برندمحوری در انتخاب وزرا

صدای یک ادبیات جدید به گوش رسید، از بهارستان، وقتی که ریاست محترم جمهور برخی از وزیران پیشنهادی خود را برندهای جهانی خطاب کرد.

فارغ از نگاه عموما تمسخر آمیز این روزهای رسانه ها نسبت به هر چیزی و هر کسی که متاسفانه در حال تبدیل شدن به یک جریان است، چند نکته مهم از دل این صحبت ها قابل استخراج است: اول اینکه به نظر می رسد به شاخص های جدیدی در انتخاب وزرا توجه می شود که تا قبل از این بی سابقه بوده است.

دوم اینکه آیا اساسا یک فرد یا مشخصا یک وزیر می تواند برند باشد؟ و سوم اینکه آیا واقعا وزرای پیشنهادی برند هستند یا خیر؟ در مورد نکته ی سوم مستقیما صحبت نخواهم کرد چرا که تشخیص برند بودن یا نبودن وزرا (یا دقیقتر بگوییم، دامنه نفوذ بیشتری داشتن یا نداشتن در جامعه هدف) خارج از حوصله ی این بحث است اما شرح نکات اول و دوم کمک خواهد کرد تا بتوانیم درک بهتری از این ادعا داشته باشیم.

تعریف مختصر مفاهیمبه تعداد همه ی انسان های روز زمین (مانند اثر انگشت)، برند شخصی وجود دارد.

بنده یا شما، در خانواده ی خود برند هستیم، در دانشگاه، در محل کار و در هر جایی که حضور می یابیم تصویری از خود در ذهن جامعه ی پیرامون آن محیط می سازیم که حاصل جمع آن، برند ما را شکل می دهد.