در ضرورت استعفا!

یکی از معیار های توسعه یافتگی در جهان، میزان استعفای دولتمردان بر اثر انجام عمل اشتباه فاحش است.

در ایران این موضوع را می توان از جنبه های مختلف بررسی نمود.

عدم استعفا در ایران بیشتر ناشی از ترکیب ساختار سیاسی غیرپاسخ گو، فرهنگ سیاسی قدرت محور، ترس از حذف، و ضعف جامعه مدنی و رسانه ها است.

در نتیجه، خطای بزرگ هم معمولاً به پاسخ گویی شخصی ختم نمی شود.

البته در جمهوری اسلامی موارد معدودی از استعفا وجود داشته (مثلاً وزیر راه پس از حوادث هوایی یا وزرای اقتصادی تحت فشار بحران).

اما این استعفاها معمولاً با فشار سیاسی شدید از بالا بوده نه به طور داوطلبانه.

سیاسیون و تاریخ نگاران متعددی به این موضوع، از دریچه نگاه، زمان و مکان عصر زندگانی خود به این موضوع پرداخته و دلایل ضعف استعفاء مسئولان ایرانی را در اثر اشتباه یا زیان فاحش، تحت عنواین زیر ذکر کرده اند که بطور خلاصه عبارتست از 1) فقدان آزادی های سیاسی و سرکوب.

2)نبود طبقه اجتماعی منسجم پشت سر احزاب.

3) وابستگی مالی احزاب به دولت یا رهبران فردی، نه به بدنه اجتماعی.

، در نتیجه احزاب نتوانستند به واسطه گر خوب میان جامعه و دولت تبدیل شوند و پاسخ گویی را تحمیل کنند.