توضیح معنای صحیح غیر محدود بودن خداوند در بیان اهل بیت

  غیرمحدود بودن بودن خداوند به معنای غیر مقداری و غیر امتدادی بودن و در نتیجه جسم و مادی نبودن ذات قدوسی خداوند ـ جل و علا ـ است و نه به معنای امتداد داشتن ذاتش تا بی نهایت در جهات گوناگون (آن گونه که فلسفه و عرفان پنداشته اند) چرا که چنین امتدادی از .

- این معنای صحیح از نامحدود بودن خداوند در بیان اهل بیت علیهم السلام ارائه شده است.

امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید:    لَیْسَ بِذِی کِبَرٍ امْتَدَّتْ بِهِ النِّهَایَاتُ فَکَبَّرَتْهُ تَجْسِیماً وَ لَا بِذِی عِظَمٍ تَنَاهَتْ بِهِ الْغَایَاتُ فَعَظَّمَتْهُ تَجْسِیداً بَلْ کَبُرَ شَأْناً وَ عَظُمَ سُلْطَانا (نهج البلاغه صبحی صالح ص 269)  خداوند بزرگی نیست دارای درازا و پهنا و ژرفا که از جسم بزرگی برخوردار باشد، و با عظمتی نیست که کالبدش بی نهایت بزرگ و ستبر باشد، بلکه بزرگی خدا در مقام و رتبت، و عظمت او در قدرت و حکومت اوست.

    در روایت فوق، عظمت و بزرگی خداوند به مفهوم نامتناهی بودنِ مقداری و از هر جهت تا بی نهایت امتداد یافتن، نفی شده و بیان شده که بزرگی خداوند به خاطر شان و ذات غیر مقداری و غیر مادی اوست که او را از هر گونه تشبیه و سنخیت و مماثلت با موجودات و هر چیزی منزه می سازد و او را در جایگاه خالق عظیم و قادر و حاکم بر هستی و جهان قرار می دهد.