محمود دولت آبادی با قدردانی از همَّت نیکوکاران در دوران شیوع کرونا، در عین حال می گوید: اما دریغا.
این رویدادِ همه گیر با بستنِ چسب و باند بر روی یک زخم نیست که دل از آن آرام بگیرد؛ - " این نویسنده در یادداشتی با عنوان در ستودنِ یاوری نوشته است: پیش از این در امپراتوری هایی که داشتیم، ساتراپ نشین های ما با پرداختِ مالیاتِ خودشان اداره می شدند و سرانه ای هم از آن درآمدها به خزانه ی مرکزی می رسید و انباشت می شد برای روزِ مبادای قحطی ها و بیماری ها و هجوم ها و چه و چه ها.
در حالی که امروز چنان رابطه ای باژگونه شده است، خودمان زیر فشار تحریم های سخت به دشواری تاب آورده ایم - و تاب می آوریم در شرایط، دریچه های دنیا هم بسته است به روی ما و خود پیدا نیست این باژگونگی تا کی دوام خواهد آورد؟ تاریخ و تجربه نشان داده است که بهترین خدمتگزاران هم اگر با افلاس ارباب مواجه بشوند اولین اقدام شان پوشیدنِ پای افزارِ گریز است و جست وجوی بخشنده ای تازه! اکنون از سویی توصیه ی همادِ آگاه جامعه پزشکی کشور رأی به این داده است که مردم منزوی و غیراجتماعی بمانند در خانه های خود تا بتوان بیماری را در نقطه ای به پایداری رسانید وزان پس روانش کرد به سوی فرود و مهارش کرد و سرانجام از مهلکه ی آن نجات یافت.
از سوی دیگر نظام اداری - خدماتی کشور قادر به تنظیم و ترتیبِ اداره ی اجتماعی نیست، زیرا درخانه نشانیدنِ مردم هزینه و قابلیتِ تدارکاتِ لازم را طلب می کند که وجود ندارد، و در همین بدتر موقعیت احتمالاً دولتِ مسئول نظر و امید به گشودنِ دریچه ای به جهان دارد که البته آشکارا به زبان نمی آورد، درنتیجه به چنین تصمیمی رسیده است که مردم به کسب و کار بپردازند تا ببینیم چه می شود!؟ از دیگر سو، توده های مردم تمکین نمی کنند به توصیه های بهداشتی و حتّی احکامِ حکومتی که "چرا"ی آن روشن است، زیرا این تمکین نکردن نه از نادانی، بلکه از ناتوانی است؛ به این معنای روشن که دهانِ باز به نان احتیاج دارد و نان به کار.
پس قابلِ فهم است چنین عبارتی که "اگر بناست در گرسنگی ذلیل شوم و بمیرم، باشد تا با کرونا بمیرم!" و در چنین شرایطی شما نمی توانی انتظار داشته باشی و بگویی که در فکر همسایه ات باش، چون واگیر شدن تو موجب گرفتاری همسایه ات هم خواهد شد.
نه! چنان کس - کسانی خود را نمی توانند مکلف به رعایت های اجتماعی بدانند! صرف نظر از این که مردمِ کشورِ ما با مقوله ی "نظمِ به اختیار" چندان آشنا نیستند.
پس در چنین موقعیت هایی زبانِ زور به کار آمدنی است، اگر شما بتوانی برای مدتی همچون چین نان و آب را به درِ خانه هایی برسانی - درِ خانه ی سی تا چهل درصدِ مردم! - و چنین اقدامی دشوار نمی نماید وقتی گفته می شود 10 میلیارد دلار پسِ دست داریم برای احتیاط.
اما این شیوه که انتخاب شده است، یعنی عادی شدنِ کسب و کار، به رغمِ درک و پیشنهاد مرکز بهداشت کشور و متخصصان بیماری فراگیر، در عمل یعنی راه دادن به فراگیری و مهیای مرگ و میرِ فلّه ای شدن.
جمع و جور کردن انبوه مرگ و میر هم کار آسانی نخواهد بود.
اما در میانه ی این بحران فراگیر البته مردمِ ما خوشبختانه دست روی دست باقی نمانده اند و نمی مانند، چنان چه پیش از این آشکار و پنهان به یاری برخاسته بوده اند، برخاسته اند و باز هم برمی خیزند.
نیکوکاران که امروزه خَیِّرین نام گرفته اند دست یاوری از آستین همَّت بیرون آورده و به کمک شتافته اند.
کارهایی به تناسب.
چنان چه در دوره ی جنگ و دفاع هر آن چه در توان داشتند، در زلزله ها و سیل ها هر چه در توان داشتند، و در ساخت و آماده سازی مدارس، درمانگاه و حتّی بیمارستان (چنان چه در زنجان) آن چه در توان داشتند به انجام رسانیدند و در این بحران هم هرچه از دست و توان شان ساخته باشد انجام خواهند داد.
فی المثل همشهری های من اهل سبزوار برای خرید وسیله ی کمک تنفسی مبالغی فراهم آورده اند بلکه بتوانند چنان نیاز بیمارستانی در سبزوار را برآورده کنند.
فرخنده است برداشتنِ چنین گام هایی و پسندیده .
اما چون پرسیدم سرجمع چند دستگاه کمک تنفسی با مبلغ فراهم آمده می توان خریداری کرد، پاسخ شنیدم با احتساب این که چهل درصد از قیمت را وزارت بهداشت تقبل می کند، دو دستگاه! دیگر نپرسیدم جمعیت شهری که وقتی ترکِ آن کردم چهل هزار نفر (یا خانواده؟) ساکن داشت اکنون سرانه ی جمعیت آن چه تعداد است و چه تعداد بیمار نیازمندِ کمک تنفس اند و چه تعداد مبتلا، و بستری چه تعداد؟ قطعاً تناسبِ منطقی وجود ندارد.
البته همَّت نیکوکاران محلّ قدردانی است، اما دریغا.
این رویدادِ همه گیر با بستنِ چسب و باند بر روی یک زخم نیست که دل از آن آرام بگیرد؛ نه! این فراگیری به اقدامِ ملّی و حتّی منطقه ای و جهانی نیاز دارد.
به نظم و قاطعیت و ثروت و تدبیر و اراده نیاز دارد، دردهای بزرگ به درمان هایی به همان نسبتِ درد محتاج است، و در این کنج که نشسته ام فقط می توانم آرزو کنم که آن سیل (هُشدار دکتر حریرچی) به راه نیفتد با وجود این یک بام و دو هوایی که اعمال شده، یعنی یک طرف قرنطینه و درخواست رعایت فاصله ی فیزیکی، و یک طرف باز گذاشتنِ کرکره ی کسب و کار به سببِ نیاز به بودجه ای که در خزانه نداریم و دریچه های دنیا را هم بسته می بینیم به روی خود و هم به روی ما "!" این جاست که فقط می توانم آرزو کنم آن بارانِ مرگ و میر سیلابی به راه نیندازد!
کلید واژه ها: محمود دولت آبادی - قدردانی - دوران - کرونا - نیکوکاران - بیماری ها - دولت - نویسنده - بیماری - بهترین - دریچه - اداره - آورده - نوشته - یاوری - سرانه - مرکزی - اقدام - خزانه - تاریخ - ارباب - تحریم - رابطه - اولین - امروز - باند - دنیا - نشان - بسته - شیوع
