عرفانی ترین فیلم حاتمی کیا در سینمای جنگ/«ما غلط کنیم تو کار خدا فضولی کنیم!»

یکی از صحنه های خوشایند «دیده بان» حضورش در سنگر، خواندن نماز و بعد پهن سفره ناهار است.

این سفره، با تصویری که قاب دوربین از آن می دهد، به واقع یک سفره درویشی با نان و آب است که حاجی نقشه منطقه را همان جا پهن کرده و دیده بان را توجیه می کند.

- به گزارش خبرنگار فرهنگی تابناک، ابراهیم حاتمی کیا یکی از چندکارگردان شناخته شده سینمای دفاع مقدس است و گونه های مختلفی از این سینما را هم از عرفانی و نمادگرا تا صرفا قصه گو و معترض در کارنامه خود ثبت کرده است.

به عنوان روبان قرمز که پس از جنگ ساخته شد، فیلمی کاملا نمادگراست.

اما دیده بان که سال 1367 ساخته و خرداد 68 اکران شد، در عین نمادگرا بودن، فیلمی عرفانی و از جهاتی، عارفانه ترین فیلم حاتمی کیاست و حتی برخی از منتقدان، آن را بهترین فیلم این کارگردان می دانند.

با شروع فیلم، پس از چندثانیه کوتاه از نمای کناری قامت دیده بان، وارد نمای دوربین و به اصطلاح POV او می شویم که نفربر خودی را در حال برگشت از خط مقدم تعقیب می کند.

قاب دوباره از دوربین دیده بان بیرون آمده و هیکل او را در حال دوربین کشیدن به نفربر به تصویر می کشد.

در همین لحظات است که موسیقی تیتراژ بالا می آید و چندثانیه بعد هم عنوان دیده بان با این موسیقی حماسی همراه می شود.