنش ترسیم کرده، کاملاً به من نزدیک است.

فرد قادری گفت: فیلم ما 23 بهمن اکران شد که در آن زمان هیچ کس به سینما نمی رود و یک زمان سوخته است.

در آن زمان در پردیس کوروش سانس های اکران فیلم من ده و نیم صبح، یک و نیم و شش بود.

بعد می گفتند که اگر فیلم بفروشد، سانس بهتری به فیلم شما می دهیم! آیا شما کسی را می شناسید که ده و نیم صبح به سالن سینما برود و فیلم ببیند؟ در قانونی که در شورای صنفی نمایش وجود دارد، آمده است وقتی چند فیلم با هم اکران می شوند، تا سه الی چهار هفته فیلم جدید نباید اکران شود.

اما یک فیلم کمدی، فقط چند روز بعد از فیلم ما اکران شد.

با چه قانونی این اتفاق می افتد؟ آن فیلم می آید و سانس های فیلم ما گرفته می شود.

من از بچه هایی که با هم رفتند سینما تا بی وزنی را ببینند شنیده ام که متصدی سالن به آنها گفته چرا می خواهید این فیلم را ببینید؟ فیلم دیگری را ببینید! برای او چه فرقی باید داشته باشد که مردم می خواهند چه فیلمی را ببینند؟ مگر آنکه به او گفته باشند.

وقتی با این بی عدالتی روبه رو می شوید تصمیم می گیرید یا انصراف بدهید یا به پلتفرم های دیگر ورود کنید.

من فکر می کنم هیچ فیلمسازی نباید خودش را محدود کند که فیلمش فقط در کشوری که در آن زندگی می کند، پخش شود.

مهم این است که در گستره دنیا، بتوانی فیلمت را درست پخش کنی.

بی وزنی تا کنون در بیش از 10 جشنواره جهانی پخش شده است و همچنین قرار است در پلتفرم های بین المللی هم پخش شود.

سینما این امکان را به ما می دهد تا از طریق آن با مردم کشورهای مختلف دنیا صحبت کنیم.

سپس جعفری بیان کرد: ما در تلویزیون انتخاب کننده هستیم و در سینما انتخاب می شویم.

سلبریتی شدن در تلویزیون یک شبه اتفاق می افتد، اما ما در سینما، اگر بخواهیم کمکی به دیده شدن فیلم مان بکنیم، نهایتاً بازیگری در موقعیت من می تواند هزار نفر را به سالن بکشاند.

در ادامه محمدعلی حق پرست در پاسخ به پرسش بهارلو درباره اینکه در یک فیلم دارای پلان های طولانی، تدوینگر چه قدر می تواند در دمیدن روح اکسپریمنتال به فیلم کمک کند، گفت: در مورد نسخه اولیه فیلم که صد و چهل دقیقه است با آقای فرد قادری صحبت کردیم و تصمیم گرفتیم که فیلم را به چند دلیل کوتاه کنیم.

به هرحال استفاده از فلش بک و بازی با زمان جزو شاخصه های این فیلم است.

با در نظر گرفتن این نکته تصمیم گرفتیم تایم فیلم را به حدود صد دقیقه برسانیم که بحث انتقال حسی فیلم، به خوبی اتفاق بیفتد.

مهدی ایل بیگی مدیر فیلمبرداری بی وزنی هم در این نشست در پاسخ به اینکه او این فیلم را اکسپریمنتال می داند یا نه، اظهار کرد: من تلاش کردم فکر فیلمساز اجرایی شود و اصلاً نمی توانم در این زمینه نظر قطعی بدهم و نمی توانم بگویم فکر او خوب اجرا شده یا بد.

من در اندازه تجربه و توان و فکرم و ابزاری که در دست داشتم، توانستم به اجرای فیلم کمک کنم.

در واقع باید بگویم فیلمساز جریان فیلم را شکل می دهد و من مکمل این آدم هستم.

فرد قادری در پایان درباره دلیل استفاده از پلان های طولانی در این فیلم گفت: بی وزنی شخصیت های منزوی و تنهایی دارد.

وقتی با پلان های طولانی شخصیت ها را نشان می دهم، تماشاگر را به چیزی که شخصیت دارد می بیند، محدود می کنم.

از طرفی پلان طولانی باعث می شود ارتباط حسی تماشاگر با فیلم قطع نشود.

کلید واژه ها: فیلم - سینما - بی وزنی - تلویزیون - بازیگر - فیلم سینمایی - فیلم بی وزنی - سلبریتی - نشست - بهاره کیان افشار - تحلیل - جعفری - بررسی - سینمایی - یاسر - برگزار - برنامه - مهدی - محمدرضا لطفی - روابط عمومی - اتفاق - قادری - اکران فیلم - «بی وزنی» - لاین - حضور - خبرگزاری - محمدعلی - فیلمساز - محمدرضا