اگر زمان وجود نداشت، دنیا چگونه بود؟

از منظر فلسفی، امانوئل کانت زمان را چارچوبی ذهنی می دانست که انسان برای درک جهان به آن نیاز دارد.

در عرفان شرقی و اسلامی، زمان گاه به مثابه توهمی دیده می شود که حقیقت ابدی را از نظر پنهان می کند.

- از منظر فلسفی، امانوئل کانت زمان را چارچوبی ذهنی می دانست که انسان برای درک جهان به آن نیاز دارد.

در عرفان شرقی و اسلامی، زمان گاه به مثابه توهمی دیده می شود که حقیقت ابدی را از نظر پنهان می کند.

این تنوع دیدگاه ها نشان دهنده پیچیدگی ذاتی زمان است که درک کامل آن همچنان از دسترس بشر خارج است.

مفهوم زمان، به عنوان یکی از بنیادی ترین ابعاد وجود، همواره ذهن فیلسوفان، دانشمندان و عارفان را به خود مشغول کرده است.

  زمان، مفهومی است که همگان آن را تجربه می کنند، اما ماهیت آن همچنان در هاله ای از ابهام باقی مانده است.

به گزارش تابناک، از منظر روزمره، زمان جریانی خطی است که گذشته، حال و آینده را در بر می گیرد.

در فیزیک کلاسیک نیوتن، زمان مطلق و مستقل از دیگر پدیده ها فرض می شد، اما نظریه نسبیت انیشتین نشان داد که زمان نسبی است و به سرعت و جاذبه وابسته است.

برای مثال، در نزدیکی سیاه چاله ها، زمان به دلیل اتساع زمانی کندتر می گذرد.

در فیزیک کوانتومی، برخی نظریه پردازان زمان را ویژگی ای پدیداری (emergent) می دانند که از تعاملات بنیادی تر، مانند درهم