روزِ خبرنگار است؛ شما هم جدی نگیرید!

روز خبرنگار را فقط از یک جهت جدی بگیرید؛ فرصت عذرخواهی از جامعه ایست که نتوانستیم انتظاراتشان را برآورده کنیم.

- مهدی محمدی کلاسر_ روزِ خبرنگار، برای من، بهانه ای است برای فرونهادن سر—عذرخواهی از سرزمینی که نفس هایش سنگین است، از آینده ای که در انتظار نشسته و چشم به راهِ قلم هایی که شاید دیر رسیدند، از مخاطبانِ وفاداری که گاه در هیاهویِ روزمرگی، نتوانستم حقِّ انتظارشان را چنان که باید، ادا کنم.

  و خانواده ام.

اینجا، درد عمیق تر است: ببخشید مرا.

این سخن، نه از سرِ تعارف، که از ژرفایِ بودن است.

   در کوچه پس کوچه هایِ تنگِ زیستن، خبرنگار—پرنده ای با بال های شکسته—باز هم باید پرواز کند.

چونانِ پرنده ای که آسمان را به یاد دارد، امّا زمین، پیوسته او را به پایین می کشد.

ما، هیچ کدام از هم جدا نیستیم.

  خبرنگار یعنی چه؟ قسط های عقب افتاده ات را جمع کن، دلهره هایت را مانند برگ های پاییزی روی هم بریز، خرواری استرس هم بر آن بیفزا.

حالا این را با خودسانسوری و سانسورِ تحمیلی درهم بیامیز—انگار نفس کشیدن هم باید با اجازه نامه باشد.

از درس و تدریس جا مانده ای، از امیدِ صبح که از خانه می زنی بیرون، تا شبی که با جیبِ خالی و دلِ پر از حرف های ناگفته بازمی گردی.