کاری که برای مرحوم شیخ جعفر شجونی نکردیم!

من هیچ گاه با مرحوم حجت الاسلام شیخ جعفر شجونی صحبتی نکردم و فقط یک بار در نمایشگاه مطبوعات از دور دیدمش که با شور و حرارتی خاص در یکی از خبرگزاری های اصولگرا سخن می گفت؛ با این همه وقتی از طریق انبوه کانال های تلگرامی خبر رحلت او را به سرای باقی شنیدم؛ دلم سوخت و ناباورانه خبر را خواندم؛ من از سن و سال او خبر نداشتم، اما گویی باور نداشتم او به این زودی های این سرای فانی را بدرودی غریبانه بگوید.

مرحوم شجونی، تا آنجا که من شنیدم و خواندم، شخصیتی میانه میدان نبود؛ جایگاهش را در میدان تشخیص داده بود و آن جایی که باید می بود، می ایستاد و حرفش را می زد؛ تیزی و تندی زبانش البته خیلی ها را شاید رنجانده باشد؛ اما من خودم، زبان صادق و تلخ را هزاران بار بر لحن شیرین و آمیخته به دروغ و ریا ترجیح می دهم.

مرحوم شجونی، برای مخالفش یا برای منتقدش، صریح و ساده خودش را تعریف کرده بود؛ هم خودش تکلیفش با مخاطبش روشن بود و هم مخاطبش می دانست که با که سخن می گوید؛ ظاهرا اهل رانت و استفاده از رانت های سیاسی و تبلیغاتی نبود و شاید صراحت کلام و استقلال فکرش، کسی را به سمتش نمی کشاند! چه اینکه غالب سیاستمداران از راست و چپ، از لسان های صادق و صریح والبته تلخ در هراسند و تا مجبور نباشند، نزدیک چنین افرادی نمی شوند.