خودش رو بیار تلویزیون، اسمشو نیار!

مردم هر کشوری باید رادیو و تلویزیون کشور خودشان را در اولویت تماشا و اعتماد قرار دهند اما این اتفاق با دستور رخ نمی دهد.

- عصرایران؛ احسان محمدی- اجازه بدهید همین گام نخست بگویم که ساخت یک برنامه در صدا و سیما اصلاً کار آسانی نیست.

تجربه حضور در اتاق فکر چندین برنامه پربیننده و کم بیننده را داشته ام و می دانم که در اتاق های فکر بچه های خلاق، هوشمند، باسواد و آشنا با علایق مردم حضور دارند اما نسخه نهایی و آنچه تهیه می شود عموماً چیزی است که به تایید مدیران ارشد می رسد.

یک شیر بی یال و دُم و اشکم که حتی گاه خود تیم تولید محتوا هم رغبتی به دیدن آن ندارند! دایره علایق و سلایق مردم و البته برخی گروه های سیاسی- اجتماعی قدرتمند و تاثیرگذار، آنچنان وسیع است که هر چه بسازید کسانی هستند که آن را نمی پسندند، توهین آمیز و خلاف عرف جامعه می پندارند.

طبیعی است و راضی نگهداشتن همه کار بسیار دشواری است.

از سوی دیگر برخی از مردم به واسطه جهت گیری های سیاسی تلویزیون عملاً با این رسانه قهر کرده اند و کم اعتمادند به همین دلیل همیشه با تردید، بی میلی و البته نقدهای صریح و تلخ با تولیدات آن برخورد می کنند اما سیاست های تلویزیون به نظر ژلاتینی است گاهی از دروازه هایش سوزن رد نمی شود گاهی لنگر کشتی هم رد می شود! حکایت می کنند یکی از شاهان قدیم در �