خستگان قرنطینه

کرونا واقعاً رفته یا ضعیف شده است و ما خبر نداریم؟ - به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه ایران نوشت: پیرمرد روی شیب تپه بلاتکلیف ایستاده، نه می تواند تنهایی بالا برود و نه برگردد پایین.

زن میانسال به پسری جوان امر می کند: برو دست بابا را بگیر! و بعد ناگهان چیزی یادش می افتد و تقریباً فریاد می کشد: نه نگیری، دستکش دستش نیست.

پیرمرد چشم غره می رود و نهیب می زند: ای بابا به جهنم، ولم کنید دیگر.

بیا دستم را بگیر کمرم خشک شد.

پسر آخر سر یک جوری که هم هوای پدربزرگش را داشته باشد و هم دل مادر را راضی کند، از روی آستین کت، دست مرد را می گیرد و کمکش می کند بالا برود.

پشت سرشان زن با یک قابلمه بزرگ و یکسری خرت و پرت دیگر از شیب کم تپه فضای سبز کنار اتوبان بالا می رود.

اولین نقطه ای که می رسند بساط را پهن می کنند؛ درست مثل خیلی های دیگر که در تعطیلات دو روزه عید فطر بالاخره دلشان رضا داده قرنطینه را بشکنند و حال و هوایی عوض کنند.

تعدادشان هم کم نیست.

بالاخره ماه رمضان تمام شده و ما هم که نه نوروزی داشتیم و نه سیزده بدری.

گفتیم امروز بالاخره بزنیم بیرون.

راستش خیلی هم با خودم کلنجار رفتم چون پدرم سنش بالاست و در تمام این مدت یک نوک پا می رفتم و با ماسک و دستکش به او سر می زدم و برایش غذا می بردم و مختصر کارهای خانه را انجام می دادم.

راستش اصلاً جرأت نمی کردم بابا را بیرون بیاورم ولی دیگر آن قدر حوصله اش سر رفته و کلافه شده که تصمیم گرفتیم بیرون بیاییم.

یکی - دو ساعت نهایتاً بمانیم و برویم.

پیرمرد دلش پوسید گوشه خانه.

زن این را در جواب این سؤال می گوید که چرا با وجود این که کرونا هنوز قربانی می گیرد، برای گردش بیرون آمده اید؟ راستش اولش کمی پشت چشم نازک می کند و انگار که به او برخورده باشد، کمی در جواب دادن مردد می شود اما خیلی طول نمی کشد که شروع می کند به حرف زدن و این طور ادامه می دهد: ببینید ما هم مثل همه مردم از این شرایط خسته ایم و تا حالا هم خوب رعایت کرده ایم و از این به بعد هم رعایت می کنیم.

امروز هم انشاءالله به خیر می گذرد.

پدرش که حالا نفسش جا آمده اما نظر دیگری دارد: هیچ هم از این به بعد رعایت نمی کنم، ولمان کنید بابا.

من پیرمرد حالا مگر چقدر قرار است عمر کنم که هی بترسم از امروز و فردایش؟! زن دلخور می شود: چه حرفی است می زنی بابا؟ کمی آن طرف تر از جایی که آنها نشسته اند، خانواده دیگری بساط پیک نیک شان را برپا کرده اند.

دو دختربچه 4، 5 ساله دارند دور و بر مادر و پدر می دوند و صدای خنده شان فضا را پر می کند.

این بچه ها را نگاه کنید، انگار از زندان فرار کرده اند.

چقدر توی خانه نگهشان دارم و جایی نبرم؟ به خدا دیگر خودم هم خسته شده ام.

من معلم دبستان هستم و این مدت آن قدر توی خانه درگیر بوده ام که اصلاً نتوانسته ام برای بچه های خودم کاری بکنم.

قبل از این شرایط بچه ها مهد می رفتند و آنجا به هر حال سرشان گرم بود.

خودم هم تکلیف کار و زندگی ام معلوم بود.

وقتی از مدرسه می آمدم، دیگر وقت و توجهم به خانه و بچه هایم بود.

الان دیگر کار، شب و روز ندارد.

کلاس تمام می شود و از آن طرف می بینی والدین همین طور توی واتس اپ سؤال می پرسند.

آن قدر عصبی هستم این مدت که با این طفلک ها هم بداخلاقی می کنم.

راستش دیگر خسته شده ام.

از این به بعد هم می آورمشان پارک که بازی کنند.

چقدر دست بچه دستکش کنم و هی بگویم به چیزی دست نزن؟ اصلاً مگر کسی می داند این وضعیت قرار است تا کی ادامه پیدا کند؟! از پارک راهی مرکز خریدی در شمال غرب تهران می شوم.

از حجم ماشین های اطراف می شود حدس زد که داخل مرکز خرید شلوغ است.

وقتی وارد می شوم می بینم حدسم درست بوده؛ مردم مشغول تماشای ویترین ها و خرید هستند.

البته به گفته حامد شیبانی، یکی از بوتیک داران پاساژ، کسی زیاد خرید نمی کند و بیشتر برای تفریح و سرگرمی به مرکز خرید می آیند و اصلاً این روزها اشتیاق مردم به پاساژگردی بیشتر شده.

او می گوید: قبل از عید و زمانی که هنوز پاساژها بسته نشده بود، مردم خیلی رعایت می کردند و اصلا یکدفعه پاساژ خالی شد.

در واقع شب عید نداشتیم و هر چه بار برای عید آورده بودیم روی دستمان ماند.

با این که مشتری کم بود من و دیگر مغازه داران مرتب فروشگاه خودمان را ضد عفونی می کردیم.

حتی خودم دستگاه بخار خریدم که اجناس را بعد از پرو شدن با آن ضد عفونی کنم.

هر مشتری که داخل می آمد اول از او می خواستم دستش را با الکل ضد عفونی کند و بعد به جنس ها دست بزند.

الان راستش همه کمی بی خیال شده اند، خودم هم مثل بقیه.

آدم دیگر حوصله اش سر می رود چون زمان تمام شدنش معلوم نیست.

اگر مثلاً بدانی که تا دو ماه دیگر یا 6 ماه دیگر این قضیه تمام می شود، به هر حال می گویی حالا این مدت را صبر می کنم تا شرایط نرمال شود اما بدی قضیه این است که اصلاً چیزی معلوم نیست.

ما فروشنده ها باید الزاماً ماسک بزنیم اما مردم را می بینم که دیگر ماسک نمی زنند و خیلی عادی رفت و آمد می کنند حتی کسانی که مسن هستند.

خانمی که پشت صندوق یک مغازه جوراب فروشی نشسته و حدود 65 ساله به نظر می رسد، یکی از همان دلزدگان قرنطینه است.

مغازه مال دخترش است و او قبلاً برای کمک و بیشتر برای آن که سرش گرم باشد اینجا می آمده.

البته از زمان شیوع کرونا خانه نشین بوده و به قول خودش چند روز است قرنطینه را شکسته: من خودم یکی از همان کسانی بودم که خیلی سفت و سخت رعایت می کردم.

امکان نداشت حتی تا سر کوچه بروم و ماسک نزنم و دستکش دستم نکنم.

الان هوا گرم شده و آدم نمی تواند ماسک را تحمل کند خصوصا برای سن و سال ما دیگر خیلی سخت است.

از این طرف ماسک می زنم و از آن ور شر و شر عرق است که از پیشانی ام می ریزد.

دستکش هم همینجور است؛ خیس عرق می شود دست آدم.

حالا همه هم که نمی میرند.

شاید گرفتیم و خوب شدیم.

از جمله دلخوشی های این روزهای خیلی ها این است که ویروس ضعیف شده و دیگر مثل سابق کشنده نیست و این که آمار مرگ و میر پایین آمده به نظرشان مؤید همین است.

امروز 34 نفر فوت شده اند.

خب این یعنی ویروس ضعیف شده.

پس بهتر است آدم بگیرد و خوب شود تا دیگر خیالش راحت باشد که نمی گیرد.

این را پسر جوانی می گوید که مقابل مرکز خرید دکه روزنامه فروشی دارد: شنیده ام در بعضی کشورها کسانی که کرونا گرفته اند و خوب شده اند، راحت تر کار گیر می آورند چون دیگر بدنشان مقاوم شده.

اینجا هم تا چند وقت دیگر همینجور می شود.

وقتی آدم بگیرد، دیگر نگران نیست و می تواند هر جایی دلش خواست برود.

او از مردمی می گوید که تا چند وقت پیش حتی یک آدامس از دکه نمی خریدند و الان آب معدنی می گیرند و همانجا باز می کنند و سرمی کشند: بالاخره هوا گرم است دیگر، نمی شود که توی خیابان آب نخورد.

ماه رمضان هم که تمام شده و بعضی مردم که سر کار می روند مجبورند توی خیابان چیزی بخورند مثل راننده ها و موتوری ها.

نمی شود که همه چیز را شست و الکل زد.

مادر خود من از اینها بود که هر چیزی که می خرید می شست حتی جعبه دستمال کاغذی را می شست و می گذاشت خشک بشود اما الان خسته شده.

می گوید دیگر جان ندارم، هر چه می خواهد بشود.

نه این که کلا ول کرده باشد اما بشور و بسابش کمتر شده.

کرونا را دیگر خیلی ها جدی نمی گیرند، حالا یا خیال می کنند همه چیز عادی شده و دلشان را به ضعیف شدن ویروس و حرف ها و شایعاتی که در این باره دهان به دهان می شود خوش کرده اند یا دیگر خسته شده اند؛ خستگان قرنطینه.

انتهای پیام
کلید واژه ها: قرنطینه - روزنامه ایران - دیگر - پیرمرد - بلاتکلیف - بابا - هوای - برود - بزرگ - فضای سبز - روزنامه - تعطیلات - عید فطر - اتوبان - قابلمه - تنهایی - ناگهان - گزارش - هوایی - فریاد - دستکش - ایران - اولین - کرونا - رفته - روزه - نقطه - کنار - راضی - درست