همه بجای خود

از جمله آداب و فنون دوران سربازی این بود که سربازان صبحگاهان و شامگاهان مراسم خاصی را انجام میدادند –الان اطلاع دقیقی ندارم-در این آیین نظامی سربازان به همراه فرمانده در اولین لحظات صبح و قبل از غروب آفتاب در میدان اجتماع و رزم پادگان یا مرکز آموزش جمع می شدند تا با حضور فرمانده پادگان یا جانشین او مراسم صبحگاه و شامگاه را بجا آورند.

باری به محض ورود فرمانده به میدان، اول، شیپور آماده باش نواخته میشد و بعد از حضوراو در جایگاه مخصوص که معمولا یک تا دو متراززمین ارتفاع داشت مسئول صبحگاه یا شامگاه با بلندگو یا بی بلند گو فریاد می زد همه بجای خود یا هرکس بجای خود تلقی همه سربازان از این جمله این بود که صفوف را مرتب کنند ونظم مورد نظر را رعایت نمایندو کمتر کسی از جوانان در صف ایستاده به مفهوم بلند و معنا دار این جمله تفطن پیدا میکردند که این جمله درواقع اشاره به شالوده و اساس کار نظامیگیری یعنی استفاده درست از منابع و افراد درجای خود است و بدون آن، کارمنظم و معطوف به هدف بی معنی خواهد بود.

 عبارت هرکس بجای خود را اگر بخواهیم در سپهرحکمرانی جامعه خاصه از نوع راهبردی آن جانمایی کنیم یعنی استفاده بهینه از منابع بویژه منابع انسانی، در جایگاهی که توانایی و شایستگی آن را دارند، یعنی انسان ها را با توانمندی و مهارتی که دارند در