صد و پنجاه سال بی فکری

گفتارهایی از رضا داوری اردکانی، محمدرضا بهشتی و حمید طالب زاده - مواجهه فلسفی ما ایرانیان با فلسفه غربی بسیار دیر و مساله مند صورت گرفته است.

تا پیش از انقلاب که توجه اهل فکر به فلسفه غربی بسیار پراکنده و بر اساس ذوق و سلیقه افراد است و آثاری که در زمینه فلسفه غربی نوشته یا ترجمه شده، بسیار اندک و ناچیز است.

بعد از انقلاب به ویژه از آغاز دهه هفتاد خورشیدی به بعد نیز که حجم قابل توجهی کتاب فلسفی درباره فلسفه های غربی تالیف و ترجمه شده، غلبه با رویکرد ترجمه ای و انتقال فکر است.

در این میان معدود آثاری که تحت عنوان فلسفه تطبیقی (comparative) نگاشته شده اند، از مشکلاتی اساسی رنج می برند که تنها به ناآشنایی پژوهشگر به یکی از دو سوی مقایسه محدود نمی شود، بلکه رویکرد او نیز محل بحث است.

از این منظر انتشار کتاب هگل و فیلسوفان اسلامی نوشته سید حمید طالب زاده اتفاق خوشایندی در فضای فلسفی ایران محسوب می شود، از آن حیث که نویسنده این کتاب آشنایی ژرف و عمیقی با فلسفه اسلامی دارد و سال ها در دانشگاه فلسفه های معاصر غربی به خصوص فلسفه های کانت و هگل را مبتنی بر ترجمه های انگلیسی تدریس کرده است، مهم تر اینکه طالب زاده در این کتاب نکوشیده نشان دهد که آرای فیلسوفان اسلامی مشابه فیلسوفان غربی است یا یکی را به نفع دیگری تخطئه کند، بلکه چنان که