استقلال، سفره ی چرب یا گوشت قربانی!

وقتی قرارداد ریکاردو ساپینتو امضا شد و شاتر دوربین ها برای عکس های یادگاری به صدا درآمد، مدیران استقلال بادی در غبغب انداختند و با لبخند پیروزی بر لب عکس ها انداختند و صحنه نمایش را ترک کردند؛ فارغ از اینکه چند هفته بعد ورزشگاه زعبیل دبی صحنه تراژیک و دردناکی را برای آنها تدارک دیده بود تا یکی از تلخ ترین و ترسناک ترین شب های تاریخ استقلال ایران رقم بخورد.

به هر حال فوتبال ایران سال هاست جولانگاه مربیان درجه چندم خارجی شده و چه دلارهایی که این سال ها بر باد رفتند تا کیسه بسیاری از دلالان و واسطه ها و ایجنت ها معطر به بوی خوش دلار شود.

اما از این آمدن ها سهم موفقیت باشگاه های ما آن چنان اندک بوده که یک برگه A4 را هم پر نخواهد کرد.

بخصوص در باشگاه پرآوازه استقلال که سابقه دو عنوان قهرمانی آسیا را یدک می ‎کشد و هوادارانش به دو ستاره طلایی تیم شان می نازند، داستان تلخی پس پرده رخ می دهد؛ قصه پیشکسوتانی که سال هاست خون دل خورده اند، مدرک گرفته اند و در سکوت و خلوص دنبال تحقق رویای مربیگری در تیم محبوب شان بودند اما در نهایت در چرخه بی رحم نخبه کشی گم شده اند؛ چرخه ای که بیشتر شبیه سایه ای سیاه بر سر استعداد های داخلی کشیده شده است.