ممقان، «شهر جهانی نخودچی»/ اینجا هر خانه ای کارگاهی است+عکس و فیلم

خبرگزاری فارس از تبریز_ کتایون حمیدی: امروز می خواهیم از دو رفیق خوشمزه صحبت کنیم؛ از رفقایی که تا وقتی اسم شان می آید بلافاصله یاد کُرسی مادربزرگ و کاسه های پُر از آجیل روی کُرسی و جیب کُت پدربزرگ  می افتیم؛ همان کاسه و جیب هایی که پُر از نخود و کشمش و تخمه ژاپنی بود و علاوه بر صفا و صمیمیت، انرژی خارق العاده ای را به بدن تزریق می کرد.

  قصه های نخود و کشمش، خاطرات جداناپذیر با بچه های دهه شصتی و پنجاهی است و همیشه با لذتی وصف ناپذیر جزو سبد غذای دانش آموزان و کودکان آن دوره محسوب می شد.

  آن زمان ها چیپس و پُفک، معنایی نداشت و سبد خانوار پُر از تغذیه سالم بود ولی از وقتی مادربزرگ و پدربزرگ ها ترکمان کردند دیگر برکت از خانه ها نیز رفت و دنیای آجیل از نوع خانه مادربزرگی کوچک و کوچک تر و به شب یلدا و عید نوروز ختم شد.

  شاید وقتی بچه بودیم چند سوال مرموز ذهنمان را به خود مشغول کرده بود که چگونه آجیل ها از مزرعه به ظرف های پذیرایی ما رسیده است و یا نخودچی چطور درست می شود که شبیه نخود است اما به سفتی آن نیست؟ یا تخمه ژاپنی چطور این همه راه از ژاپن آمده و در ظرف های آجیل ما جا خوش کرده است؟   ممقان، شهر جهانی نخودچی / اینجا، هر خانه ای کارگاهی است برای یافتن جواب این سوال ها، در یکی از روزهای خنک پاییزی به شهری می رویم که کل نخود تفت داد�