رسد آدمی به جایی که «اگر» و «ولی» نبیند!

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - طنز روز - فرزین پورمحبی وقتی اتفاق میمونی می افتد طبیعی است از وقوعش خوشحال شویم و به جشن و پایکوبی بپردازیم.

البته منطق حکم می کند پایکوبی نباشد و جشن هم به شکل معنوی و متافزیکی برگزار شود.

بروز شادی ها هم در جشن می بایست تحت کنترل خاصی باشد و اگر بشود جوری رفتار کرد که اصلا بروز و یا نمودی نداشته باشند، دیگر نور علی نور است.

حرکات موزون خیابانی حتی با گرایش رقص محلی، محلی از اعراب نخواهند داشت.

آب پاشی ، هپی خوانی و این قر و اطوارها هم از بیخ و بن مورد دارند.

ساپورت پوشی آسیب اجتماعی و راه انداختن کاروان شادی جرم سیاسی است.

روی هم نرفته، اگر بتوانیم در اتفاقات میمون، مبارزه با هوای نفس کرده و خوددار باشیم و اصولا از وقوع آنها خوشحال نشویم، آسمان زمین نخواهد آمد و برای خودمان بهتر است! مثلا اگر در هنگام وقوع یک اتفاق میمون در مدرسه هستید می توانید با گوش دادن به سخنرانی مدیر مدرسه به اوج شادی و لذت درونی برسید.

البته می دانیم که سخت است.

اما وقتی آدمی می تواند به درجه ای از سیر و سلوک و عرفان برسد که با تمرکز از سوراخ کلیدی رد شود و یا روی آب راه برود، چرا نتواند با خودش کاری کند که از شنیدن یک سخنرانی به حض کافی و وافی برسد؟ اما عبارت اتفاق میمون هم محل مناقشه است و جای بحث دارد.