طلبه های جهادی در بیمارستان ها چه کردند؟/ ویروس کرونای قم متفاوت بود!

بیمار با شنیدن خبرهای دلهره ­آور، با اولین سرفه ای که می ­کرد، خودش را مرده می دید.

پرسنل در هر شیفت، به 400 مریض رسیدگی می ­کردند و فرصت صحبت با مریض را نداشتند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار حوزه مسجد و هیأت خبرگزاری فارس، از پنجم اسفندماه با راه اندازی ستاد بحران حوزوی ها طلبه های جهادی برای کمک به بیماران کرونایی و کادر درمانی وارد بیمارستان ها شدند و تلاش های زیادی کردند که در این گزارش گوشه هایی از آن را تصور کرده ایم.

علیرضا داوودی، طلبه جهادی قمی و سردبیر سابق پایگاه اینترنتی فقه حکومتی، وسائل است.

داوودی با اتکا به تجربه فعالیت­ های جهادی، وارد میدان یکی از نیازهای جدی در قم یعنی کمک­ رسانی در بیمارستان­ ها شد.

در ادامه، ماجرای این طلبه جهادی جوان و برخی دیگر از طلاب قمی را می خوانید که تلاش کردند باری از دوش مجاهدان خط مقدم جهاد سلامت بردارند.

  جرقه حضور در بیمارستان ها سی ام بهمن ماه، اولین مورد کرونای مثبت در قم اعلام شد.

داوودی می گوید: دوشنبه پنجم اسفند بود که یکی از دوستان تماس گرفت و گفت حاج­ آقا شفیعی و دوستان در انجمن اساتید انقلابی برای مبارزه با کرونا برنامه­ هایی دارند.

از بنده برای همکاری در واحد رسانه دعوت شد.

شش یا هفت نفر شدیم.

برای قدردانی از کادر پرسنلی و خدماتی بیمارستان فرقانی که حدود 400 الی 500 نفر بودند، با هزینه­ شخصی دسته گل تهیه شد.

همان شب به بیمارستان رفتیم.

رییس بیمارستان نکات بهداشتی را توضیح داد.

ما اجازه نداشتیم به بیمارها نزدیک شویم.

اولین عکس های رسانه ­ای را آنجا گرفتیم که بازخورد خوبی هم داشت .

طلبه های جهادی با ورود به بیمارستان، فهمیدند مشکلات فقط کمبود ماسک و اینطور اقلام نیست.

روزهای اول حدود یک سوم پرسنل خدماتی و درمانی بیمارستان، به عللی مثل ناآشنایی، بیماری­ های زمینه ­ای و به خصوص ممانعت خانواده، دچار مشکل شده بودند.

به نظر می رسید ناشناخته بودن این ویروس و عوارضش، روی توان ذهنی و روحی آنان و اطرافیان شان اثر گذاشته بود.

داوودی می گوید: موضوع مهم­ دیگر، وضعیت بیماران بود.

برخلاف همیشه، آن ها نمی ­توانستند همراهی داشته باشند.

تنها بودند و نیاز به رسیدگی مداوم داشتند.

همه این مشاهدات در آن برنامه تقدیر، باعث شد به ایده کار در بیمارستان برسیم.

تصمیم گرفتیم با کمک طلبه­ ­ها در بیمارستان کار جهادی کنیم تا این کمبود جدی برطرف شود .

شکل گیری ستاد بحران حوزوی ها طلبه­ های جهادی در ضدعفونی کردن معابر و توزیع بسته ­های معیشتی و بهداشتی در مناطق محروم قم، وارد صحنه شده بودند.

اما خط حضور در بیمارستان شکسته نشده بود.

داوودی می گوید: ما فقط تا نزدیکی خط مقدم رفته بودیم.

با شروع خودجوش فعالیت طلاب، ستاد بحران حوزوی ها با نظر آیت الله اعرافی و به ریاست حجت الاسلام محمدحسن زمانی شکل گرفت.

گروه هایی که در زمینه مبارزه با کرونا فعالیت می کردند، با همدیگر ارتباط نداشتند.

ستاد بحران آن ها را یکپارچه کرد.

هر گروه طبق کاری که انجام می ­داد، زیرمجموعه یکی از کمیته های ستاد بحران، به فعالیت خود ادامه داد.

کمیته ­ها توسط حاج آقا زمانی تقسیم شد.

کمیته رسانه، کمیته جذب و اعزام، کمیته ضدعفونی معابر، کمیته پشتیبانی و کمیته کمک به خانواده های مستضعف و درگیر بیماری بود.

گروه ما، مسئول کمیته جذب و اعزام نیرو به بیمارستان ها شد که مدیریت آن با حاج آقای شفیعی بود.

آمادگی برای ورود به خط مقدم رسانه های حوزوی، خبر شکل­ گیری ستاد بحران حوزوی ها را پوشش دادند.

کار رسمی شد و برای جذب نیرو، فراخوان داده شد.

تنها بیمارستانی که با ورود حوزویان موافقت کرد، بیمارستان فرقانی بود، چون دکتر شفیعی واسطه­ شده بود.

برای پیشگیری از آلوده شدن، جهادی ­ها ابتدا آموزش دیدند.

بسته های آموزشی شامل بسته های جمعیت همراهی، بسته های آموزشی روانی، دوره های مشاوره، دوره های بهداشتی و درمانی، در اختیار داوطلبان گذاشته شد که همگی صوتی بودند.

یک آزمون تستی هم دانشکده علوم پزشکی از هر داوطلب گرفت.

در صورت قبولی، آمادگی کافی برای ورود به بیمارستان احراز می شد.

داوودی می گوید: اوایل بخاطر قم هراسی ناشی از کرونا، میزان استقبال کمتر بود.

با چهل نفر، کار جهاد همراهی بیمار را در بیمارستان فرقانی شروع کردیم.

همان سه چهار روز اول، این چهل نفر به ده نفر رسیدند.

کسانی که می آمدند، تجربه سختی کار در بیمارستان را تازه درک می کردند.

عده ای طاقت نیاوردند و رفتند.

از طرفی پوشش رسانه ای برای استقبال بیشتر از کار ما انجام نشد.

این شد که خودمان همراه با کار در بیمارستان، کار رسانه ای کوچکی را شروع کردیم.

به مرور، مفید بودن حضور طلاب جهادی در بیمارستان، زبان به زبان بین مردم قم خصوصا پرسنل درمانی بیمارستان ها و مسئولین علوم پزشکی چرخید و حتی به گوش آقای حریرچی هم رسید.

کمی گذشت تا فضای قم تغییر کرد.

دیدگاه ها نسبت به جریانی که برای مقابله با کرونا شکل گرفته بود، مثبت تر شد و استقبال بیشتری از کار ما شد.

کروناهراسی عامل افت روحیه بیمار بود داوودی در خصوص فعالیت های صورت گرفته می گوید: سه هفته اول، اغلب کسانی که در بیمارستان می مردند، به خاطر ترس از بیماری بود.

من مسئول بیمارستان فرقانی بودم.

زیاد سرکشی می­ کردم.

یک شب جوانی با ناله اشاره کرد بیا اینجا.

نمی توانست حرف بزند.

روی صورتش ماسک اکسیژن بود.

درجه کپسول اکسیژن تا آخر باز بود، اما به سختی نفس می ­کشید.

رفتم کنارش، گفتم چی شده ؟ گفت پرستار را صدا کن، نفسم بالا نمی آید.

پرستار طبق پروتکل های درمانی، اکسیژن خونش را سنجید.

95 بود که انسان عادی 98 تا 99 است.

تب هم نداشت.

ضربان قلبش به نسبت نفس نفس زدنش خیلی بالا نبود.

پرستار گفت مشکل خاصی نداری.

یا باید به بیمار آرام بخش می ­زد که مسکن موقتی بود، یا او را به ما جهادی ها می ­سپرد.

آن بنده خدا شدید ترسیده بود.

با او حرف زدم.

گفتم تو بچه­ قم هستی و گرما دیده .

بچه­ قم را که کرونا نمی کشد! آ ب ­شور خورده را که کرونا نمی کشد.

ما که کلیه نداریم، همه اش آ ب ­شش و نمک ­شش شده.

کم ­کم حال روحی اش بهتر شد و نفس نفس زدن را فراموش کرد.

کمی که تنفس اش بهتر شد، گفت سه شب است نخوابیده ام.

پرسیدم برای چی؟ گفت راستش از ترس خفه شدن نمی توانم بخوابم.

یک ساعتی گذشت و از خستگی زیاد و اینکه کمی بدنش آزاد شده بود، خوابش برد.

تا صبح چند بار بیدار شد، ولی از فردای آن شب حالش رو به بهبودی رفت.

سه روز بعد هم مرخص شد.

پرسنل می گفتند با آن وضعیت تا صبح دوام نمی­ آورد، با این که ریه اش کامل سالم بود.

چون ترس از خفگی، واقعا خفه اش می کرد.

تلاش برای کم کردن ترس بیماران دلیل عمده­ ترس بیمار این بود که همراه نداشت.

حتی با همدیگر هم نمی توانستند زیاد ارتباط داشته باشند.

نهایتش این بود که خود را با گوشی سرگرم می­ کردند.

آنجا هم که متاسفانه بیشتر خبر رسانه های ضدانقلاب را می ­دیدند که اوضاع خراب است، تمام افرادی که در قم کرونا گرفتند، مرده اند.

می گفتند ویروس کرونای قم متفاوت است! بیمار با شنیدن این خبرهای دلهره ­آور، با اولین سرفه ای که می ­کرد، خودش را مرده می دید.

این میزان از ترس در سه هفته­ اول وجود داشت.

پرسنل در هر شیفت، به چهارصد مریض رسیدگی می ­کردند.

خیلی فرصت صحبت با مریض را نداشتند.

برای مقابله با ترس بیماران، به طلاب جهادی گفته شده بود به بیماران امید بدهید و سد ترس را در بیمارستان بشکنید.

داوودی می گوید: طلبه­ های جهادی کارهای خدماتی هم انجام می ­دادند.

عوض کردن پوشک، خالی کردن سوند، حمام کردن بیمار ، غذا و دارو دادن به بیمار.

هیچ کدام هم بی خطر نیستند.

این کار ها باعث شد ترس در بیمارستان کمتر شود.

راستش خودم با کار خدماتی جهادی ­ها مخالف بودم.

وقتی نیروی جهادی کار خدماتی انجام بدهد، پرسنل خدماتی بعد از مدتی مخصوصا در دوره کاهش تعداد بیمار، عادت می کند که کارش کمتر باشد.

می ­گفتم شما به بیمار رسیدگی کنید.

اولویت این است.

می گفتند عوض کردن پوشک هم بخشی از رسیدگی به بیمار است.

می گفتم برای این کار می توانید نیروی خدماتی را صدا بزنید.

صحبت با بیمار و دادن دارو و غذا به آن ها مهم ­تر است.

خیلی از بیماران غذای کمی می خوردند.

باید آنها را مجبور می­ کردیم که غذا بخورند.

گاهی اوقات برای غذا دادن به افراد مسن، باید مثل بچه ها با آن ها رفتار می کردیم.

مثلا اگر این غذا را بخوری فلان چیز را برایت می آورم، یا به فلانی زنگ می زنم با او صحبت کنی.

جدی جدی هم این کارها را برایشان انجام می دادیم.

تغییر نگاه به طلبه ها داوودی در خصوص سختی کارها می گوید: اوایل کار در بیمارستان، می دانستیم به خاطر طلبه بودن، رویکرد منفی نسبت به ما وجود دارد.

ما وارد یک سیستم اداری شده بودیم که برای هر بخش، مسئول و نیرو داشتند، وظیفه­ هرکس هم مشخص بود.

ما می­ خواستیم وسط این نظم اداری، خودمان را جا کنیم.

پرسنل حس می کردند حضور ما، نظم بیمارستان را به هم می ­زند.

یا مثلا طلبه، کار پزشکی بلد نیست و نهایتش می ­خواهد اینجا برای ما روضه بخواند.

یا مثلا یک بار یک بار موقع عوض کردن پوشک بیمار، دستکش یکی از طلبه ها آلوده شد.

دستکش را درآورد و در سطل انداخت.

رفت از ایستگاه پرستاری دستکش جدید بگیرد.

یکی از پرستار ها به او گفت برای چی اینقدر دستکش می گیرید؟ شما مگر چه کار می کنید؟ از قبل به دوستان گفته بودیم که در برابر عصبانیت پرسنل، سکوت کنید.

چون آن ها خسته هستند و باید نظم بیمارستان هم حفظ ­شود.

دوست ما هم عذرخواهی کرد و رفت.

بعد شنیدیم یکی از پرسنل به پرستار گفته بود من دیدم دستکش این طلبه هنگام عوض کردن پوشک بیمار کثیف شد.

پرستار گفته بود خب چرا نمی ­گذارند خدماتی ها این کار را انجام دهند.

دوستم می گفت سه روز بعد شیفتم تمام شد و در حین خروج از بیمارستان، همان پرستار آمد و گفت معذرت می خواهم.

گفتم برای چه؟ گفت نسبت به طلبه ­ها دید بدی داشتم.

تصورم این بود که حضور طلبه ها باعث بی نظمی بشود.

اما کاری که شما انجام می ­دهید، مفید است.

جهادی­ ها دل ­گیری خود را بروز نمی ­دادند و در بیمارستان با انرژی حاضر می شدند.

حتی وقتی صوت طلبه ای پخش شد که به بیمارستانی رفته بود تا از طب سنتی دفاع کند و طب مدرن را رد کند، برخوردها با ما بدتر شد.

پرسنل بیمارستان و بعضی از مسئولین علوم پزشکی، ناراحت شدند.

حق با آن ها بود و بابت آن قضیه، ما هم شرمنده بودیم.

بسیاری از آن حرف­ ها اشتباه بود.

شکر خدا دکتر شفیعی قبول کرد در بیمارستان بمانیم، چون دیده بود که حضور ما فایده دارد.

شیفت بندی جهادی ها بعد از سه هفته اول، به لطف خدا حضور جهادی ها در بیمارستان فرقانی زمینه ساز ایجاد فضای مثبت شد.

خبر مفید بودن حضور طلبه ها، به سایر بیمارستان ها رسید و درخواست کمک کردند.

در قم دو بیمارستان در بحث کرونا محوری بودند.

بیمارستان کامکار که بیمارستان عفونی قم است و بیمارستان فرقانی که با بیش از چهارصد تخت، درگیر بیماری کرونا شده بود.

بیمارستان کامکار اجازه­ حضور همراه به بیمار می ­داد و تعداد بیمارانش کم بود.

با این حال درخواست نیرو کردند.

در بیمارستان کامکار در اوج بیماری، پنج نیروی جهادی برای کمک فرستاده شد.

داوودی می گوید: نزدیک عید نوروز، بیمارستان­ های علی ابن ابی طالب، شهید بهشتی و امام رضا به لیست ما اضافه شدند.

در بیمارستان شهید بهشتی، مانند بیمارستان فرقانی، حجم کار زیاد بود.

چرخه­ کار جهادی در بیمارستان های قرنطینه شکل گرفت و ستاد به میزان قابل قبولی از پوشش بیمارستان های درگیر کرونا رسید.

در بیمارستان فرقانی، شیفت های 24ساعته داشتیم و حداکثر 75 نفر دریک شیفت برای کمک کردن وارد بیمارستان می شدند.

شیفت ها دو تا شش ساعت و یک دوازده ساعت بود.

با گذشت زمان، تعداد داوطلب­ ها برای حضور در بیمارستان زیاد می ­شد.

اما به دلیل ­های مختلف ریزش داشتیم.

مثلا در یک هفته نیروهای داوطلب، به 140 نفر هم رسیدند.

اما ریزش کردند و 30 نفر ثابت ماندند.

ترجیح ­می دادیم برای بیمارستان نیروی ثابت داشته باشیم و در کنار آن از نیروهای تازه نفس کمک بگیریم.

در هر شیفت اصلی ، یک سر شیفت گذاشتیم و یک نفر را جایگزین کردیم که به نوبت وارد بیمارستان شوند.

هر سرشیفت یک تیم پانزده تا بیست نفره داشت.

سرشیفت ها یک روز در میان نیروهای خود را هماهنگ می کردند تا نیروها خسته نشوند و احتمال بیمار شدن آن ها کمتر شود.

مشکلاتی که جهادگران حل کردند داوودی می گوید: سه هفته­ اول شکل­ گیری کمیته ها، کمبودهایی داشتیم.

کمیته پشتیبانی نتوانست به موقع در همه کارها به ما کمک کند.

بخشی را خودمان پیگیری کردیم.

نیاز به لباس، ماسک، کلاه و دستکش زیاد بود.

خودمان برای حضور همه روزه طلاب در بیمارستان، نیاز زیادی داشتیم.

اوایل بیمارستان برای ما تهیه می ­کرد، اما باید باری از دوش آن ها برمی داشتیم.

نیروهای بیمارستانی از جان­ گذشتگی کرده و آنچه داشتند با ما تقسیم می کردند.

در کنار برادران طلبه، خواهران طلبه هم در بیمارستان کمک می کردند.

بیماران خانم نیاز به رسیدگی های خاصی داشتند که فقط خانم ها می توانستند آن را انجام دهند.

خانم های طلبه از لحاظ پوشش برا یشان سخت بود با لباس معمولی پرستار ها داخل بخش بروند.

باید لباس ها یک مقدار گشاد تر و باز تر دوخته می ­شد.

بنابراین برای دوخت لباس، پارچه تهیه کردیم و به مجموعه هایی دادیم که داوطلب بودند کمک کنند.

آن ها ماسک، شیلد، دستکش و کلاه برای ما دوختند.

ایجاد گروه مشاوره حرفه ای این طلبه جهادی قمی می گوید: روزهای اولی که وارد بیمارستان شدیم، بحث مشاوره را مطرح کردیم.

به مرور کمیته­ ای مستقل برایش تشکیل شد.

بیمارها و پرسنل نیاز به مشاوره حرفه ای داشتند.

فوت حتی یک نفر، در روحیه پرسنل، بیماران و حتی خود ما جهادی ­ها اثر می ­گذاشت.

بالاخره با بیمار دوست می ­شدیم دیگر.

قبل از ورود به بخش، از شیفت قبلی می پرسیدیم مثلا ننه زینب حالش چه طور است؟ وقتی می گفتند فلانی رفت، حال بدی پیدا می ­کردیم.

از آن طرف، بیمار وقتی شاهد مرگ هم اتاقی اش بود، روحیه ­اش را از دست می ­داد.

با خودش می گفت من هم آخرش می میرم.

برای مقابله با این حس منفی، وجود مشاور حرفه ای لازم بود.

از انجمن مشاوره حوزه و آقای دکتر مهکام و تیم شان دعوت کردیم.

آنها در قالب دانشگاه دین و سلامت، با دانشگاه علوم پزشکی ارتباط گرفتند.

یک تیم حرفه ای مشاوره تشکیل دادند.

در بیمارستان فرقانی، در سه شیفت، پنج یا شش مشاور در داخل بیمارستان مشاوره می دادند.

برنامه ریزی برای تغذیه صحیح بیماران داوودی می گوید: درمان خاصی برای رفع کرونا پیدا نشده، اما تقویت جسمی مهم ترین عامل پیروزی بر کروناست.

پس بهترین دارو، غذای مقوی است.

طلاب جهادی در این قضیه با پشتکار وارد شدند.

کمیته پشتیبانی با مدیریت آقای موسوی شکل گرفت و بحث غذای مقوی را پیش برد.

بیمارستان لیستی ثابت برای غذا دارد که سه وعده غذاست و اگر بتواند یک میان وعده به بیمار می دهد.

غذای بیمارستان دولتی در حد خیلی عالی نیست، چون با کمترین امکانات زحمت می کشند.

تصمیم گرفتیم میان وعده ای قوی به صورت ثابت برای بیمارستان تامین کنیم.

با هزینه شخصی شروع کردیم.

برای تداوم کار، منابع مالی جذب کردیم.

با حمایت خیّرین، سه نوع میان ­وعده تهیه کردیم.

آب میوه های مقوی مثل آب هویج و آب سیب و مغزی جات را به کمک خیرها توانستیم تهیه کنیم.

علاوه بر بیمارستان فرقانی، برای بیمارستان های دیگر هم میان­ وعده تهیه کردیم.

وعده های اصلی با آشپزخانه مرکزی بود.

نمی ­توانستیم تغییر زیادی ایجاد کنیم.

سعی کردیم برای بیماران غذاهای مقوی تهیه کنیم.

مثلا جهادی ها آش یا کمپوت می آوردند.

یا گوسفند قربانی که می آمد، تحویل آشپزخانه می دادیم که به جای گوشت یخی، با گوشت تازه غذا درست کنند.

تجربه طب سنتی در کنار میان­ وعده ­های مقوی، طب سنتی هم می ­تواند کمک کند تا سیستم ایمنی بدن قوی شود.

البته از لحاظ درمانی نمی تواند دارو تجویز کند.

داوودی می گوید: هماهنگ شد بعضی از دوستان مثل آقای علیجانی، بدون جلب توجه در بیمارستان از طب سنتی کمک بگیرند.

آقای علی­جانی روابط اجتماعی خوبی دارد.

او توانست بدون دخالت در روند درمان بیمارها، با پرستاران و پزشکان ارتباط بگیرد.

برای رفع خستگی، دم نوش­ های مختلفی درست می ­کرد و به همه تعارف می کرد.

اما نمی ­گفت این دم ­نوش را بخور تا خوب شوی.

به مرور توانست اعتماد پرسنل را جلب کند.

یکی از مواردی که باعث شد تاثیر طب سنتی در بیمارستان پذیرفته شود، این بود که آقای امیدوار برای کمک از تهران به بیمارستان فرقانی آمده بود و خودش به کرونا مبتلا شد.

ما از او به عنوان نمونه استفاده کردیم.

روز اول که به او سرم آنتی بیوتیک زدند، حالش خیلی بد شد.

آنتی ­بیوتیک عفونت را از بین می برد، اما باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن می شود.

از پرسنل خواستیم به او سرم نزنند.

همکاری کردند و سرم را کنار گذاشتند.

وقتی از درمان به روش طب سنتی استفاده کردیم، بعد از مدتی حالش خوب شد.

برکات کمیته فرهنگی در بیمارستان برای تولید محتوا، کمیته فرهنگی تشکیل شد.

برای عید نوروز، یک حاجی فیروز به بیمارستان آمد که کل بخش ها را گشت و همه را شاد کرد، در اعیاد رجب و شعبان، مولودی خوانی برگزار شد که خیلی روحیه بخش بود.

داوودی در خصوص این برنامه ها می گوید: بسته های تبرکی در بیمارستان پخش کردیم.

خدام آستان قدس، حرم کریمه اهل بیت حضرت معصومه و مسجد جمکران آمدند و پرچم های این عتبات مقدسه را به عنوان تبرک به بیمارستان آوردند.

با بزرگواری خادمان رضوی، پرچم آستان قدس را نگه داشتیم و آن را ورودی اورژانس نصب کردیم.

پوستر های انگیزشی طراحی کردیم و در نقاط مختلف بیمارستان نصب کردیم.

اوج کار فرهنگی ما، نیمه شعبان بود.

در بیمارستان کامکار تئاتر اجرا کردیم.

چالش جشن تولد برای پرسنل داشتیم و پرسنل هم با ما همکاری می کردند.

پخش کتاب­ هایی همچون کتاب دخیل عشق و سه دقیقه تا قیامت را داشتیم.

از طرف مسجد جمکران می آمدند و کتاب های فرهنگی پخش می کردند.

دعای هفتم صحیفه سجادیه که حضرت آقا توصیه به خواندن آن کرده بودند، در بیمارستان پخش ­کردیم.

بالای سر هر بیماری می رفتیم، توصیه می ­کردیم هفت تا حمد بخوانند و دست روی قلب خود بگذارند.

کادر درمان هم خیلی با ما همراهی کردند، چون می دیدند اینگونه روحیه دادن به بیماران خیلی تاثیر دارد.

ماجرای تاثیر یکی از سخنرانی های رهبر انقلاب داوودی ادامه می دهد: اوایل، محوریت کار فرهنگی، پزشکان و پرستارها بودند.

کمتر حرفی از پرسنل خدماتی بود.

حضرت آقا در یکی از سخنان خود، مخصوصا از خدماتی ها نام بردند.

آن بخش از سخنان ایشان را چاپ کردیم و در قاب گذاشتیم.

در چند جای بیمارستان نصب کردیم.

خیلی تاثیر مثبتی گذاشت.

خدماتی­ ها دیدند حضرت آقا به همه عنایت دارد.

یکی از فواید کار فرهنگی طلبه ­های جهادی در بیمارستان این بود که پرسنل و بیماران و خود جهادی ­ها فهمیدند تفاوت ما با آن ها فقط در ظاهر است.

نشان دادیم در باطن، ما هم مثل آن ها عشق و علاقه­ به خدا و ائمه داریم و خالصانه به هم نوع خود کمک می کنیم.

فاصله ای که بین طلبه و مردم ایجاد شده ، کم­ کاری ما طلبه ­ها ست.

چرا یک پرستار ، روز اول فکر می کرد ما ها مانع نظم هستیم؟ شاید به خاطر این که هیچ وقت ما را در کاری که وظیفه مان بوده ، ندیده است.

تبلیغ و ارتباط گیری وظیفه ماست.

چرا تا به حال با او ارتباط نگرفته ­ایم؟ او سراغ ما نیامده، ما باید سراغ او می رفتیم.

این موضوع را طلبه­ ها در بیمارستان درک کردند.

تامین هزینه ترخیص بیماران کرونایی داوودی در خصوص دیگر جنبه های تلاش جهادی ها می گوید: نیازی که در یک ماه و نیم اول یعنی تا نیمه فروردین ماه و قبل از فرمان رزمایش مواسات از سوی رهبری، متوجه آن شدیم، نیاز مالی برای هزینه­ بیمارستان عده ای از افراد درگیر کرونا بود.

دو هفته بعد از شروع کرونا، دولت در بخش­نامه ­ای اعلام کرد 10 درصد فرانشیز باید از همه بیماران گرفته شود که با سخت­ گیری هم اجرا شد.

یک عده از بیماران توان پرداخت نداشتند.

بیمارستان هزینه کرده بود و دولت هزینه را به او پرداخت نمی کرد.

برای حل مشکل این دسته از بیماران، کمیته خیّرین را تشکیل دادیم که از بیمارانی که توان پرداخت آن 10 درصد را نداشتند، حمایت کرد.

در جلسات شورایی کمیته، تصمیم گرفتیم هرکس بدهی زیر یک میلیون تومان دارد، مستقیم و سریع آن را پرداخت کنیم تا مرخص شود.

بدهی بالای یک میلیون تومان را بررسی می کردیم تا ببینیم چگونه می توانیم آن را تامین کنیم.

کم کم تامین مالی سخت شد، چون تعداد بیماران نیازمند زیاد بود.

ولی خدا را شکر توانستیم مبلغ زیادی از بدهی را پرداخت کنیم و بیمارها مرخص شدند.

این کار هم­چنان ادامه دارد.

به کسانی که تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی و بهزیستی هستند، بدون این که شرایط آن ها بررسی شود، کمک می­کنیم.

توجه به نیازهای جهادگران این طلبه جهادی می گوید: تعداد زیادی از جهادی ها از نقاط مختلف شهر برای خدمت به بیمارستان می آمدند.

ماشین نداشتند و توان مالی آنچنانی هم نداشتند که هر روز ماشین دربست بگیرند.

این شد که کمیته ترابری راه انداختیم تا کار سرویس ­دهی به جهادی ها را انجام بدهد.

کمیته ای هم برای حمایت از خود جهادی ها شکل گرفت.

اگر خانواده جهادی ها نیاز معیشتی داشتند، تا جایی که می توانستیم به آن ها کمک می کردیم.

تعداد زیادی از خیّرین، خودشان برای جهادگران بسته معیشتی تهیه کردند.

طلبه های اروپایی و آمریکایی که در مدرسه امیرالمومنین قم بودند، با هزینه­ شخصی بسته های معیشتی تهیه کردند و با یک تقدیرنامه، درب منزل جهادی ها بردند.

این کار در روحیه خانواده جهادگران تاثیر زیادی گذاشت.

رویش ها در میدان مبارزه با کرونا داوودی درخصوص جلوه های نیک حضور جهادی در بیمارستان ها می گوید: ماجرای کرونا، رویش های عجیبی برای انقلاب داشت.

از جمله حضور دهه هشتادی هایی که پای کار جهادی آمدند.

مثلا آقای قجری، مسئول کارهای پشتیبانی بیمارستان فرقانی، یک طلبه دهه هشتادی است و توان مدیریتی بالایی دارد.

بیش از یک ماه پشتیبانی بیمارستان را مدیریت ­کرد.

جوان دهه هشتادی دیگری داشتیم که مرداد 98 پدرش را از دست داده بود.

از طرفی فرزند بزرگ خانواده بود.

در بیمارستان حضور جدی داشت و کمک می­ کرد.

جهادی­ ها تولد هجده سالگی اش را در بیمارستان گرفتند.

کسانی بودند که با وجود هراس ­ها، از شهرستان به قم آمدند و در جهاد سلامت مشارکت کردند.

نمونه­ آن یک جوان شیرازی است که به قم آمده و دو ماهی است بی وقفه در بیمارستان فعالیت دارد.

در بیمارستان چند نفر مدافع حرم هم به گروه اضافه شدند.

آن ها برای روحیه دادن به ما می گفتند کاری که شما می کنید از کاری که ما در سوریه می کردیم سخت تر است.

می گفتند دشمن شما مخفی است و فرصت دفاع ندارید و بعد از مبتلا شدن متوجه آن می­شوید.

به علاوه، شما با هر قدم جهادی که در بیمارستان برمی دارید، خانواده تان یک قدم بیشتر در معرض خطر قرار می گیرند.

اگر در این جهاد، خانوادها آلوده شدند و خدای نکرده منجر به فوت هم شد، شما تا ابد داغ این جهاد بر دلت می ماند.

تلاش برای کاهش میزان شیوع اولین مرحله بیماری از سی بهمن شروع شد و پیک آن چهاردهم اسفندماه بود.

بعد سیر نزولی پیدا کرد.

مردم به خاطر افزایش آگاهی، رعایت کردند و میزان بیماری پایین آمد.

گذشت و اواخر اسفندماه رسید.

در 10 روز پایانی اسفندماه، وضعیت برای مردم کمی عادی شد و کمتر رعایت کردند، چون تعداد مبتلایان رو به کاهش بود.

اوایل فرودین ماه، پیش بینی شد ممکن است پیک دوم حدود هفتم فروردین شکل بگیرد.

مسئله این بود که کاهش میزان مراعات، باعث افزایش بیماری می شود.

داوودی در این باره می گوید: حرف این بود به شرطی افزایش بیماری نخواهیم داشت که در ضد عفونی کردن محیط و رسیدگی به محله های فقیرنشین از جهت تامین وسایل بهداشتی، خوب کار بشود.

دهم فروردین شد و شرایط خاصی در کشور شکل گرفت.

اما پیک شامل قم نشد.

هم­چنان در سیر نزولی بودیم.

دوستان در کمیته ضدعفونی معابر و کمیته کمک به خانواده های مستضعف، خیلی تلاش کردند .

از طرفی حضور مداوم جهادگران در بیمارستان، هم باعث از بین رفتن ترس مردم و هم پایین آمدن آمار فوتی ها شد.

تجربه های جهاد سلامت در حال حاضر، روند بیماری خیلی رو به کاهش است.

اوایل در بیمارستان فرقانی، بیش از چهارصد و شصت تخت مختص بیماران مبتلا به کرونا بود.

اما الان به هفتاد نفر رسیدند.

حجم کار ما هم کمتر شده است، اما نیروی داوطلب زیاد است.

داوودی می گوید: الان تقریبا نزدیک هزار نفر نیروی داوطلب در کمیته جذب نیرو ثبت نام کردیم.

از آن ها در کارهای مختلف کمک می گیریم.

با اینکه طلبه های جهادی خسته شدند، اما این خستگی پشت در بیمارستان است و بابت آن شکایتی ندارند.

طلبه ها هم­چنان می خواهند خدمت کنند.

در شهر قم، بیمارستان علی بن ابی طالب و بیمارستان امام رضا به حالت عادی برگشتند.

در بیمارستان های شهید بهشتی، فرقانی و کامکار، با کم کردن تعداد نیروهای هر شیفت، هنوز در حال خدمت رسانی هستیم.

وقتی وارد بخش می­ شویم و می بینیم تخت­ ها خالی است، متوجه می شویم جهاد در بیمارستان در حال تمام شدن است.

اما خوشحال هستیم که بخش کرونایی ها خلوت شده است.

مهم ترین لذت ما زمانی بود که مریض ها مرخص می شدند.

یک نفر به گوشی من زنگ زد.

خودش در تهران بود.

گفت پدرم در آی سی یو بوده و تازه به بخش آمده، مراقبش باشید و تماس بگیرید تا بتوانم با او صحبت کنم.

بالای سر بیمار رفتم.

حاج آقا ابراهیمی بود از رزمندگان قدیمی و جانباز شیمیایی که به کرونا مبتلا شده بود.

در آی سی یو بستری بود.

از ناحیه ریه خیلی اذیت می ­شد، اما روحیه خوبی داشت.

آرام آرام حالش خوب شد .

روزی که از بیمارستان مرخص شد، خیلی روز خوبی برای ما بود و تاثیر مثبتی در خود بیمارستان گذاشت.

کنار این جانباز، یک سید معمم و میان­سالی بستری بود.

چهار ستون بدن این سید سالم بود، اما زیر دستگاه بود و نمی توانست تکان بخورد.

آقا زاده اش در کنار کار در بیمارستان، از پدرش هم پرستاری می­ کرد.

آقای ابراهیمی که داشت مرخص می شد، به آقا سید گفتم زشت است، این جانباز شیمیایی دارد مرخص می شود، تو چرا افتاده ای؟ چند روز بعد از آقازاده اش پرسیدم حال پدرت چه طور است؟ گفت عصر همان روز بلند شد و در بخش راه رفت.

به سه روز نکشید که مرخص شد.

این خوشی دوم ما بود که یک نفر روحیه اش را به دست آورده و توانسته کرونا را شکست بدهد.

انتهای پیام/
کلید واژه ها: بیمارستان - بیمار - جهاد - بیمارستان ها - طلبه - داوودی - کادر درمانی - گزارش - ستاد بحران - راه اندازی - مریض - تلاش - خبرگزاری - خبرنگار - کرونایی - بیماران - متفاوت - علیرضا - درمانی - سردبیر - رسیدگی - پایگاه - یکی از - ویروس - بحران - میدان - سلامت - رسانی - اولین - گوشه