اینجا خرمشهر است، شهر خون، خاک، آفتاب، گلوله و آتش!

وقتی آرام آرام کوچه ها را قدم زدی نگاهت برمی گردد، چشمانت باز می شود، اینجا خرمشهر است، شهر خون، خاک، آفتاب، گلوله و آتش! - خبرگزاری فارس یاسوج؛ مینو آریانفر- وارد شهرکه می شوی در لحظه ها حبس می شوی، جای گلوله ها روی درب و دیوارهای قدیمی، قدیمی تر از انقلاب 57،  بوی عطر شهادت، سکوت، آفتاب سوزان،  شهری که رنگ از رخسارش پریده!  حس و حال عجیبی پیدا می کنی ناخواسته خودت را میان آتش و دود و بوی باروت و زوزه گلوله های خمپاره گم میکنی، صدای صفیر گلوله ها موی بر تنت سیخ میکند، بی اختیار چشمانت را می بندی ، همه جا تاریک می شود روشنایی آرام آرام از فرا سویت رخت برمی بندد،  اینجا کجاست !؟ آن گاه می فهمی که روشنی چشمهایت را  سال هاست که پشت پنجره های این شهر، پشت خاکریزهایش لابه لای خاک سنگرها و خانه های آوار شده،  روی سیم های خاردار، میان دستهای تاول زده و لباس های خون الود پاره پاره جا گذاشته ای، کارون و اروند را پارو میزنی، آنها دل بزرگی دارند، کارون و اروند فراموش نکرده اند، پیکرهای خراشیده از ترکش ها را.

نگاه داغدار خورشید، نخلهای پریشان و آشفته،  دهلیزهای قلبت را بدرد می آورد ، وقتی از میان کوچه هایی که صدای چر چر زنجیر چرخ تانکهای دشمن را به حافظه سپرده اند، میگذری،  صدای فریاد پدران بی پناه، ضجه مادران داغدار، فریاد کودکان آوا�