داستان توکیو؛ بهترین فیلم تاریخ سینمای ژاپن

مادر پیر، در بازگشت به شهرشان، بیمار می شود.

فرزندانش حالا نگران او می شوند.

اما برای مادر، دیگر اهمیتی ندارد.

او در آرامش از دنیا می رود، - مادر پیر، در بازگشت به شهرشان، بیمار می شود.

فرزندانش حالا نگران او می شوند.

اما برای مادر، دیگر اهمیتی ندارد.

او در آرامش از دنیا می رود، و پدر پیر، تنها می ماند.

نه فریاد می زند، نه از کسی شکایت می کند.

فقط، در آخرین صحنه ها، کنار پنجره می نشیند، به باد نگاه می کند و می گوید: دیگر همه چیز گذشته است.

عصر ایران؛ نورا جمالی - در فیلم داستان توکیو ، ساخته یاسوجیرو اوزو در سال 1953، هیچ حادثه بزرگ یا اتفاق پرتنشی رخ نمی دهد.

اما در سکوت میان دو جمله، در مکث بین نگاه ها، و در راه رفتن آرام پدر و مادری پیر در خیابان های توکیو، چیزی اتفاق می افتد که از هر مرگ و انفجاری سنگین تر است: فاصله.

فاصله میان نسل ها، میان گذشته و حال، میان پدر و فرزند، و میان آن چه بود و آن چه دیگر نخواهد بود.

اوزو با ساده ترین ابزارهای سینمایی، یکی از غمگین ترین و انسانی ترین فیلم های تاریخ سینما را ساخته.

فیلمی که نه با گریه، که با پذیرش، با آگاهی از پایان، با سکوتی پُر از اندوه، حرف می زند.

  زندگی می گذرد، بی آنکه کسی بایستدماجرا ساده است: پدر و مادری سالمند از شهر کوچک شان به توکیو می آیند تا فرزندان بزرگ شان را ببینند.