«شکارگاه؛ سریالی که خودش شکار شد»

فیلمنامه نویس و کارگردان سریال با شتاب زدگی و شلختگی، قصه را به پیش می رانند؛ بی آنکه فرصت بدهند موقعیت ها پخته شوند یا شخصیت ها عمق پیدا کنند.

- فیلمنامه نویس و کارگردان سریال با شتاب زدگی و شلختگی، قصه را به پیش می رانند؛ بی آنکه فرصت بدهند موقعیت ها پخته شوند یا شخصیت ها عمق پیدا کنند.

کاملاً پیداست نیما جاویدی در شکارگاه به دنبال دستیابی به اهداف بلندپروازانه ای بوده و در عین حال کاملاً مشخص است که موفق به تحقق آن ها نشده است.

عصر ایران؛ موحد منتقم- شکارگاه اثری است که از همان ابتدا با عنوانش ما را وارد قلمرو استعاره ای می کند،انسان هایی که در موقعیت های بحرانی، همچون شکار و شکارچی، در عمارتی نفرین شده سرگردان اند.

جاویدی که پیش تر با فیلم هایی مثل سرخپوست علاقه اش به روایت های تنگنا و بحران های اخلاقی را نشان داده بود،در شکارگاه شخصیت ها در برابر انتخاب هایی قرار می گیرند که نه صرفاً اخلاقی اند و نه صرفاً منفعت طلبانه، بلکه میانجی وضعیت انسانی در ساختار اجتماعی ای هستند که به طور پنهان آن ها را به سمت خشونت و تباهی سوق می دهد؛ جایی که قانون و اخلاق جای خود را به بقا داده اند.

شخصیت ها بیش از آن که عاملان مختار باشند، محصول مناسبات نابرابر دربار و قدرت اند.