من خود آن سیزدهم*

روایت و رخداد را از جمله اشغال سفارت آمریکا را باید در بستر زمانه خودش خواند و تفسیر نمود.

نمی توان گناه سیلاب امسال را بر گرده و گردن باران پیشتر انداخت و البته باغ و بهار امروز را هم نشان بذر هزاری قبل تر در شمار آورد.

- روایت و رخداد را از جمله اشغال سفارت آمریکا را باید در بستر زمانه خودش خواند و تفسیر نمود.

نمی توان گناه سیلاب امسال را بر گرده و گردن باران پیشتر انداخت و البته باغ و بهار امروز را هم نشان بذر هزاری قبل تر در شمار آورد.

عصر ایران؛ احسان اقبال سعید - نام ها و کردارها در گاهشمار می مانند و هربار با درنگی و رنگی دگر روایت می شوند.

فراموشی و پیرنگ روند زمانه می تواند حقیقت رخ داده را از معنای خویش تهی نموده یا بار و بر فراتر بر شانه آن بنهد و جز این چاره نیست که شاعری خوانده بود لحظه می میرد و من آخر سر می پوسم/ عشق ای ناجی من دست تو  را می بوسم و عشق ترجمان دانستن و خیال آدمیست کو روایت می کند تا از یاد نرود و نبرند و نیز داستان ها خوانده شوند تا زآنها افسانه،عبرت یا مناسک و عادتی پدید بیاید.

این است حکایت انسان.

سیزدهم آبانماه سال یک هزارو سیصد و پنجاه و هشت خورشید ی اما روزیست که با نام اشغال سفارت ایالات متحده در تهران خوانده می شود و روایت و حکایت پیرامون آن بسیار است.