پیشنهادی چهار ماده ای برای یک توافق / سیاست هسته ای، توسعه ملی و آینده دیپلماسی ایران

فائز دین پرست، دانشیار علوم سیاسی دانشگاه علوم طباطبایی نوشت: در این یادداشت، تلاش می شود با رویکردی مبتنی بر اقتصاد سیاسی توسعه، منازعه بر سر حق غنی سازی ایران از نو فهم و بازتعریف شود و مسیرهایی برای گذار از بحران به سمت یک توافق توسعه گرا ترسیم شود.

- به گزارش جماران؛ به نقل از دیپلماسی ایرانی؛ فائز دین پرست، دانشیار علوم سیاسی دانشگاه علوم طباطبایی نوشت: در طول دو دهه گذشته، پرونده هسته ای ایران به عنوان یکی از مهم ترین چالش های سیاست خارجی کشور، تأثیرات عمیقی بر ساختار اقتصادی، جایگاه فناورانه، و مسیرهای توسعه ایران بر جای گذاشته است.

اما با وجود این تأثیرات بنیادین، غالباً این منازعه در چارچوبی صرفاً امنیتی یا حداکثر ژئوپلیتیکی تحلیل شده و پیامدهای توسعه ای آن، چه در سطح ملی و چه در سطح منطقه ای، نادیده گرفته شده اند.

یکی از ریشه های این ناهماهنگی، غیبت یک راهبرد منسجم توسعه محور در سیاست خارجی ایران است؛ راهبردی که بتواند میان اهداف فناورانه، الزامات امنیتی، و نیازهای بلندمدت اقتصادی، تعادلی پایدار برقرار کند.

در غیاب چنین نگاهی، فناوری هسته ای که می توانست موتور پیشران صنعتی سازی ایران در قرن جدید باشد، به منبعی از بحران، تحریم، انزوا و فرسایش سرمایه تبدیل شد.