شِعریٰ در قرآن کریم: رویکردی گفتمانی به مفهوم - بخش دوم و پایانی صفات دوگانه �شِعریٰ� و جایگاه آن در اساطیر

شِعریٰ در قرآن کریم، تنها یک بار یاد شده و آن آیه 49 سوره نجم است: �وَأَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَی�؛ آیه ای که در آن، پروردگارِ رسول اکرم (ص) ـ رَبُّک ـ به عنوان پروردگار شِعریٰ معرفی شده است.

- دوم ـ انتقال واژه شی ـ حور مصری و صورت عبری آن به عربی یک مسیر انتقال دیگر، احتمالا انتقال واژه شی ـ حور[67] مصری و صورت عبری آن שִׁיחוֹר[68] (شیحور) به عربی در روند متعارف خود، به صورت احتمالی *šiḥVr بوده است.

تلفظ نام هوروس در مصری باستان بر اساس بازسازیهای انجام شده، ḥāru (به معنای باز شکاری/ شاهین) است که در قبطی به صورت ḥōr در آمده (ملتسر[69]، 164).

ظاهراً در همان دوره انتقال به صورت اخیر است که ترکیب شی ـ حارا به صورت شی ـ حور درآمده، و بدون تغییری محسوس، به صورت شیحور وارد زبان عبری شده است.

تأیید این صورت آن است که در حدّ یک واژه قاموسی برگرفته از سیهور مصری، در عبری واژه שִׁיחוֹר به معنای سرزمین کناره ایِ (مصر) نیز به کار رفته است (گزنیوس، 1009) که به نظر می رسد نوعی قاموسی شدگی[70] از منشأ همان نام خاص بوده باشد.

این در حالی است که واژه شِحر در تخصیص به یک مکان جغرافیایی خاص، به سرزمینهای ساحلی (کناره ای) منطقه حضرموت در یمن اشاره داشته است (رک : ابن خردادبه، 61) و اکنون هم دارد.